Αλήθεια, ποιον ενδιαφέρουν οι εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ εκτός από τους βαρόνους, τους κόμητες και τους υποκόμητές του, που προσπαθούν να ξαναμοιράσουν τα τιμάρια; Ποια σημασία έχει για τον ελληνικό λαό, αν αρχηγός του ΠΑΣΟΚ θα παραμείνει ο Παπανδρέου ή αν θ’ αποχωρήσει (ή θα τον αποχωρήσουν), για να τον διαδεχτεί ο Βενιζέλος ο Χρυσοχοΐδης ή κάποιος άλλος; Καμία απολύτως.
Οπως δεν έχει καμιά σημασία ποιος θα είναι αρχηγός της ΝΔ ή οποιουδήποτε άλλου αστικού κόμματος. Την πολιτική των αστικών κομμάτων δεν την καθορίζουν οι αρχηγοί τους, αλλά οι ανάγκες της αστικής διαχείρισης, ανάλογα με τη συγκυρία που κάθε φορά διαμορφώνεται. Το πρόσωπο του αρχηγού μπορεί να παίξει ρόλο (και πάλι όχι τον καθοριστικό) στη διαμόρφωση των δυνατοτήτων του συγκεκριμένου κόμματος να εγκλωβίσει λαϊκές μάζες στη γραμμή του. Γιατί ξεχνάμε ότι ο λαομίσητος Μητσοτάκης ήταν αυτός που οδήγησε τη ΝΔ στην κυβερνητική εξουσία, μετά από εννιά χρόνια στην αντιπολίτευση; Γιατί ξεχνάμε ότι ο συμπαθέστατος Γιωργάκης Παπανδρέου έγινε ο πιο βραχύβιος πρωθυπουργός στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού μετά τη μεταπολίτευση του 1974; Ηταν οι συγκυρίες που οδήγησαν τον έναν στην εξουσία και τον άλλο στη γρήγορη φθορά. Αμφιβάλλουμε, μήπως, πως όποιος και να ήταν στη θέση του θα είχε την τύχη του Γιωργάκη, αφού θα υπέγραφε το Μνημόνιο και θα εφάρμοζε όσα ακολούθησαν;
Εν πάση περιπτώσει, από άποψη παραπολιτικού και μόνον ενδιαφέροντος πρέπει να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη έναν αρχηγό που δεν δείχνει διατεθειμένος να παραιτηθεί, έναν επίσημα αυτοανακηρυχθέντα υποψήφιο αρχηγό (Χρυσοχοΐδης), έναν ex officio υποψήφιο αρχηγό (Βενιζέλος) και έναν έμμεσα αυτοανακηρυχθέντα (Παπουτσής). Οταν ο Παπουτσής δηλώνει «υποστηρίζω το Γιώργο Παπανδρέου γιατί θεωρώ ότι είναι εθνικό κεφάλαιο για τη χώρα» και διακηρύσσει ότι «όσο ο Γιώργος Παπανδρέου επιθυμεί ο ίδιος να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια στο όνομα της παράταξης και της δικαίωσης του δικού του αγώνα, εγώ θα τον στηρίζω χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό», αφήνει ανοιχτό το θέμα της υποψηφιότητάς του στην περίπτωση που ο Γιωργάκης παραιτηθεί, αυτοπροβαλλόμενος από τώρα σαν ο αυθεντικός (και ο μόνος θαρραλέος) φορέας του παπανδρεϊσμού. Και βέβαια, υπάρχει και η «ομάδα των τεσσάρων», με υποψήφιο ή Λοβέρδο ή Διαμαντοπούλου, που επειδή δεν είναι έτοιμη να μπει σε μια μάχη για την αρχηγία, υποστηρίζει ότι το θέμα είναι άκαιρο, γιατί προέχει η σωτηρία της χώρας (και γελάει κάθε πικραμένος μαζί τους).
Εχει ακόμα το ΠΑΣΟΚ στελέχη που υποστηρίζουν ότι ο Παπανδρέου πρέπει να πάρει τον πού-λο για να διευκολύνει το κόμμα και στελέχη που υποστηρίζουν ότι αυτή τη στιγμή δεν πρέπει να γίνει καμιά συζήτηση. Οταν, όμως, έχουν συναποφασίσει με τη ΝΔ ότι θα πάνε σε εκλογές στις 19 Φλεβάρη (άντε ένα μήνα μετά), πώς μπορεί να σταθεί το επιχείρημα ότι το ζήτημα ηγεσίας είναι άκαιρο; Δηλαδή, πότε θ’ αποφασίσουν με ποιον αρχηγό θα πάνε στις εκλογές, όταν αυτές προκηρυχθούν; Οι άλλοι θα κάνουν προεκλογικό αγώνα για ψήφους κι αυτοί θα κάνουν προεκλογικό αγώνα για αρχηγό;
Βέβαια, όλοι οι Πασόκοι βουλευτές θέλουν να τραβήξει όσο γίνεται περισσότερο η κυβέρνηση Παπαδήμου, πρώτο γιατί έτσι εξασφαλίζουν την παράταση των βουλευτικών τους προνομίων (πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι δεν θα ξαναεκλεγούν) και δεύτερο γιατί έτσι καθίστανται συνυπεύθυνοι ο Σαμαράς και η ΝΔ, οπότε έχουν περισσότερες ελπίδες επανεκλογής, αλλά και ελπίδες για τη δημιουργία μετεκλογικά ενός νέου συμμαχικού κυβερνητικού σχήματος.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι από άποψη παραπολιτικής δεν θα πλήξουμε καθόλου. Θα ζήσουμε και πάλι σπαρταριστά επεισόδια. Ποιος, όμως, έχει όρεξη για χαβαλέ, όταν γύρω βασιλεύει η μαυρίλα;
