Ασκώντας ωμό εκβιασμό πάνω στη νεολαία, που αγωνιά και πασχίζει να διαμορφώσει το μέλλον της, μέσα από την εξεταστική καρμανιόλα των πανελλαδικών, η «ανεξάρτητη» Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων με την επιλογή του θέματος στο εξεταζόμενο μάθημα της Νεοελληνικής Γλώσσας, απαίτησε από αυτή, στην ουσία, να αποδείξει κατά πόσο έχει αφομοιώσει καλά τα προτάγματα του κεφαλαίου, που υλοποιού-νται και με την πολιτική του υπουργείου Παιδείας.
Με τον πέλεκυ, λοιπόν, της αρνητικής αξιολόγησής του να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του, ο νέος κλήθηκε να σχολιάσει την «αυτομόρφωση» ως μια διαδικασία ταυτισμένη με την κατ’ ευφημισμόν «διά βίου μάθηση». Προσοχή! Δεν πρέπει ποτέ να περάσει από τη σκέψη του ότι η αυτομόρφωση είναι σύμφυτη με την ανάγκη του ανθρώπου για συνεχή διεύρυνση του μορφωτικού του ορίζοντα και της πολλαπλής ανάπτυξης της προσωπικότητάς του και ότι σ’ αυτή τη διαδικασία το κράτος δεν είναι αμέτοχο, αλλά οφείλει να του παράσχει πρώτα απ’ όλα βαθιά, πλατιά και στέρεα γνώση μέσω της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, πάνω στο έδαφος της οποίας θα χτίζει κάθε νέα γνώση και παράλληλα να του δημιουργεί τα κεντρίσματα για να την επιδιώκει, εξασφαλίζοντάς του ταυτόχρονα ένα ασφαλές περιβάλλον εργασίας-αμοιβής, που θα τον απαλλάσσει από αναστολές και βαρίδια σ’ αυτή την ωραία του προσπάθεια. Ο νέος πρέπει να χωνέψει με το ζόρι ότι Παιδεία και κατάρτιση ταυτίζονται, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα θα του αναπτύσσει μόνο τις ελάχιστες δεξιότητες που απαιτεί κάθε φορά η αγορά εργασίας, ότι στη συνέχεια αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη να επανακαταρτίζεται (υπηρετώντας κυρίως το στόχο της εξαφάνισής του από τη λίστα του «μη ενεργού πληθυσμού», ώστε να καμουφλάρεται η ανεργία), ότι είναι αναλώσιμο είδος στα χέρια των καπιταλιστών, που θα του ξεσκίζουν τις εργασιακές σχέσεις, θα τον αμείβουν με εξευτελιστικούς μισθούς και θα τον πετούν σα στυμμένη λεμονόκουπα στην ανεργία, όταν το απαιτεί η μέγιστη κερδοφορία τους, ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας και της πληροφορικής, είναι στην ουσία υπεύθυνη για την ανεργία του και το στραγγάλισμά του και όχι η διαχείρισή της από τους καπιταλιστές. Για να μην παρανοήσουμε ως προς τους στόχους του κεφαλαίου και των αστών, το υπουργείο Παιδείας συμπλήρωσε τον επίσημο τίτλο του με το σλόγκαν της «διά βίου μάθησης», ενώ όλα τα σφυριά ανέλαβαν να χτυπούν σ’ αυτή την κατεύθυνση. Στο σχετικό κείμενο που δόθηκε στους εξεταζόμενους μαθητές, η Επιτροπή Εξετάσεων επισημαίνει ότι «οι διαδικασίες και οι πρακτικές αυτομόρφωσης στη σημερινή εποχή δεν σημαίνουν την απουσία των άλλων, θεσμών και ατόμων, ούτε την κοινωνική απομόνωση του καθενός ατόμου, αλλά την ενεργητική στάση του, αφού το ίδιο αποφασίζει, άλλοτε αυτοβούλως και άλλοτε κάτω από την πίεση συγκεκριμένων αναγκών, να εκπαιδευτεί… οι πρωταρχικοί παράγοντες που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία τους και τη χρησιμότητά τους, ενώ οι γνώσεις και οι δεξιότητες που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατα- κτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή να εκπαιδεύονται συνεχώς…».
Πάνω σ’ αυτό το αισχρό κείμενο, που αποτυπώνει ατόφιες τις επιδιώξεις της καπιταλιστικής αγοράς εργασίας και του υπουργείου Παιδείας, κλήθηκαν να εργαστούν οι υποψήφιοι των πανελλαδικών εξετάσεων. Ο μηχανισμός των εξετάσεων χρησιμοποιήθηκε για πολλοστή φορά και ως μέσο εκμαυλισμού των νεανικών συνειδήσεων. Ειδικά, σήμερα, που η οικονομική κρίση και το ξεπάτωμα των δικαιωμάτων των εργαζόμενων απαιτούν την πλήρη υποταγή του λαού. Το παράδειγμα της Νεοελληνικής Γλώσσας ακολούθησε και το μάθημα της Ιστορίας. Ζητήθηκε από τους υποψήφιους να αναφερθούν στην οικονομική, κοινωνική και εκπαιδευτική πολιτική της Ελλάδας στα τέλη της δεκαετίας του 1920, με βάση ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Μουζέλη «Οικονομία και Κράτος την εποχή του Βενιζέλου», στο οποίο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Σε σχέση με τη βιομηχανία, η εγκατάσταση μεγάλου αριθμού προσφύγων στα κυριότερα αστικά κέντρα σήμαινε την προσφορά άφθονης φτηνής εργασίας και επιχειρηματικού δυναμικού τη στιγμή που εισέρρεαν στη χώρα μαζικά νέα ξένα κεφάλαια με τη μορφή κρατικών δανείων, διεθνούς βοήθειας για τους πρόσφυγες, ιδιωτικών επενδύσεων για την κατασκευή δημοσίων έργων κλπ. […] Στο διάστημα 1923-1939 η βιομηχανική παραγωγή διπλασίασε την ιπποδύναμη και την αξία της και τριπλασίασε τον όγκο της….». Εδώ είναι φανερό τι επιδιώκεται: να θεωρηθεί ότι το καθεστώς γαλέρας στο οποίο έχουν ρίξει τον εργαζόμενο και τα ληστρικά δάνεια που μας επιβάλλει η τρόικα θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη.
Γιούλα Γκεσούλη
