Εδώ και καιρό, στελέχη της ΔΗΜΑΡ έλεγαν πως θέλουν να δουν τον Φώτη Κουβέλη σε ρόλο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ και το κόμμα τους σε ρόλο FDP. Στην πολιτική πιάτσα ήταν γνωστές οι επαφές αυτών των στελεχών με στελέχη της πάλαι ποτέ «ανανεωτικής πτέρυγας» που παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν λογικό, λοιπόν, αυτά τα στελέχη να σπρώχνουν τον Κουβέλη να φύγει από τη συγκυβέρνηση εκμεταλλευόμενος την «κρίση της ΕΡΤ». Ποιο ήταν το βασικό τους επιχείρημα; Οι κρυφές δημοσκοπήσεις που δείχνουν τη ΔΗΜΑΡ αυτή τη στιγμή να δίνει αγώνα επιβίωσης.
Να βρίσκεται δηλαδή στο όριο του 3%, το οποίο εύκολα θα μπορούσε να πέσει στο μισό, αν πριν τη λήξη της θητείας της συγκυβέρνησης αυτή θα αναγκαζόταν να πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα.
Αλλα στελέχη πίεζαν προς την αντίθετη κατεύθυνση: παραμονή στη συγκυβέρνηση και έναρξη διαδικασιών για δημιουργία της ελληνικής «Ελιάς» με κορμό το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Βασικό τους επιχείρημα ο μιντιακός πόλεμος που θα δεχτεί η ΔΗΜΑΡ μετά την εγκατάλειψη της συγκυβέρνησης. Απ’ αυτά τα στελέχη ο Μπίστης μίλησε με τον μεγαλύτερο κυνισμό, θυμίζοντας το κάζο του Καρατζαφέρη που εξαφανίστηκε από το χάρτη μόλις εγκατέλειψε τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Ο Κουβέλης τάχθηκε τελικά με την πρώτη άποψη. Οχι γιατί την υποστήριζαν οι περισσότεροι (στην αρχηγοκεντρική ΔΗΜΑΡ ξέρει να επιβάλλει την άποψή του, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές), αλλά γιατί θέλει να το παλέψει να γίνει ο «έλληνας Γκένσερ». Εκρινε ότι παραμένοντας στην κυβέρνηση θα υφίστατο ανεπανόρθωτη ζημιά και θα σερνόταν σε συμμαχία με τον Βενιζέλο που θα ήταν ετεροβαρής για τη ΔΗΜΑΡ και για τον ίδιο, ενώ εκτός συγκυβέρνησης εκτιμά ότι μπορεί να μαζέψει τα ορφανά του ΠΑΣΟΚ (διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει) και να μπει στη Βουλή, παρά τον μιντιακό πόλεμο που ξέρει ότι θα δεχτεί. Μπαίνοντας στη Βουλή θα μπορεί να συμμαχήσει με τον νικητή των επόμενων εκλογών, ακόμα και αν αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμά ότι η παραμονή εκτός συγκυβέρνησης για ένα διάστημα θα λειτουργήσει σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον ίδιο και το κόμμα του.
Αναλογίες με την περίπτωση Γκένσερ, βέβαια, αποκλείεται να υπάρξουν. Οχι μόνο γιατί ο Κουβέλης δεν έχει το πολιτικό διαμέτρημα που είχε ο Γκένσερ, αλλά και γιατί ο Γκένσερ έκανε το παιχνίδι του με το κόμμα του να είναι απαραίτητο ως μπαλαντέρ. Μ’ αυτό το παιχνίδι κατάφερε να γίνει ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, υπηρετώντας υπό τρεις καγκελάριους, σε πέντε διαδοχικές κυβερνήσεις.
Προερχόμενος από την πολιτική σκηνή της Ανατολικής Γερμανίας, δραπέτευσε στη Δυτική και χρησιμοποιήθηκε από τον Βίλι Μπραντ αρχικά ως υπουργός Εσωτερικών και μετά ως υπουργός Εξωτερικών. Στην ίδια θέση διατηρήθηκε και από τον Χέλμουτ Σμιτ, κλείνοντας μια οχταετία (1974-1982) ως υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος σε συμμαχική κυβέρνηση με τους σοσιαλδημοκράτες του SPD. Το 1982 έκανε το μεγάλο άλμα, ψηφίζοντας στη Βουλή υπέρ της πρότασης μομφής που υπέβαλαν οι Χριστιανοδημοκράτες του Χέλμουτ Κολ. Ετσι, η Γερμανία άλλαξε κυβέρνηση χωρίς να γίνουν εκλογές. Στη συνέχεια, ο Γκένσερ διατήρησε τα ίδια πόστα (υπουργός Εξωτερικών και αντικαγκελάριος) στις κυβερνήσεις του Κολ, μέχρι που παραιτήθηκε για λόγους υγείας το 1992. Ολ’ αυτά τα χρόνια κατάφερνε, χάρη στην προσωπική του ακτινοβολία και τις διεθνείς επαφές που είχε αναπτύξει, να βάζει άνετα το FDP στη γερμανική βουλή, πράγμα που μετά βίας κατάφεραν οι επίγονοί του Βεστερβέλε και Ρέσλερ, οι οποίοι και πάλι έχουν το FDP μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, με τα γκάλοπ να δίνουν «μπαίνει – δεν μπαίνει» στη γερμανική Βουλή.
