Τη Δευτέρα φτάνει στην Αθήνα το καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης, που έχουν οργανώσει οι κάτοικοι της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής. Είναι ο τελευταίος σταθμός μετά από Κατερίνη, Λάρισα, Βόλο και Λαμία. Και πρέπει να είμαστε όλοι και όλες εκεί. Για να είναι δυνατό το μήνυμα που θα στείλουμε στη συγκυβέρνηση και τους πάτρονές της.
Θα είμαστε εκεί όλοι οι του ενός και μοναδικού «άκρου». Γιατί ένα είναι το «άκρο» που αναγνωρίζει το αστικό κράτος και οι πολιτικές δυνάμεις που το διαχειρίζονται: ο λαός, όταν ξεφεύγει από τη μοιρολατρία και την αδράνεια και διεκδικεί μαχητικά το δίκιο του. Χωρίς κανένα σεβασμό στην αστική νομιμότητα, με τις αγωνιστικές παραδόσεις, με τις αντάρτικες παραδόσεις στο μυαλό και στην καρδιά του.
Το να χτυπήσει αυτή την αντίληψη είναι για το αστικό κράτος πιο σημαντικό από το να υπερασπιστεί μια επένδυση. Γιατί η αντίληψη αυτή, η αντίληψη του δίκαιου αντάρτικου ενάντια στην αδικία, μπορεί να εξαπλωθεί σαν ιός και να «μολύνει» ολόκληρο το κοινωνικό σώμα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων. Οταν αυτό συμβεί, θα έχουμε μπει σε μια εποχή κοινωνικής επανάστασης, απέναντι στην οποία το μονοπώλιο της βίας θα είναι για το αστικό κράτος άχρηστο.
Οι κοινωνικοί αγώνες που βγαίνουν έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας, με όλες τις αντιφάσεις και τις καθυστερήσεις τους, αποτελούν σχολειό της ταξικής πάλης. Γι’ αυτό και οι αστικές δυνάμεις, όταν δεν μπορούν να καταστείλουν αυτούς τους αγώνες, δίπλα στην καταστολή βάζουν την πολιτική διδαχή. Η πολιτική ανυπακοή είναι ανεκτή μόνο όταν δεν βγαίνει έξω από τα όρια της αστικής νομιμότητας. Μόνο όταν έχει τη μορφή διαμαρτυρίας, έστω και οξείας, αλλά όχι όταν η διαμαρτυρία γίνεται έμπρακτη αντίσταση. Αυτό το έργο, του ευνουχισμού των αντάρτικων μηνυμάτων και του συνετισμού εκείνων που σπάνε τα όρια της αστικής νομιμότητας συνήθως αναλαμβάνουν κάποιοι «φίλοι» των εξεγερμένων, οι οποίοι λειτουργούν σαν πέμπτη φάλαγγα μέσα στις γραμμές τους.
Πότε γύρισε η ζυγαριά στην περίπτωση του αγώνα της Χαλκιδικής; Οταν έγινε η καταδρομική επιχείρηση στις Σκουριές, δηλαδή όταν ο αγώνας αμφισβήτησε το μονοπώλιο της βίας και οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι έπαψαν να συμπεριφέρονται σαν καρπαζοεισπράκτορες. Τότε ήταν που το θέμα ξέφυγε από τα τοπικά όρια, όπου το είχαν περιορίσει τα εξαγορασμένα ΜΜΕ των εργολάβων και νταβατζήδων, και έγινε θέμα πανεθνικής εμβέλειας. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που αυτή η ενέργεια συκοφαντήθηκε και από τους «φίλους», όχι όμως και από τους αγωνιζόμενους κατοίκους.
