Πανηγύριζε η κυβερνητική ΕφΣυν στο πρωτοσέλιδό της, λίγες ώρες μετά την εσπευσμένη συνάντηση Τσίπρα-Ιερώνυμου. Μόνο που και αυτή, όπως και οι εμπνευστές της συγκεκριμένης τακτικής, δεν είχαν πάρει υπόψη τους ούτε τη διπροσωπία των δεσποτάδων, ούτε τη φόρμουλα με την οποία λειτουργεί το ιερατείο, ούτε την πραγματική κατάσταση στη χώρα. Και τα 'καναν μούσκεμα, κατά το κοινώς λεγόμενο. Οχι μόνο δεν κέρδισαν τίποτα, αλλά άφησαν πολλά στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δεσποτάδες.
Με το που τέλειωσε η ενημέρωση από τον Κοτζιά για τη συνάντηση του Νίμιτς με τους εκπροσώπους Ελλάδας και Μακεδονίας στη Νέα Υόρκη, ο Τσίπρας επισκέφτηκε νυχτιάτικα τον Ιερώνυμο για να τον ενημερώσει! Δεν είχε ενημερώσει ούτε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας ούτε τους αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων και πήγε να ενημερώσει τον Ιερώνυμο, αναγνωρίζοντας στην Εκκλησία πολιτικό ρόλο, ακόμα και στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Επομένως, ο Τσίπρας ακούμπησε στα πόδια του ιερατείου ένα σημαντικό μέρος από το πολιτικό του κεφάλαιο, αναγνωρίζοντάς τους ρόλο που δεν τους αναγνωρίζει το ελληνικό αστικό Σύνταγμα, αλλά ούτε και η αστική πολιτική παράδοση. Ετσι, κάθε φορά που το ιερατείο θα θέλει να υπερασπιστεί κάποια προνόμιά του, θα προβάλλει στο προσκήνιο με μεγαλύτερες αξιώσεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Τσίπρας ικανοποίησε και συγκεκριμένα αιτήματα του Ιερώνυμου. Οι δεσποτάδες είναι αδίστακτοι και ικανοί στο παζάρι. Θα τα μάθουμε εν καιρώ, όταν θα γίνουν διάφορες ρυθμίσεις. Για να πάρει ως αντάλλαγμα τι; Την αναγνώριση από τον Ιερώνυμο ότι η κυβέρνηση είναι αρμόδια για την εξωτερική πολιτική (δεν έφθανε το Σύνταγμα, έπρεπε να το πει και ο αρχιεπίσκοπος) και μια ήπια αποδοκιμασία των συλλαλητηρίων. Μια αποδοκιμασία χωρίς καμιά πρακτική σημασία, καθώς ήταν μια προσωπική δήλωση του Ιερώνυμου και όχι μια απόφαση της Ιεράς Συνόδου. Ως γνωστόν, το σύστημα διοίκησης της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι παπικό, αλλά συνοδικό. Ο Ιερώνυμος είναι primus inter paris (πρώτος μεταξύ ίσων) και δεν μπορεί να διατάξει κανέναν μητροπολίτη. Κάθε δεσπότης κάνει ό,τι γουστάρει στην επικράτειά του. Μόνο οι συνοδικές αποφάσεις τους δεσμεύουν, κατά κάποιον τρόπο.
Το αποτέλεσμα το έδειξε η παρουσία τουλάχιστον έντεκα δεσποτάδων στο μουσολινικό συλλαλητήριο. Ακόμα και του Ανθιμου που αρχικά είχε πει ότι δε θα πάει. Μόλις μυρίστηκαν «ψητό» οι δεσποτάδες έτρεξαν. Ετσι, δεν ήταν ο Ιερώνυμος που «άδειασε» τους δεσποτάδες για χάρη του Τσίπρα, αλλά οι δεσποτάδες που «άδειασαν» τον Τσίπρα, με τον Ιερώνυμο να είναι απόλυτα καλυμμένος έναντι του Τσίπρα. Αν οι Τσιπραίοι ήξεραν λίγο περισσότερο τους ρασοφόρους, θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση θα ίσχυε η ευαγγελική ρήση: «και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι» (και το ένα να κάνεις και το άλλο να μην παραλείψεις). Σίγουρα έπεσαν και τηλεφωνήματα μεταξύ Ιερώνυμου και βορειοελλαδιτών δεσποτάδων. Και τα συμφώνησαν, όπως τα είχε συμφωνήσει ο Κούλης με τους βουλευτές της ΝΔ: «Επισήμως εγώ θα τάσσομαι ενάντια στο συλλαλητήριο, εσείς όμως μπορείτε να πάτε. Αν μάλιστα έχει κόσμο, επιβάλλεται να πάτε, πελατεία μας είναι».
Ετσι, ο Τσίπρας βρέθηκε διπλά εκτεθειμένος. Προσέτρεξε για βοήθεια στον Ιερώνυμο μ' έναν τρόπο που αποκάλυπτε πανικό, πιστεύοντας πως θα αποτρέψει κόσμο από το να κατέβει στο μουσολινικού τύπου συλλαλητήριο, δυσαρεστώντας έτσι τμήμα του συριζικού ακροατήριου, που δε γουστάρει τις «στενές επαφές» με το ιερατείο, και από την άλλη δεν πέτυχε τίποτα σε πρακτικό επίπεδο, καθώς το συλλαλητήριο είχε πολύ κόσμο και οι δεσποτάδες ήταν… πρώτο τραπέζι πίστα (μαζί με τους βουλευτές του Καμμένου και τον υπόλοιπο ακροδεξιό και εθνικιστικό εσμό).
Ο Μητσοτάκης είχε προλάβει να κάνει την κωλοτούμπα με το «κατά συνείδηση» (οπότε δικαιούνταν μετά να… χαιρετίσει τους διαδηλωτές), ενώ ο Τσίπρας βρέθηκε στον αέρα, καθώς δεν μπορούσε ούτε να γλείψει ούτε να αποκηρύξει τους διαδηλωτές.
Σχετικά Αρθρα
