Οσοι δεν είχαν άμεση ανάμιξη στη διάδοση της ρουφιάνικης είδησης για τη Γερμανίδα με τους γονείς «μέλη της ΡΑΦ» σπεύδουν να ασκήσουν κριτική στους συναδέλφους τους και να αναμασήσουν τα γνωστά περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας, τήρησης αποστάσεων και τα παρόμοια. Ομως, η συγκεκριμένη υπόθεση, στην οποία τα παπαγαλάκια πιάστηκαν επ’ αυτοφόρω, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Ρίχνοντας το ανάθεμα στους αστυνομικούς συντάκτες, που λειτουργούν ως προπαγανδιστικός βραχίονας της Ασφάλειας, προσπαθούν να διασώσουν το σύστημα.
Μήπως, όμως, είναι η πρώτη φορά που οι αστυνομικοί συντάκτες λειτουργούν έτσι; Θα ξεχάσουμε όλα όσα μετέδιδαν εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 2002, όταν συλλαμβάνονταν τα μέλη ή τα φερόμενα ως μέλη της 17Ν; Θα ξεχάσουμε την υπόδειξη και τη διαπόμπευση ανθρώπων που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με την υπόθεση; Τη δημοσίευση κατασκευασμένων πληροφοριών για τους συλληφθέντες, αλλά και για μέλη των οικογενειών τους; Πού ήταν τότε όλοι αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους κήνσορες των συναδέλφων τους του αστυνομικού ρεπορτάζ και θυμούνται τη δεοντολογία; Δεν έπαιζαν και οι ίδιοι τότε στο παιχνίδι, μιας και το σύστημα χρησιμοποιούσε τη μέθοδο του μπαράζ κατακλύζοντας κάθε είδους ρεπορτάζ με «ειδήσεις» πάνω σ’ αυτό το θέμα;
Οι αστυνομικοί συντάκτες κάνουν βρόμικη δουλειά. Είναι επιφορτισμένοι με την αναπαραγωγή της προπαγάνδας της Ασφάλειας. Ολη μέρα με μπάτσους και ασφαλίτες νταραβερίζονται. Γι’ αυτό και στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν αποκτήσει τη λογική του ρουφιάνου. Σκέφτονται σαν μπάτσοι. Πόσο καλύτεροι, όμως, είναι εκείνοι που παίρνουν γραμμή από το μέγαρο Μαξίμου και περνούν τη γραμμή της κυβέρνησης, εκείνοι που ζυμώνουν τις οικονομικές απόψεις της κυβέρνησης, εκείνοι που αναπαράγουν τις συκοφαντίες ενάντια σε διάφορους κλάδους εργαζόμενων κ.λπ. κ.λπ.; Η διαφορά των πρώτων από τους δεύτερους είναι σαν τη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν υπουργό και έναν μπάτσο. Οχι, λοιπόν, ν’ απαλλάξουμε ένα ολόκληρο σύστημα, δείχνοντας μόνο τους κραγμένους ρουφιάνους στο εσωτερικό του.
Και τι να πεις για τον Παπουτσή, που θυμήθηκε να ζητήσει η ενημέρωση να γίνεται «μόνο με επίσημο τρόπο» και «σε κάθε περίπτωση να είναι απόλυτος ο σεβασμός των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των πολιτών, όπως ορίζει ο νομικός μας πολιτισμός και το κράτος δικαίου»; Στην προκειμένη περίπτωση την πάτησαν χοντρά, οπότε έπρεπε ο ένας να ρίξει το φταίξιμο στους άλλους. Τα παπαγαλάκια έριξαν το βάρος στην Αστυνομία και άρχισαν τις αυτοκριτικές και ο Παπουτσής έπρεπε να παρέμβει, παριστάνοντας τον αναμορφωτή και τον ιδιαίτερα ευαίσθητο στα ατομικά δικαιώματα. Δεν ξέρει –βλέπετε– πως δουλεύει το σύστημα με τα παπαγαλάκια, ούτε ξέρει ότι ακόμα και υπουργοί «μπριφάρουν» δημοσιογράφους. Ούτε άκουσε τίποτα για τις συσκέψεις διευθυντικών στελεχών, που οργάνωνε ο Χρυσοχοΐδης, προκειμένου να τους περάσει γραμμή για ζητήματα «τρομοκρατίας».
