Ασχημα, πολύ άσχημα φεύγει αυτός ο Γενάρης. Την ώρα που κάποιοι από εμάς φεύγαμε για τα Χανιά, για να συνοδεύσουμε τους μετανάστες απεργούς πείνας στην Αθήνα, μάς ήρθε το κακό μαντάτο απ’ τη Θεσσαλονίκη: «έφυγε» ο Γιώργος ο Μαλάμης. 47 χρόνων και δύο μηνών, γαμώτο.
Είναι από τις στιγμές που τα δάχτυλα παγώνουν πάνω στο πληκτρολόγιο. Τι να γράψεις; Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι αφήνει το δικό του χνάρι στο πέρασμά του από τη γη. Κι ο Γιώργος άφησε, επίσης το δικό του χνάρι. Μόνο που αυτό έμεινε ημιτελές, μετέωρο. Μεστό μεν, αλλά χωρίς να φτάσει στο τέλος εκείνο που ορίζει η κανονική διάρκεια του βιολογικού μας κύκλου.
Τελευταία φορά εμείς οι Αθηναίοι τον είδαμε στο Πάντειο, στην εκδήλωση της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Σεμνός και αθόρυβος, όπως πάντα, με εκείνο το μόνιμο χαμόγελο που είχε στα χείλη, τη χαμηλότονη φωνή και την τεράστια ευγένεια, μας εξήγησε ότι είχε κατέβει για κάποιο ιατρικό σεμινάριο και, φυσικά, πέρασε και από την εκδήλωση.
Ενας ευγενικός άνθρωπος με μια τρυφερή καρδιά, που όμως μπορούσε να μεταμορφωθεί σε λιοντάρι, αν έβλεπε απέναντί του την αδικία. Αυτός ήταν ο Γιώργος. Φτωχόπαιδο, από μικρός στη βιοπάλη, αλλά και από μικρός στο επαναστατικό κίνημα.
Η ζωή κάνει στροφές, δεν μας τα φέρνει πάντοτε όπως τα θέλουμε, μας οδηγεί πότε «πάνω» και πότε «κάτω». Απ’ αυτό δεν ξέφυγε ούτε ο Γιώργος, όμως ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του προσανατολισμό. Δεν το ΄ριξε στην καριέρα και την κονόμα (ενώ μπορούσε να το κάνει), πάλεψε με τη ζωή, συνέχισε να δίνει το παρών στους αγώνες. Νικήθηκε, αλλά έφυγε όρθιος, τίμιος και τιμημένος από συντρόφους, φίλους, συναδέλφους και –προπαντός– από τους ασθενείς του.
Στη Γαλάτιστα, τη γενέτειρά του, τον ξεπροβόδισε όλο το χωριό και πλήθος συντρόφων και φίλων.
Ο Γιώργος Μαλάμης γεννήθηκε στη Γαλάτιστα της Χαλκιδικής το Νοέμβρη του 1964. Τέταρτο και τελευταίο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη το 1972. Από μαθητής ακόμα, δούλευε σαν σερβιτόρος σε εστιατόρια, στη λαχαναγορά, αργότερα σε εργοστάσια. Σε ηλικία 15 χρόνων, μέσα στον «κυκεώνα» της μεταπολίτευσης, στρατεύ-θηκε στο επαναστατικό κίνημα. Τον θυμόμαστε όλοι, ένα αμούστακο χαμογελαστό παιδί να είναι σε όλες τις κινητοποιήσεις και να βοηθάει σε κάθε πρακτική δουλειά. Ούτε τα μεροκάματα τον κρατούσαν μακριά ούτε το διάβασμα για τις εξετάσεις.
Πέρασε στην Ιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Εκανε το αγροτικό του στην Καλάνδρα Χαλκιδικής και πήρε ειδικότητα Παθολογίας στο νοσοκομείο «Αγιος Δημήτριος» της Θεσσαλονίκης. Συνέχισε με δεύτερη ειδικότητα. Εγινε εντατικολόγος. Τον ενδιέφερε πάρα πολύ η ολιστική αντίληψη στην Ιατρική και στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, εκεί που «αναμιγνύονται» όλες οι ειδικότητες, εύρισκε καλύτερα το ρόλο του ως γιατρός. Εργάστηκε πρώτα στη ΜΕΘ του νοσοκομείου «Αγιος Παύλος» και μετά έγινε μόνιμος στη ΜΕΘ του «Ιπποκράτειου», όπου εργαζόταν μέχρι το θάνατό του.
Οι φίλοι και οι σύντροφοί του τον θυμόμαστε να μιλά συνέχεια για περιστατικά, να υπερασπίζεται με πάθος τους ασθενείς του, να αγωνιά, να πονάει μαζί τους. Η «ανοσία» που συνήθως πιάνει τους γιατρούς δεν τον έπιασε ποτέ. Διάβαζε συνέχεια, παρακολουθούσε σεμινάρια, έκανε εξειδικεύσεις σε αντικείμενα που σχετίζονται με την ιατρική των ΜΕΘ, έκανε μαζί με συναδέλφους του δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά.
Παράλληλα, δρούσε συνδικαλιστικά στο πλαίσιο της ΕΝΙΘ και ήταν γραμματέας της επιτροπής των γιατρών στο «Ιπποκράτειο». Δεν ήταν λίγες οι φορές που εμείς εδώ στην Αθήνα τον βλέπαμε με καμάρι να πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτικά πλάνα από κινητοποιήσεις των νοσοκομειακών γιατρών.
Παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο, τον Μανώλη, 14 χρόνων.
Στη μνήμη του αδερφού μου Γιώργου, προσφέρω στην «Κόντρα» 200 ευρώ.
Κατάκαλος Μαλάμης