Καμιά σχέση, λοιπόν, ο Γκένσερ και το FDP με Κουβέλη και ΔΗΜΑΡ. Κι αυτό το έχει συνειδητοποιήσει ο Κουβέλης, όταν είδε ότι τουλάχιστον το Συγκρότημα Ψυχάρη ξεκίνησε έναν άγριο πόλεμο ενάντια στη ΔΗΜΑΡ, απαξιώνοντας και τον ίδιο προσωπικά. Ξέρει, επίσης, ότι εκτός από τον ίδιο, και ο Βενιζέλος θέλει να παίξει το ρόλο του Γκένσερ, μιας και το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται να ξεκολλήσει από το μονοψήφιο εκλογικό νούμερο. Γι’ αυτό και φρόντισε αμέσως να «μαζευτεί». Είναι χαρακτηριστικό ότι στη δήλωση που έκανε την περασμένη Τρίτη η λέξη ΕΡΤ δεν υπάρχει ούτε μια φορά. Αποχωρήσαμε από την κυβέρνηση, είπε, γιατί «δεν ήταν επί της ουσίας τρικομματική σε πολλά και σημαντικά ζητήματα της ασκούμενης πολιτικής» και η παραμονή σ’ αυτή «θα μετέτρεπε τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σε μια στήριξη χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αντίκρισμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας». Μ’ άλλα λόγια, το μήνυμα είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν πρόκειται να κάνει καμιά έξαλλη αντιπολίτευση, δεν πρόκειται να επιμείνει στο θέμα της ΕΡΤ, δεν σκοπεύει ν’ απαιτήσει να συζητηθεί άμεσα η πρόταση νόμου για κατάργηση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, που έχει καταθέσει. Ας κάνει ό,τι θέλει η κυβέρνηση, ας λύσει το πρόβλημα με την ησυχία της και από τη ΔΗΜΑΡ δεν χρειάζεται ν’ ανησυχεί.
«Η κοινοβουλευτική μας στάση δε θα είναι μια στάση που θα αναγκάσει την κυβέρνηση να κάνει εκλογές», διαβεβαίωνε την Τετάρτη από τη συχνότητα του Real FM ο Γ. Κακουλίδης. Ακόμη και τους Μανιτάκη-Ρουπακιώτη-Σκοπούλη, που υποτίθεται ότι θα έκαναν αποκαλύψεις για την αντιδημοκρατική λειτουργία της κυβέρνησης, τους μάζεψαν. Για να γίνει πιο πιστευτός, ο Κουβέλης έβαλε τον σφουγγοκωλάριο Α. Παπαδόπουλο να δηλώσει ότι δεν μπορεί η ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι αυτός «συνεχίζει να είναι μια στείρα αντιπολιτευτική δύναμη, ανέξοδης παροχολογίας, που αντιμάχεται κάθε έννοια μεταρρύθμισης και που με την πολιτική του οδηγεί τη χώρα εκτός ευρώ και κατ’ επέκταση στη χρεοκοπία». Ακόμα και ο πρωτομάστορας της προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ Θ. Μαργαρίτης πήρε εντολή να «μαζευτεί» και έδωσε συνέντευξη στο ΑΠΕ για να χτυπήσει τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, «η οποία είναι μια τυφλή αντιπαράθεση με την ΕΕ, χωρίς αποτελεσματικότητα και εναλλακτικές λύσεις». Ολ’ αυτά, βέβαια, αλλάζουν, όμως αυτή τη στιγμή το μέλημα του Κουβέλη είναι ν’ αποφύγει να γίνει Καρατζαφώτης.
Με αντάλλαγμα αυτή την «υπεύθυνη» στάση, στάση «ανοχής» προς τη δικομματική κυβέρνηση, τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ εξακολουθούν να εμφανίζονται καθημερινά στα τηλεοπτικά πρωινάδικα. Αλλιώς θα τα είχε φάει το μαύρο σκοτάδι. Βλέπετε, και το σύστημα χρειάζεται μια «υπεύθυνη» ΔΗΜΑΡ, η οποία θα στηρίξει μέχρι το τέλος τη σημερινή κυβέρνηση κι αν αύριο χρειαστεί να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, θ’ αποτελέσει το καλύτερο άλλοθι του Τσίπρα και της παρέας του για «προσαρμογή στο ρεαλισμό». Αν ο Κουβέλης συμπεριφερθεί όπως πρέπει, δε θα έχει την τύχη του Καρατζαφέρη. Θα τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Αν αρχίσει τίποτα «λαϊκίστικα», θα τον τσακίσουν.
Υπάρχει, όμως, ένα άλλο πρόβλημα. Ποιος θα ηγεμονεύσει στην «Κεντροαριστερά»; Ο Βενιζέλος ή ο Κουβέλης; Δυο ηγεμόνες σ’ αυτό το μικρό φέουδο δε χωράνε. Ο πόλεμος μεταξύ τους αναγκαστικά θα τροφοδοτεί με παρενέργειες το πολιτικό σκηνικό.
