Σε αρκετές εφημερίδες δημοσιεύτηκε τις τελευταίες μέρες η είδηση, ότι ο επίτροπος Αλμούνια είπε στον Παπανδρέου, ότι η Κομισιόν θα μπορούσε να δώσει προθεσμία ακόμα και τεσσάρων ετών για τη δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας (να κατέβει το έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ), υπό την προϋπόθεση ότι θα υποβληθεί ένα αξιόπιστο πρόγραμμα από πλευράς ελληνικής κυβέρνησης.
Η είδηση προέρχεται φυσικά από το ΠΑΣΟΚ, αφού κανένας δημοσιογράφος δεν ήταν μπροστά στη συνάντηση Παπανδρέου-Αλμούνια. Η σκοπιμότητα είναι προφανής: «εμάς μας εμπιστεύεται η Κομισιόν και θα μας δώσει άνετο χρόνο για να πετύχουμε τη δημοσιονομική προσαρμογή, ενώ στην κυβέρνηση Καραμανλή δεν τρέφει καμιά εμπιστοσύνη». Ομως, παρά την προφανή προπαγανδιστική της στόχευση, η είδηση δεν στερείται αλήθειας.
Ο Αλμούνια και οι υπηρεσίες της Κομισιόν γνωρίζουν πολύ καλά πως αποκλείεται το ελληνικό κράτος να κατεβάσει το έλλειμμα στο 3% στα τέλη του 2010. Ακόμα και αν υποθέταμε ότι η κυβέρνηση Καραμανλή υιοθετούσε ολόκληρο το πακέτο μέτρων του ΔΝΤ, και πάλι δεν προλαβαίνει να κατεβάσει το έλλειμμα σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα. Από την άλλη, ο Αλμούνια και οι άλλοι Κομισάριοι είναι πολιτικά στελέχη. Ξέρουν πολύ καλά ότι καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να σταθεί στην Ελλάδα αν δοκιμάσει να εφαρμόσει «πακέτο» τις συστάσεις του ΔΝΤ. Πώς να εμπιστευτούν, όμως, μια παραπαίουσα κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Καραμανλή; Αρκετοί από τους Κομισάριους (ο σοσιαλδημοκράτης Αλμούνια σίγουρα) θα προτιμούσαν μια κυβέρνηση πρόσφατα αναβαπτισμένη στη «λαϊκή εντολή», με την οποία θα μπορού-σαν να συμφωνήσουν ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα «δημοσιονομικής εξυγίανσης», θέτοντας φυσικά την οικονομική της πολιτική υπό την άμεση επιτροπεία τους και ποντάροντας στο ότι αυτή η κυβέρνηση μπορεί να τιθασεύσει τις εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις. Ομως, αυτό δεν εξαρτάται μόνο απ’ αυτούς. Πρέπει να θεωρούμε σίγουρο, ότι ο Καραμανλής θα απευθυνθεί για βοήθεια στους δεξιούς φίλους του, οι οποίοι αναδείχτηκαν ακόμα πιο δυνατοί από τις ευρωεκλογές της περασμένης Κυριακής.
Αρα, το παιχνίδι είναι ακόμα ανοιχτό. Ποιος μπορεί να το χαλάσει; Μόνο ο εργατικός και λαϊκός παράγοντας. Οχι στις κάλπες, αλλά στο δρόμο.
