«Σε κλίμα εποικοδομητικής συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου η συνάντηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τους εκπροσώπους των κοινωνικών εταίρων (ΓΣΕΕ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΒΕΕ, ΣΕΤΕ, ΣΕΒ, ΣΒΕ). Κατά την έναρξη της συνάντησης, ο Πρωθυπουργός δήλωσε…» κτλ. κτλ. Τέτοια δελτία Τύπου κατακλύζουν καθημερινά τα δημοσιογραφικά γραφεία. Είτε από το πρωθυπουργικό γραφείο είτε από τα γραφεία των υπουργών. Συνοδευόμενα από φωτογραφίες, φυσικά. Την επομένη, αυτά τα δελτία Τύπου γίνονται «ρεπορτάζ» στις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, οι οποίες κυριαρχούν στο σύστημα της αστικής «ενημέρωσης».
Ετσι κυλούν οι μέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Με ένα ατελείωτο σόου συναντήσεων με «κοινωνικούς» φορείς και διάφορους παράγοντες της κεφαλαιοκρατίας, με σόου «ελέγχων», στα οποία ειδικεύεται ο Βρούτσης (ενδιαμέσως σχεδιάζεται και κάτι γκεμπελίστικο, όπως αυτό με τις μεγάλες συντάξεις), και με δηλώσεις και υποσχέσεις που έχουν στο κέντρο τους τις λέξεις-φετίχ: ανάπτυξη, επιχειρηματικότητα, αξιοπιστία, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα. Με λίγα λόγια, έχουμε ακριβώς αυτό που περιγράφει η λαϊκή παροιμία: πολύ λάδι στο τηγάνι κι από τηγανίτα τίποτα.
Ενα άλλο κεφάλαιο του πολιτικού σόου είναι τα ταξίδια του Μητσοτάκη στο εξωτερικό (τρία μέχρι στιγμής, σε Παρίσι, Βερολίνο και Χάγη). Οπως γράφουν οι προπαγανδιστές του Μαξίμου, ξαναέβαλε την Ελλάδα στο κέντρο της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Τι πρωτότυπο! Τα ίδια ακριβώς έλεγαν και οι προπαγανδιστές του Μαξίμου επί Τσίπρα. Ο Τσίπρας πήγαινε ως επαίτης, ενώ ο Μητσοτάκης πηγαίνει ως παίκτης (sic!), απαντούν οι προπαγανδιστές του Κούλη και σκάνε στα γέλια ακόμα και οι κίονες του μεγάρου Μαξίμου.
Ειδικά το ταξίδι στο Βερολίνο ήταν ακόμα και σημειολογικά ένα στραπάτσο του ηγετικού προφίλ του Μητσοτάκη, καθώς η Μέρκελ αρνήθηκε να συζητήσει μαζί του οποιο-δήποτε ουσιαστικό ζήτημα οικονομικής πολιτικής και ο Μητσοτάκης αναγκάστηκε να επιστρατεύσει τη γνωστή μπουρδολογία για την «πράσινη ανάπτυξη» και για κάποιες γερμανικές επενδύσεις, οι οποίες «έρχονται» μεν, αλλά θα συζητηθούν σε μια ημερίδα που θα γίνει τον Γενάρη του 2020. Μάλλον για να εξισορροπήσει την ξεφτίλα του Βερολίνου επιδιώχτηκε εκ των υστέρων το ταξίδι-αστραπή στην Ολλανδία, όπου η συνάντηση με τον Ρούτε θα κινούνταν στο πλαίσιο των τυπικοτήτων του πρωτοκόλλου (όπως και έγινε).
Παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα των ταξιδιών του Μητσοτάκη στο εξωτερικό, η προπαγανδίστρια του Μαξίμου στα «Νέα» του Μαρινάκη έγραψε το εκπληκτικό, ότι ο Μητσοτάκης δε θέτει στους συνομιλητές του το αίτημα της μείωσης των «πρωτογενών πλεονασμάτων» (που αποτελούσε αιχμή της προεκλογικής του εκστρατείας, για να μην ξεχνιόμαστε), «ώστε να μην εισπράττει “όχι“ για απάντηση, όπως έχει συμβεί σε όλους τους προκατόχους του»! Αυτό το… μεγαλοφυές σχέδιο του Μητσοτάκη (δε ζητώ τίποτα για να μην μου πουν όχι!) θυμίζει -τηρουμένων των αναλογιών- Τσίπρα και Μπαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015. Και βέβαια, οι ενσωματωμένοι στο Μαξίμου προπαγανδιστές κάνουν σαν να μη βλέπουν αυτά που είδαμε όλοι οι υπόλοιποι: τις εκφράσεις ικανοποίησης από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, επειδή ο Μητσοτάκης διαβεβαίωσε πως θα σεβαστεί τους στόχους που συμφωνήθηκαν με την προηγούμενη κυβέρνηση.
