Μια σύγκρουση με νόημα

Ο Λιάκος, που από την «αυλή» του Σημίτη μεταπήδησε στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε «πολιτική αυτοχειριασμού» τη συμφωνία για τον East Med και «έωλη και τυχοδιωκτική τη συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου (που έχει ιδιαίτερες ευθύνες)-Ισραήλ και Αιγύπτου».
 
Ο Φάμελος απάντησε σε χαμηλούς τόνους: «Δεν κάνουμε κριτική στη συμφωνία για τον EastMed. Εγινε πολλή δουλειά τα προηγούμενα χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εκφράζει η τοποθέτηση του κ. Λιάκου τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι μια προσωπική άποψη».
 
Ηρθε, όμως, ο Πολάκης, που έχει προηγούμενα με τον Λιάκο διότι αυτός του την έπεσε μετά το γνωστό σχόλιό του για τον Σημίτη, και άρπαξε την ευκαιρία για να πετάξει μπουρλότο, γράφοντας ότι «το πράγμα είναι πολύ βαθύτερο» έχει να κάνει με «τους σχεδιασμούς της Γερμανίας», τους οποίους υπηρετούν οι σημιτικοί σαν τον Λιάκο. «ΚΑΙ ΝΑΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ!!!» έγραψε ο Πολάκης, χαρακτηρίζοντας τη συμφωνία για τον EastMed «έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη προσωπικά», που «είναι κίνηση διαφύλαξης των εθνικών μας συμφερόντων και Ανάπτυξης της χώρας που αφήνει εκτός την Τουρκία και τους σχεδιασμούς της Γερμανίας».
 
Η πλάκα είναι πως ο Πολάκης έχει επί της ουσίας δίκιο. Δεν αναφερόμαστε στη συνωμοσιολογική-πρακτορολογική πλευρά περί σχεδιασμών της Γερμανίας, αλλά στο γεγονός ότι υπάρχει συντονισμένη αντίδραση των σημιτικών, είτε έχουν παραμείνει στο ΚΙΝΑΛ είτε έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα, όπως ο Λιάκος, είτε μιλούν πιο γενικόλογα, όπως π.χ. ο Ιωακειμίδης. Η άποψή τους είναι ότι πρέπει να αποφεύγονται κινήσεις απομόνωσης της Τουρκίας, όπως είναι η συμμαχία με το Ισραήλ, αλλά αντίθετα να επιδιωχτεί προσέγγιση με την Τουρκία, με αναγνώριση των δικαιωμάτων που αυτή έχει στην Ανατολική Μεσόγειο, ως κράτος με τόσο μεγάλη ηπειρωτική ακτογραμμή, και προσπάθεια προσέγγισης στα ζητήματα του Αιγαίου και συνεκμετάλλευσης.
 
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σ' αυτή τη γραμμή κινούνται και στελέχη της Δεξιάς. Πριν από λίγο καιρό δηλώσεις περί συνεκμετάλλευσης έκανε ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Μητσοτάκη και πρόσφατα ο βουλευτής Μπάμπης, γνωστός για τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του και για την υπαλληλική του σχέση με το Συγκρότημα Αλαφούζου. Επομένως, οι οπαδοί αυτής της θέσης δεν περιορίζονται στους σημιτικούς, αλλά αγκαλιάζουν ένα ευρύτερο αστικό φάσμα.
 
Είναι όλοι αυτοί εκπρόσωποι του γερμανικού σχεδίου, όπως λέει ο Πολάκης; Με την ίδια λογική, όλοι οι πρωθυπουργοί της τελευταίας δεκαετίας (Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας, Μητσοτάκης), που εφαρμόζουν με συνέπεια την πολιτική της στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ, είναι εκπρόσωποι της αμερικάνικης πολιτικής, η οποία όμως -την ίδια στιγμή- δεν απομονώνει την Τουρκία σε σχέση με τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα παίζουν ασφαλώς ρόλο στη διαμόρφωση της εγχώριας πολιτικής, όμως εν προκειμένω περισσότερο έχουμε σύγκρουση ανάμεσα σε δυο στρατηγικές αντιλήψεις εντός του ελληνικού αστικού εθνικισμού.