«Πιστεύω ότι υπάρχει διπλή ευθύνη: Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θεωρεί ότι η μάχη θα δοθεί στο χώρο του “κέντρου” και της σωστής εφαρμογής της στρατηγικής της Λισαβόνας. Γι’ αυτό κι αποφεύγει να θέσει σοβαρά το θέμα αλλαγής πολιτικής και συνεργασιών, για την εφαρμογή διαφορετικής πολιτικής. Η ηγεσία του ΣΥΝ θεωρεί ότι θα χάσει εκλογικά εάν αφήσει να εννοηθεί ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας. Και οι δύο αυτές σκέψεις όμως είναι λανθασμένες, γιατί και οι δύο ηγεσίες, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, οφείλουν να απαντήσουν ποια είναι η διαφορετική πολιτική, ποιες δυνάμεις τη θέλουν και ποια πλειοψηφία μπορεί να τη στηρίξει. Ο ΣΥΝ πρέπει να πιέσει ώστε η εκλογική αναμέτρηση να προσλάβει το χαρακτήρα της αντιπαράθεσης δύο διαφορετικών γραμμών και με τη στάση του να πείθει ότι, εφόσον το ΠΑΣΟΚ αποφασίσει να δώσει τέτοια μάχη, τότε ανοίγει η δυνατότητα για προγραμματικό διάλογο και συνεργασία. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να καταλάβει ότι εάν επιλέγει τον επιθετικό ρεβανσισμό και τη μάχη για το “κέντρο”, με μια πολιτική παραπλήσια της ΝΔ, τότε επιλέγει το πεδίο που συμφέρει μόνο τη ΝΔ» (ο Ν. Κωνσταντόπουλος, στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 27.5.07).
Οσο ήταν πρόεδρος του ΣΥΝ ούτε που ήθελε ν’ ακούσει για «κεντροαριστερά» σενάρια και έσπρωχνε έξω από το κόμμα του εκείνους που τα επικαλούνταν, χαρακτηρίζοντάς τους «Πασόκους». Τώρα κάνει εκείνο για το οποίο κατηγορούσε τον Μπίστη, τη Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη, τον Παπαγιαννάκη και πολλούς άλλους. Βλέπετε, για να κάνει πράξη το διακαή πόθο του να διαδεχτεί τον Παπούλια στην προεδρία της Δημοκρατίας, πρέπει να έχει τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ. Στην προηγούμενη προεδρική εκλογή έφτασε στη βρύση αλλά νερό δεν ήπιε, γιατί το ΠΑΣΟΚ έθεσε βέτο στο παρασκηνιακό παζάρι που γινόταν μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τώρα, δίνει «γην και ύδωρ» στο ΠΑΣΟΚ, ελπίζοντας…