Υπάρχει και ένα άλλο κεφάλαιο της κυβερνητικής πολιτικής: η «εμπέδωση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών», στην οποία τόσο είχε επενδύσει προεκλογικά η ΝΔ. Αυτό εκτυλίσσεται με καθημερινές επιχειρήσεις των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, οι οποίες όσο τα Εξάρχεια ήταν άδεια εκτυλίσσονταν «αναίμακτα», όμως με το που τέλειωσαν οι διακοπές άρχισαν να παίρνουν τα χαρακτηριστικά οδομαχιών, όπως ακριβώς είχαν και παλιό-τερα. Με αποτέλεσμα, ακόμα και φιλοκυβερνητικά Μέσα (βλέπε π.χ. in.gr του Μαρινάκη) να εκφράζουν ανησυχίες για κίνδυνο να υπάρξει ακόμα και νεκρός από την ανεξέλεγκτη δράση των ΜΑΤ. Σ' αυτό το άρθρο, όμως, θα επικεντρωθούμε μόνο στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ολοι περιμένουν ν' ακούσουν τι θα πει ο Μητσοτάκης κατά το διήμερο σόου του στη ΔΕΘ. Τα «ρεπορτάζ» με τις «πληροφορίες» (ό,τι τους σερβίρει ο Πέτσας) δίνουν και παίρνουν. Και είναι επικεντρωμένα στις φοροαπαλλαγές. Δε θα προτρέξουμε. Θ' ακούσουμε τον Μητσοτάκη και μετά θα μιλήσουμε επί του συγκεκριμένου. Πριν απ' αυτό, όμως, πρέπει να σταθούμε στο γενικό πλαίσιο, γιατί αυτό έχει σημασία και όχι κάποια επιμέρους μέτρα που προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τα πράγματα χωρίς ν' αλλάζουν την ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής.
Ο Μητσοτάκης έχει δεσμευτεί ότι θα τηρήσει τη βασική δέσμευση του μετα-Μνημόνιου για «πρωτογενές πλεόνασμα» 3,5% του ΑΕΠ το 2020 (υποτίθεται ότι για το 2021 και το 2022 αυτό θ' αλλάξει, καθώς ο Μητσοτάκης θα έχει πείσει τους δανειστές για την αξιοπιστία του). Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για ουσιαστικές αλλαγές στην ακολουθούμενη πολιτική. Τα όποια στενά περιθώρια τα καθορίζει ο περιβόητος «δημοσιονομικός χώρος» (τον άγνωστο μέχρι πρότινος όρο εισήγαγε στη γλώσσα της πολιτικής ο ΣΥΡΙΖΑ). Για να το πούμε απλά, χωρίς να μπλέκουμε με οικονομικούς όρους, ο «δημοσιονομικός χώρος» δημιουργείται από το ξεπέρασμα του «πρωτογενούς πλεονάσματος». Εχουν πάρει τόσο σκληρά μέτρα, και στο σκέλος των εσόδων και στο σκέλος των δαπανών, που ο στόχος υπερκαλύπτεται. Το ποσό της υπερκάλυψης είναι ο «δημοσιονομικός χώρος» που τον καλύπτουν με κάποια μέτρα διορθωτικού χαρακτήρα. Ενα τμήμα αυτής της υπερκάλυψης το διαπιστώνουν από την αρχή ακόμα, γι' αυτό και τα διορθωτικά μέτρα τα παίρνουν νωρίς. Ενα άλλο τμήμα το διαπιστώνουν απολογιστικά, στο τέλος, και παίρνουν τότε τα διορθωτικά μέτρα.
Αρα, ο Μητσοτάκης δε θα κάνει τίποτα διαφορετικό απ' αυτό που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα κινηθεί αυστηρά μέσα στο πλαίσιο της εφιαλτικής δημοσιονομικής πολιτικής, αναζητώντας τα δικά του διορθωτικά μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, μοίραζε «κοινωνικό μέρισμα» στο τέλος κάθε χρόνου, η ΝΔ μπορεί να μη μοιράσει «κοινωνικό μέρισμα», αλλά να ελαφρύνει λίγο την άμεση φορολογία μισθωτών και συνταξιούχων, για να δικαιολογήσει την πολύ μεγαλύτερη ελάφρυνση της φορολογίας των καπιταλιστικών κερδών. Η διαφορά στο «μείγμα» δε σημαίνει διαφορά πολιτικής.
Θυμηθείτε ότι για να κάνει προεκλογικές εξαγγελίες ο Τσίπρας, οι συριζαίοι εφηύραν το κόλπο με τη μείωση του «πρωτογενούς πλεονάσματος» στο 2,5% και την κάλυψη του 1% μέσω ενός ειδικού καταπιστευτικού λογαριασμού, στον οποίο θα έβαζαν 5,5 δισ. ευρώ από το «μαξιλάρι ρευστότητας». Ανεξάρτητα από τη σπέκουλα που κάνουν τώρα οι συριζαίοι, για να βρουν πεδίο άσκησης αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η αλήθεια είναι ότι αυτό το λογιστικό τρικ ουδέποτε το συζήτησαν με την τρόικα, ουδέποτε εγκρίθηκε από την Κομισιόν ή το ΕuroWorkingGroup ή το Eurogroup. Ηταν απλά ένα προεκλογικό τρικ, που ο Μητσοτάκης δεν το έχει, φυσικά, διαθέσιμο ως πραγματικό «δημοσιονομικό χώρο». Αρα, τα όρια διορθωτικών κινήσεων δημαγωγικού χαρακτήρα, που έχει στη διάθεσή του ο Μητσοτάκης, είναι πολύ πιο στενά από την προεκλογική δημαγωγία του ΣΥΡΙΖΑ. Και η ανάπτυξη, όπως δείχνουν τα στοιχεία, πάει πολύ χειρότερα από τα επίπεδα που προβλέπονταν.
Σχετικά Αρθρα
