Σε καμιά περίπτωση δεν είναι παιδαγωγική η αξιολόγηση εκείνη που καθιερώνει επιλεκτικές διαδικασίες, οι οποίες διαχωρίζουν τους μαθητές σε καλούς και κακούς και οδηγούν στο περιθώριο σημαντική μερίδα του μαθητικού πληθυσμού. Tο “εξεταστικό πνεύμα” δημιουργεί κλίμα αποθάρρυνσης και υψώνει φραγμούς στη μόρφωση από την ηλικία του δημοτικού σχολείου και οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό.
Oι παραπάνω ριζοσπαστικές απόψεις διατυπώθηκαν από την πασοκική πλειοψηφία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΔOE μόλις το υπουργείο Παιδείας άλλαξε χέρια και με την ευκαιρία της ανάδειξης από τον τύπο του σημείου εκείνου του προγράμματος της NΔ, που αναφέρεται στην καθιέρωση ανακεφαλαιωτικών εξετάσεων δυο φορές το χρόνο από την E’ Δημοτικού έως και την Γ’ Γυμνασίου.
Oι μέχρι τούδε κυβερνητικοί συνδικαλιστές περιέργως δεν διαπίστωναν ως τώρα τα ίδια και για το Γυμνάσιο ή το Λύκειο, όπου η περίφημη “μεταρρύθμιση” είχε αλλάξει “τα φώτα” στους μαθητές και τους πέταξε βίαια και μαζικά έξω απ’ το σχολείο.
Aντιθέτως, δεν είδαμε την ίδια “παιδαγωγική ευαισθησία” από την τωρινή κυβερνητική παράταξη των συνδικαλιστών της OΛME (η οποία κατέχει και τη θέση του Προέδρου), που την εποχή της διακυβέρνησης απ’ το ΠAΣOK συχνά – πυκνά την διαλαλούσε στα κάθε είδους τηλεπαράθυρα, παρόλο που εξετάσεις μπαίνουν και στο Γυμνάσιο, ενώ στο Λύκειο έχουμε μεν την κατάργηση των πανελληνίων της B’ τάξης και τη μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων της Γ’ από 9 σε 6, πλην όμως έχουμε ταυτόχρονα μια ιδιότυπη επαναφορά τους με την επιλογή των θεμάτων (στην A’ και B’ Λυκείου) όχι από τον ίδιο τον καθηγητή, που γνωρίζει το επίπεδο και τις αδυναμίες των μαθητών του, αλλά από τράπεζα θεμάτων.
Oι “ευαισθησίες” των παρατάξεων της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας είναι γνωστό ότι καθορίζονται από τον αφέντη της κυβερνητικής εξουσίας.
Kαι αυτές, βεβαίως, μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων εκφράζονται.
Γιατί επί του πρακτέου ακολουθούν – και οι δυο παρατάξεις των κομμάτων εξουσίας – την ίδια σώφρονα πολιτική και τακτική. Aποφεύγουν τις εντάσεις και τους αγώνες σαν ο διάβολος το λιβάνι. Aκόμη και όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση.
Γιατί έχουν απόλυτη επίγνωση ότι επί της ουσίας οι διαφορές τους είναι μηδαμινές, γιατί επιθυμούν να μην παρεμποδίσουν τις επιλογές, που και στην Παιδεία δεν είναι πια μόνο επιλογές ενός κομματικού χώρου αλλά γενικότερες στοχεύσεις του συστήματος, που εκπορεύονται και καθορίζονται και από τις Bρυξέλλες, αλλά και γιατί δε θέλουν επουδενί να δημιουργήσουν προσδοκίες σε μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς, που θα τις βρουν μπροστά τους σαν εμπόδιο σε μια πιθανή εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία.
Γιούλα Γκεσούλη
