«Δεν κάνει το παιδί». Αυτό πρέπει να ψιθύρισε ο Δρακουμέλ της οικογένειας Μητσοτάκη, βλέποντας τον «Κούλη του», το χαμογελαστό, γουρλομάτικο στρουμφάκι, στην παρθενική του εμφάνιση στη Βουλή ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός. «Τα ίδια λέγατε και για τον Γιωργάκη, αλλά έγινε πρωθυπουργός», πρέπει να του απάντησε ο πιστός Μανούσος, που τόσες δεκαετίες στη δούλεψή του έχει μάθει τις συνήθειες του αφεντικού.
Πώς να μην είναι απογοητευμένος ο Δρακουμέλ από την επίδοση του Κούλη; Εχεις τον Τσίπρα για πρώτη φορά στριμωγμένο στα σκοινιά (όχι από εσένα, αλλά από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του), κι αντί να τον σφυροκοπήσεις, αρχίζεις να κάνεις καραγκιοζιλίκια, του δίνεις την ευκαιρία να αλλάξει θέση και περνάς εσύ στη θέση του αμυνόμενου. Και να πεις ότι δεν ήξερες την τακτική του; Είναι σίγουρο ότι πολλοί δεξιοί που ψήφισαν Κούλη σκέφτονταν το βράδυ της περασμένης Τρίτης ότι ο Βαγγέλας θα τα κατάφερνε πολύ καλύτερα να 'ούμε.
«Σε κάθε περίπτωση, το παλιό προς το παρόν αντέχει ενώ το καινούργιο δεν είναι ακόμη έτοιμο. Στο μεσοδιάστημα αναμένεται η άφιξη της τρόικας και μάλιστα με τις γνωστές άγριες διαθέσεις», ήταν η μελαγχολική κατακλείδα του κύριου άρθρου των «Νέων» την επομένη. Mελαγχολική, αλλά και προειδοποιητική: προς το παρόν Τσίπρας, ο Κούλης να περιμένει να ωριμάσει πρώτα.
Ακόμα και πρωτάρηδες στην πολιτική κατάλαβαν ότι αμέσως μετά την εκλογή Μητσοτάκη στην προεδρία της Δημοκρατίας το επιτελείο του Τσίπρα ανασχεδίασε την πολιτικάντικη τακτική του. Στη θέση του παλιού δίπολου «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», που εξατμίστηκε όταν όλοι μαζί ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο και τα πρώτα πακέτα με τα προαπαιτούμενά του, βρήκαν την ευκαιρία με την εκλογή του Κούλη στην προεδρία της ΝΔ να βάλουν το δίπολο «κοινωνική ευαισθησία – νεοφιλελευθερισμός». Ψευδεπίγραφο μεν, ικανό όμως να λειτουργήσει σαν παγίδα για τον Κούλη και το ιδεοληπτικό επιτελείο του, ένα κράμα νεοφιλελεύθερων και ακροδεξιών που απέχει πολύ από το να γίνει συμπαγής πολιτική ομάδα. Αυτό το τσούρμο, λοιπόν, αντί να μελετήσει την τακτική των Τσιπραίων και να εκπονήσει μια κόντρα-τακτική που θα τους απομάκρυνε από την παγίδα, πήγε κι έπεσε μέσα.
Ο Τσίπρας τους έδωσε μια καλή πρόγευση με την ομιλία του στη φιέ-στα του Ταε Κβον Ντο. Αφού προηγουμένως είχε δημιουργήσει τεχνηέντως τον «εχθρό ΔΝΤ», που τάχα κρατάει την πιο ακραία στάση, ενώ τα ευρωπαϊκά μέλη της τρόικας δείχνουν ευελιξία και υποχωρητικότητα, κατανοώντας τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση, στη συνέχεια ταύτισε τον Μητσοτάκη με το ΔΝΤ. Το είπε μία, το είπε δύο, το είπε τρεις, όλο αυτό επαναλάμβανε στην επιθετική ομιλία του. Και τι έκανε ο Κούλης; Βγήκε στην πρωτολογία του, κι αντί να περιλάβει τον Τσίπρα χτυπώντας τον εκεί που πονάει (σε ζητήματα κοινωνικής ευαισθησίας), εμφανίστηκε ως ένας άχρωμος τεχνοκράτης, που κριτικάρει την κυβέρνηση για αναποτελεσματικότητα και ανικανότητα (ότι δεν εφαρμόζει σωστά και γρήγορα το Μνημόνιο, δηλαδή), ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις γνωστές νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες του, μιλώντας ακόμα και υπέρ της ιδιωτικής ασφάλισης! Μιλάνε, μωρέ Κούλη, για σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου; Ακόμα και η πρόταση που έκανε (για την οποία καμάρωνε στη δευτερολογία του, υποστηρίζοντας -μόνον αυτός- ότι αιφνιδίασε τον Τσίπρα), είχε νεοφιλελεύθερο άρωμα, αφού πρότεινε μείωση μισθών και απολύσεις στο δημόσιο, για να βρεθούν ισοδύναμα για το Ασφαλιστικό! Και τι να πει κανείς για την κλάψα ότι ο Τσίπρας του επιτίθεται προσωπικά και τορπιλίζει τη συναίνεση; Αντί να του αντιγυρίσει τις κατηγορίες με διπλάσια ένταση (τώρα που ο Τσίπρας βάλλεται από μεγάλα κοινωνικά κομμάτια), ο Κούλης παραπονιόταν ότι ο Αλέξης του ασκεί… μπούλινγκ. Πραγματικός Κούλης! Ακόμα και στο επίπεδο της σημειολογίας, απένειμε στον Τσίπρα τα εύσημα ότι… ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους και όχι για τους αριθμούς, λέγοντας τα εξής εκπληκτικά: «Δεν σας αρέσουν οι αριθμοί. Βλέπετε, εσείς ενδιαφέρεστε μόνο για τους ανθρώπους. Ομως, οι αριθμοί λένε την πραγματικότητα και δεν αντέχετε τους αριθμούς, γιατί δεν αντέχετε την αλήθεια»!
