Συμπληρώνονται 46 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
«Ο αγώνας συνεχίζεται» είναι ένα από τα συνθήματα που επικρατούν τέτοια μέρα κάθε χρόνο, από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα. Το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», που προσπάθησε να περάσει το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε έγινε κυρίαρχο και κάποια στιγμή έγινε θρύψαλα, μαζί με το άλλοτε κραταιό κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που προσπάθησε να ενσωματώσει την αγωνιστική ιστορική μνήμη στην κυρίαρχη ιδεολογία.
Kανένα άλλο κόμμα δε δοκίμασε να λανσάρει αυτό το σύνθημα ή κάτι ανάλογο. Η νέα σοσιαλδημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ, φορώντας τη μάσκα της «αριστεράς» και των «κινημάτων», αντικατέστησε την παλιά, και φτάνοντας μέχρι τα ύπατα αξιώματα του καπιταλισμού, στην κυβέρνηση που διαχειρίζεται την αστική εξουσία, κατέστησε ακόμα πιο επίκαιρα τα αδικαίωτα αιτήματα του Νοέμβρη του 2017. Ιδιαίτερα την αντιιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη διάσταση εκείνης της εξέγερσης.
Mε την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, η εγγενής αμερικανοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού πέταξε τη μάσκα που φορούσαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και εμφανίστηκε με το πρόσωπο που εμφανιζόταν την εποχή του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Το «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας», έγινε «στρατηγέ ιδού η επικράτειά σας, διαλέξτε πού θα τοποθετήσετε τις στρατιωτικές σας δυνάμεις». Η περιδεής εμφάνιση του Τσίπρα μπροστά στον «διαβολικά καλό» Τραμπ και οι όρκοι πίστης στις «κοινές αξίες» με τον ματοβαμμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μας έδωσε ένα μέτρο της αμερικανοδουλείας.
Η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ και η «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό μόρφωμα του Ισραήλ αποτελούν την κορωνίδα της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού αστικού κράτους, για την οποία επαίρονται ο Τσίπρας και ο ακροδεξιός κυβερνητικός του εταίρος. Δε χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό λαό, σε τι κινδύνους βάζει τη χώρα μας, σε τι βαθμό στρέφεται ενάντια στον αδελφό παλαιστινιακό λαό, αυτό το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μια καθαρόαιμη δεξιά κυβέρνηση που διαδέχτηκε την κυβέρνηση Τσίπρα, βρήκε το έδαφος στρωμμένο. Μια από τις πρώτες πράξεις της ήταν να υπογράψει συμφωνία αύξησης των αμερικάνικων βάσεων και επέκτασης των ήδη υπαρχουσών. Ηταν μια συμφωνία που την είχε προετοιμάσει μεθοδικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έβαλε απλώς την τυπική υπογραφή που απέμενε. Και ο πρόστυχος αστικός Τύπος ανέλαβε να εξωραΐσει αυτή τη συμφωνία, παρουσιάζοντάς την ως… μεγάλο εθνικό επίτευγμα.
Τα παπαγαλάκια της αμερικανοδουλείας έβαλαν μπροστά τη γνώριμη προπαγάνδα της «προστασίας» που θα «μας» προσφέρουν οι ΗΠΑ «έναντι της τουρκικής απειλής». Τα ίδια έλεγαν και οι δωσίλογοι της Κατοχής για τους ναζί κατακτητές. Καλλιεργούν στον ελληνικό λαό το ραγιαδισμό, προσπαθώντας να τον καταστήσουν συνένοχο στο ξεπούλημα της χώρας.
Η πραγματικότητα έχει αντιστραφεί πλήρως. Η ξενοδουλεία και ο ραγιαδισμός, που πάντοτε αποτελούσαν το δόγμα της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα, αλλά κρύβονταν προσεκτικά για να μην προκαλέσουν τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του ελληνικού λαού, μετατρέπονται και πάλι σε κυρίαρχη προπαγάνδα. Οπως την εποχή της «μεγάλης ιδέας», όταν ο ελληνικός λαός γινόταν κρέας για τα κανόνια των ιμπεριαλιστών, για να διεκδικήσει την «Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Οπως την περίοδο του «ψυχρού πολέμου», όταν το όραμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης καταπνιγόταν με τη φωτιά των ναπάλμ και το σίδερο των αμερικάνικων όπλων, με τα Μακρονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Αυθεντική λαϊκή εξέγερση
«Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω το ΝΑΤΟ» έγραψαν οι εξεγερμένοι του 1973 στις κολόνες που στηρίζουν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Αυτής που έριξε το τανκ της χούντας. Σχεδόν μισό αιώνα από τότε, αυτά τα συνθήματα παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και πρέπει να τα φωνάζουμε, σε πείσμα των αμερικανόδουλων αστών πολιτικών και των οπαδών του σύγχρονου ραγιαδισμού.
Δε θ' ανοίξουμε συζήτηση μ' εκείνους που παρελαύνουν από τα ραδιοτηλεοπτικά μικρόφωνα τούτες τις μέρες, κουνώντας τα τενεκεδένια παράσημα μιας νιότης που 'δειχνε πως θα γίνονταν άλλοι. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα, η αυστηρά ελεγχόμενη από πανίσχυρα μιντιακά κέντρα, ενδιαφερόταν να αναδείξει το πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και να το συνδέσει με το «διά ταύτα» της εποχής μας. Αυτή είναι δουλειά των εκμεταλλευόμενων, όχι των εκμεταλλευτών, των καταπιεζόμενων, όχι των καταπιεστών.
Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί:
– Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ’ αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά.
– Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν’ αναζητούμε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες.
Μαζικός ηρωισμός
Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της.
– Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Υπήρχε χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.
– Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ’ αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτόν το ρόλο. Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις.
Σήμερα, 46 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο. Καιρός να καταπιαστούμε με το καθήκον της συγκρότησης μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Να σπάσει ο φόβος και η ηττοπάθεια
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πολιτικά ανασφαλής όπως κάθε δεξιά κυβέρνηση που δεν έχει «επαφή» με το λαό, με το φόβο ότι η παρατεταμένη κοινωνική άπνοια μπορεί επί των ημερών της να δώσει τη θέση της σε θυελλώδεις κοινωνικούς ανέμους, διακήρυξε την προσήλωσή της στο δόγμα «νόμος και τάξη». Και όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έμεινε μόνο στη δήλωση, αλλά πέρασε στην πρακτική εφαρμογή του δόγματος «νόμος και τάξη». Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ήταν μια από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της. Η στοχοποίηση κοινωνικών χώρων που λειτουργούσαν σε κατειλημμένα κτίρια ήταν οι επόμενες κινήσεις της. Για να φτάσουμε στην εισβολή των ΜΑΤ στην ΑΣΟΕΕ, μια βδομάδα πριν από την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Το αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα δεν είχε άλλη επιλογή. 'Η θα έπρεπε να αποδεχτεί μοιρολατρικά το πρυτανικό «λοκ άουτ» που έγινε σε απόλυτη συνεννόηση με την κυβέρνηση, στο πλαίσιο του γενικότερου σχεδίου της επιβολής «του νόμου και της τάξης», ή θα έπρεπε να το σπάσει στην πράξη. Αν επέλεγε το πρώτο, αν έμενε στις διαμαρτυρίες και τις καταγγελίες, θα έδινε την πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση και στις δυνάμεις καταστολής. Θα υπονόμευε την αξιοπρέπειά του και την ίδια του την υπόσταση ως κίνημα.
Επέλεξε το δεύτερο. Εσπασε το «λοκ άουτ» και στη συνέχεια αντιμετώπισε με αποφασιστικότητα τα ένστολα γουρούνια που με κυβερνητικέ εντολή εισέβαλαν στο πανεπιστήμιο. Οι εικόνες θύμισαν -τηρουμένων των αναλογιών- το 1973. Οι φοιτητές να φράζουν το δρόμο στα γουρούνια των ΜΑΤ, αψηφώντας την απειλή για σύλληψη όλων τους και τις κλούβες που επιδεικτικά στάθμευαν απέξω, δείχνοντάς τους ότι σε λίγο θα βρίσκονται στη ΓΑΔΑ, και έξω από την ΑΣΟΕΕ τα ΜΑΤ να ξυλοκοπούν άλλους φοιτητές που έσπευσαν για να εκφράσουν αγωνιστικά την αλληλεγγύη τους. Ηταν η δύναμη αυτών των εικόνων, το μήνυμα που έστελναν, μήνυμα αποφασιστικότητας και μη υποχωρητικότητας μπροστά στην απειλή της καταστολής, που ανάγκασαν τους πολιτικούς προϊσταμένους τους να μαζέψουν τα ένστολα γουρούνια και να μην ολοκληρώσουν το σχέδιό τους.
Αυτό το μήνυμα πρέπει να περάσει σε ολόκληρη την εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία της. Μέρες Πολυτεχνείου, ας θυμηθούμε το θάρρος και την «αποκοτιά» των γενναίων του '73. Ας εμπνευστούμε από το παράδειγμά τους. Αλλά και από τα παραδείγματα αγωνιστικής ανάτασης που έδωσε ο λαός μας (και άλλοι λαοί), σε συνθήκες πιο άγριας καταπίεσης και καταστολής, όταν η παραμικρή κίνηση μπορούσε να τιμωρηθεί ακόμα και με θάνατο. Ας παραδειγματιστούμε από τους εργάτες και τη νεολαία της Χιλής, που παραμένουν στους δρόμους του αγώνα, παρά τους δεκάδες νεκρούς, τους εκατοντάδες τραυματίες, τους χιλιάδες συλληφθέντες. Ας παραδειγματιστούμε από τον εβδομηντάχρονο αγώνα του ήρωα παλαιστινιακού λαού, ο οποίος -παρά το βαρύτατο φόρο αίματος που πληρώνει- δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για την ανεξαρτησία του.
Αυτά που μας στέρησαν, αυτά που δικαιούμαστε, καμιά αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να μας τα χαρίσει. Τα Μνημόνια ήρθαν για να μείνουν. Ο εργασιακός και κοινωνικός μεσαίωνας που δημιούργησαν θα είναι διαρκής. Μόνο στο δρόμο μπορεί να κατακτηθεί η έναρξη της αντίστροφης πορείας. Για να γίνει αυτό, πρέπει να σπάσουμε το φόβο και την ηττοπάθεια. Οποιος φοβάται θα είναι για πάντα υποταγμένος. Οποιος δεν πιστεύει στη νίκη θα είναι για πάντα ηττημένος. Αν δε σηκώσουμε το κεφάλι, δε θα μπορέσουμε να δούμε τον ορίζοντα.
Τελευταία Νέα :
- Σαν σήμερα 2 Ιούλη
- Για την ταμπακιέρα… μούγκα στη στρούγκα της Περιφέρειας Θεσσαλίας
- Και άλλο ιδιωτικό σχολείο αρπάχτηκε από τις δαγκάνες ξένου fund
- Οταν φεύγουν τα πηλήκια από τα κεφάλια των σιωναζιστών στρατηγών
- Ο θρίαμβος του Κριστιάν Λουμπουτέν
- Πολεμάμε και τραγουδάμε: Δυο νέα τραγούδια από την Παλαιστινιακή Αντίσταση