Την ποιότητα της αστικής πολιτικής την καταλαβαίνεις καλύτερα όταν κάποιο στέλεχός της ξεπέσει και ιδιαί-τερα στην περίπτωση που επιλεγεί ως αποδιοπομπαίος τράγος από φίλους και αντιπάλους. Από την άποψη αυτή, ο Μιχάλης Λιάπης αποτελεί τυπικό δείγμα.
Δεν ξέρουμε αν του την είχαν στημένη από την αρχή ή αν όλα ξεκίνησαν από έναν τυπικό έλεγχο κάποιων μπάτσων που παραλίγο να τους χτυπήσει με τη τζιπούρα του. Το σίγουρο είναι πως από τον έλεγχο και μετά όλα εξελίχθηκαν βάσει «εντολής άνωθεν». Ηταν μια ευκαιρία για τον Σαμαρά (μέσω Δένδια) να κάνει μια προπαγάνδα ισονομίας και ταυτόχρονα να ρίξει και μια μαχαιριά στο καραμανλικό στρατόπεδο. Αλλιώς δε θα διαπόμπευαν έναν πρώην υπουργό για μερικά πλημμελήματα και τροχαίες παραβάσεις (δεν είχε άδεια για τον κοτσαδόρο και τα φιμέ τζάμια!).
Κι ο Λιάπης; Εδώ είναι το θέμα. Συμπεριφέρθηκε σαν κλεφτοκοτάς. Πήγε να αρθρώσει υπερασπιστικό λόγο λες και ήταν παιδάκι του νηπιαγωγείου που απολογούνταν στη δασκάλα του για κάποιες αταξίες. Τον χτύπησε η κρίση, είπε, και γι' αυτό παρέδωσε τις πινακίδες από το τζιπ. Και την ίδια ώρα, ανακοίνωσε ότι ήταν έτοιμος να φύγει για ταξίδι στην Ασία! Δεν κυκλοφορούσε με τις μαϊμού πινακίδες, είπε, αλλά τις έβαλε εκείνη τη μέρα για να φορτίσει τη μπαταρία επειδή θα έφευγε για ταξίδι. Τόσους μήνες (από τον Αύγουστο) δεν ξαναφόρτισε τη μπαταρία του (υποτίθεται) ακινητοποιημένου τζιπ και θυμήθηκε να το κάνει επειδή θα έλειπε μερικές μέρες για διακοπές; Αστεία πράγματα.
Οσο ήταν εν ενεργεία πολιτικός ο Λιάπης δεν ήταν η χειρότερη περίπτωση αστού πολιτικού. Δεν είχε τη συμπεριφορά του σκληρού δεξιού, αλλά ενός μοντέρνου συντηρητικού πολιτικού, χωρίς ακραίο λόγο, με διάθεση καλού συζητητή. Ισως επειδή στα νιάτα του αριστέριζε (όπως έλεγε), ίσως επειδή έζησε για κάποια χρόνια στο Παρίσι, έφτιαξε ένα τέτοιο στιλάκι. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας αδίστακτος αστός πολιτικός, όπως είναι όλοι, ανεξάρτητα από το πώς εμφανίζονται στο δημόσιο λόγο τους.
Πού γαλουχήθηκε ο Λιάπης; Στην «αυλή» του μπάρμπα του, του «εθνάρχη». Ηταν μαζί του στο αεροπλάνο του Ζισκάρ Ντ' Εστέν που τον έφερε από το Παρίσι για ν' αναλάβει το τιμόνι της καπιταλιστικής Ελλάδας, εκείνο το βράδυ του Ιούλη του 1974, που το χουντικό πολιτικό καθεστώς κατέρρεε. Εγινε ο στενότερος συνεργάτης του, ο διευθυντής του πολιτικού του γραφείου. Και όσο ήταν πρωθυπουργός και μετά στην προεδρία της Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης διατάχτηκε να τον κάνει υφυπουργό Εμπορίου και έτσι ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα.
Αυτό που αποκαλύπτει σήμερα, στη φάση της απόλυτης κατάντιας του, που ο Σαμαράς τον μετέτρεψε σε σάκο του μποξ, δεν είναι καινούργιο. Είναι η αποκάλυψη αυτού που πάντοτε υπήρξε.
Δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα ο Λιάπης, είναι ο κανόνας που επιδεικνύεται ως εξαίρεση, για να «καθαριστεί» το πολιτικό σύστημα.