Οι Τσιπραίοι ήταν πανέτοιμοι, εν ολομελεία, στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή. Είχαν έτοιμο σχέδιο δευτερολογίας του Τσίπρα και σχέδιο non paper. Με το που τελείωσε ο Κούλης την πρωτολογία του, ο Τσίπρας έφυγε βολίδα από την αίθουσα. Ο Μιχόπουλος έβαλε τις τελευταίες πινελιές στο non paper, το οποίο έφυγε αμέσως για τους δημοσιογράφους. Πριν καν δευτερολογήσουν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το Μαξίμου εξηγούσε με non paper γιατί ο Μητσοτάκης είναι νεοφιλελεύθερος. Οι λογογράφοι συμπλήρωσαν τον έτοιμο σκελετό της δευτερολογίας Τσίπρα με τα τρωτά σημεία της πρωτολογίας Μητσοτάκη. Ετσι, ο Τσίπρας εμφανίστηκε με μια δευτερολογία γραμμένη λέξη προς λέξη (όχι άξονες που θα τους ανέπτυσσε προφορικά), εστιασμένη στο νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη, με προσεκτικά επιλεγμένα παραδείγματα από την πρωτομιλία του τελευταίου. Και ο Κούλης, ήταν αναγκασμένος στο μεγαλύτερο μέρος της δικής του δευτερολογίας να απολογείται γι' αυτά που μόλις του είχε προσάψει ο Τσίπρας, χωρίς να μπορεί να περάσει σε μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή αντεπίθεση.
Το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι Τσιπραίοι ήταν ότι υπάρχουν και χειρότερα: ο Μητσοτάκης. Ετσι κι αλλιώς, όλη η γραμμή τους πλέον είναι η αποδοχή τους όχι ως ανατροπέων του Μνημόνιου, αλλά ως του μικρότερου κακού. Κι αυτό το μήνυμα το έστειλαν, με τη βοήθεια του Κούλη.
Οι δεξιοί βουλευτές, βέβαια, χειροκρότησαν τον Κούλη περισσότερες φορές απ' όσες χειροκρότησαν τον Τσίπρα οι συριζαίοι. Αυτός εξελέγη, μ' αυτόν θα πορευτούν, το έχουν πάρει απόφαση. Οι πιο πεπειραμένοι απ' αυτούς ξέρουν ότι στην εξουσία δε θα επανέλθουν με τακτική εφόδου για την κατανίκηση του αντίπαλου, αλλά με τακτική «ώριμου φρούτου». Ο Τσίπρας δε θα νικηθεί από τον Μητσοτάκη (το ίδιο θα ίσχυε για οποιονδήποτε άλλον εκλεγόταν αρχηγός της ΝΔ), αλλά απλά θα χάσει. Οπως ακριβώς έχασαν και οι προηγούμενοι μνημονιακοί πρωθυπουργοί. Θα χάσει γιατί θα τον σιχαθεί ο κόσμος και δε θα τον εμπιστεύεται πια ούτε σαν το μικρότερο κακό. Οταν φτάσει αυτή η ώρα, ακόμα και ο νεοφιλελεύθερος Κούλης θα φαντάζει στα μάτια των μετακινούμενων ψηφοφόρων καλύτερος από τον Τσίπρα. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Μπορεί ο Τσίπρας να τσάκισε τον Κούλη στην πρώτη αντιπαράθεσή τους στη Βουλή (ρίχτε μια ματιά στη φωτογραφία, με το ειρωνικό χαμόγελο του Τσίπρα και τον κυρ-Αλέκο σε στάση ντον Κορλεόνε), εκτός Βουλής όμως δεν κέρδισε ούτε πόντο. Περισσότερα έγιναν τα τρακτέρ στα αγροτικά μπλόκα. Και όλοι οι άλλοι ετοιμάζονται για την απεργία της 4ης Φλεβάρη, που αναμένεται να νεκρώσει πραγματικά η χώρα. Η κοινοβουλευτική νίκη ήταν Πύρρεια. Αλλωστε, αυτή η νίκη επιτεύχθηκε στο πλαίσιο μιας κοκορομαχίας μεταξύ εξίσου μνημονιακών πολιτικών αντιπάλων. Δεν ήταν καν νίκη με την ψήφιση του Ασφαλιστικού, το οποίο η κυβέρνηση δεν τολμά ακόμα ούτε να δημοσιοποιήσει (εννοούμε το πραγματικό νομοσχέδιο, όχι το σχέδιο Κατρούγκαλου με τα προπαγανδιστικά «πιασίματα»).
