Δεν έχει μόνον ο Σημίτης «ορφανά». Εχει και ο Βενιζέλος. Ενα από τα «ορφανά» του, η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ, «τσιτάρει» Στέφαν Τσβάιχ για να πει στους οπαδούς της Κεντροαριστεράς πως κύριο μέλημά τους πρέπει να είναι το πώς η «κυβέρνηση του μίσους και της καταστροφής» θα γίνει «μια κακή ανάμνηση- διδακτική ελπίζω». Μ’ άλλα λόγια, ούτε κουβέντα για –μελλοντική έστω- συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αντίθετα, ο Γιωργάκης Παπανδρέου (πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΚΙΝΑΛ) διαμηνύει και πάλι, από τις στήλες του φιλοσυριζαϊκού «Εθνους» (καθόλου τυχαία, όπως αντιλαμβάνεστε) ότι το ΚΙΝΑΛ πρέπει να διαμορφώσει «προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης» και επιμένει στη διαχωριστική γραμμή «πρόοδος – συντήρηση».
Τι δείχνουν αυτές οι εντελώς αποκλίνουσες απόψεις (τυχαία τις διαλέξαμε ανάμεσα σε πολλές παρόμοιες) για την πολιτική στρατηγική του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ (περί των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ πρόκειται, όπως και αν μετονομαστούν); Οτι εκείνο που κατατρύχει τους διάφορους φυλάρχους της Κεντροαριστεράς είναι το σύνδρομο της τρίτης δύναμης, η λογική της αναπότρεπτης τσόντας στον νέο δικομματισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Αν αισθάνονταν ισχυροί, θα κατέθεταν τη δική τους πρόταση και δε θα ήταν αναγκασμένοι να συζητούν συνεχώς πάνω στον ποιον θα βρουν και ποιον θ’ αφήσουν.
Ετσι, κάτι ατάκες που πετάει η Φώφη («επιδιώκουμε πρωταγωνιστικό ρόλο και θα τα καταφέρουμε», «δεν βολευόμαστε με μια μικρή άνοδο των ποσοστών μας» κ.τ.π.) μόνο θυμηδία προκαλούν (θυμηδία που εντείνεται και από το πολιτικό «μέγεθος» του προσώπου που πετάει τις ατάκες). Το τελευταίο σόφισμα που είπαν στη Φώφη να λέει είναι πως «η συνάντηση με οποιονδήποτε μπορεί να γίνει μόνο σε προοδευτικό μονοπάτι». Διευκρινίζει, βέβαια, πως και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ «υλοποιούν και στηρίζουν ο καθένας από τη σκοπιά του συντηρητικές πολιτικές που μόνο σε αδιέξοδα οδηγούν ξανά», όμως υπάρχει και η παραδοσιακά διαμορφωμένη πολιτική γεωγραφία που αφήνει τη ΝΔ εκτός «προοδευτικού μονοπατιού». Ετσι, αυτό το ιδεολόγημα εγγράφεται ως «παράθυρο» προς μια μελλοντική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ (και όχι με τη ΝΔ).
Αυτή η ερμηνεία («παράθυρο» προς μια μελλοντική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ) ενισχύεται και από την έλλειψη κατηγορηματικότητας στην απάντηση που δίνει η Γεννηματά όταν τη ρωτούν για τον εκλογικό νόμο. Ναι μεν δηλώνει ότι «εμείς εργαλειοποίηση του εκλογικού νόμου για μικροκομματικά παιχνίδια δεν θα επιτρέψουμε», αλλά την ίδια στιγμή συμπληρώνει: «Παραμένουμε σταθεροί στις θέσεις μας ότι ο εκλογικός νόμος πρέπει να είναι δικαιότερος, αναλογικότερος, να περιλαμβάνει το σπάσιμο των μεγάλων εκλογικών περιφερειών, να δίνει την δυνατότητα ψήφου στους ομογενείς του εξωτερικού». Και καταλήγει: «Είμαστε ανοιχτοί σε σοβαρό διάλογο με βάση αυτή την πρόταση. Δεν θα συμμετέχουμε όμως σε επικοινωνιακού χαρακτήρα τακτικισμούς».
Εδώ πια δεν έχουμε «παράθυρο», αλλά ορθάνοιχτη «πόρτα». Από την οποία μπορεί να διαβεί μονάχα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι η ΝΔ έχει ταχθεί με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα υπέρ της ενισχυμένης αναλογικής. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει κάποιο σχετικό παρασκήνιο, ούτε μπορούμε να προβλέψουμε αν θα ευδοκιμήσει. Το σημειώνουμε, όμως, ως ένα από τα ενδεχόμενα του 2018-2019. Ενδεχόμενο πολύ σοβαρό, δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να μην αφήσει ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία, ενώ και ο Μητσοτάκης δε θα μείνει με σταυρωμένα χέρια, αλλά θα οργανώσει την άμυνά του.
Η μετατροπή του ΠΑΣΟΚ (ή του ΚΙΝΑΛ, αν προτιμάτε) σε πολύφερνη νύφη για την οποία «σκοτώνονται» οι γαμπροί του δικομματισμού, δεν αποτελεί παράγοντα ισχύος αλλά παράγοντα αδυναμίας για το νέο μόρφωμα που προσπαθεί να συγκροτηθεί από όσα μπάζα του ΠΑΣΟΚ δεν προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήταν παράγοντας ισχύος αν είχαμε να κάνουμε με ένα κόμμα συγκροτημένο σε μια κοινή ιδεολογικοπολιτική βάση, με μια ισχυρή ηγεσία που μπορεί να επιβληθεί στο υπόλοιπο κομματικό δυναμικό. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε κυριολεκτικά με ένα σύμφυρμα παραγόντων και παραγοντίσκων, ισχυρά διαπλεκόμενων με διάφορα καπιταλιστικά «λόμπι», που κάνουν τα δικά τους πολιτικά παιχνίδια. Μπορεί αυτή τη στιγμή όλοι να εμφανίζονται αγαπημένοι και ενωμένοι γύρω από τον (υποτιθέμενο) κοινό στόχο, όμως όταν βρεθούν μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις, η τάση ανάδυσης των προσωπικών εξαρτήσεων ή φιλοδοξιών θ' αναδυθεί με απειλητικές για την ενότητα διαθέσεις. Κι ίσως διαλύσει το εγχείρημα εις τα εξ ων συνετέθη.