Ευχαριστώντας τον Μητσοτάκη για την ειλικρίνεια με την οποία εκθέτει το νεοφιλελευθερισμό του, ο Τσίπρας ομολόγησε εμμέσως πως πρώτο μέλημά του είναι να οικοδομήσει ένα νέο δικομματισμό, προκειμένου να περιορίσει τις διαρροές προς τα μικρότερα κόμματα (κυρίως προς το ΠΑΣΟΚ, ψηφοφόροι του οποίου υπήρξαν οι περισσότεροι σημερινοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ). Φάνηκε αυτό και στην αγωνία που εξέφρασε από το βήμα της Βουλής η Φώφη. Με έναν λιγότερο καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο και περιορίζοντας τις διαρροές προς ΠΑΣΟΚ και Περισσό, οι Τσιπραίοι φιλοδοξούν να μείνουν στο παιχνίδι, παίρνοντας στη χειρότερη περίπτωση τη δεύτερη θέση. Ετσι, θα έχουν την ελπίδα ότι θα εξαγνιστούν και θα επανέλθουν.
Ισως ο Μητσοτάκης να ήταν τόσο υποτονικός και επειδή θέλει χρόνο για να ελέγξει τη ΝΔ, να διαμορφώσει το δικό του μηχανισμό και να εκμεταλλευτεί, μένοντας στην αντιπολίτευση, τη φθορά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι βέβαιο ότι ο Μητσοτάκης θέλει χρόνο. Δε θα ήθελε κατάρρευση της κυβέρνησης τώρα. Γιατί κατάρρευση της κυβέρνησης θα σήμαινε είτε εκλογές (που θα ξεσηκώσουν τους πάντες, γιατί θα είναι οι τέταρτες -συμπεριλαμβανόμενου του δημοψηφίσματος- μέσα σ' ένα χρόνο) είτε οικουμενική. Κι αν τις εκλογές δεν τις θέλει μια φορά (επειδή δεν είναι ακόμα έτοιμος), την οικουμενική δεν τη θέλει δέκα, γιατί θ' αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με αυτόν που θέλει να νικήσει στις επόμενες εκλογές και φοβάται ότι θα πάθει αυτό που έπαθε ο Σαμαράς μεταξύ Νοέμβρη του 2011 και Μάη του 2012.
Ομως, ο τελευταίος που θα ρωτηθεί για το σχηματισμό μιας οικουμενικής κυβέρνησης θα είναι ο Κούλης. Το κλειδί τυπικά το κρατάει στα χέρια του ο Τσίπρας, ουσιαστικά όμως το κρατούν οι ευρωενωσίτες ιμπεριαλιστές και τα εγχώρια αστικά τζάκια που επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Θυμηθείτε ότι ο Γιωργάκης Παπανδρέου τελούσε επί μισή μέρα υπό παραίτηση τον Ιούνη του 2011, προκειμένου να κάνει συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά, ο οποίος του έβαλε όρο να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία. Τελικά, αυτή η λύση δεν «περπάτησε» τότε. Επιβλήθηκε, όμως, ένα πεντάμηνο αργότερα, όταν Μέρκελ και Σαρκοζί φώναξαν τον Γιωργάκη στις Κάννες και κυριολεκτικά «μεταξύ τυρού και αχλαδίου» του επέβαλαν να παραιτηθεί, στη δε Αθήνα τα μεγάλα τζάκια υποχρέωσαν τον Σαμαρά να μπει στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου.
Εν κατακλείδι, οι κοκορομαχίες στην αρένα «Μemorandum III» θα συνεχιστούν, όμως οι πραγματικές πολιτικές εξελίξεις θα καθοριστούν από άλλους παράγοντες. Αν διδάσκουν κάτι αυτές οι κοκορομαχίες, είναι πως ο ελληνικός λαός πρέπει να συντονιστεί σε άλλο μήκος κύματος απ' αυτό της αστικής πολιτικής. Να προσπαθήσει να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, αδιαφορώντας για τις «διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας» και για την «εσωτερική πολιτική σταθερότητα». Ο αγώνας για το Ασφαλιστικό είναι το πρώτο μεγάλο τεστ για τον ελληνικό λαό στην περίοδο του τρίτου Μνημόνιου, που άρχισε πριν από ένα χρόνο με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
