Για πρώτη φορά το συνέδριο της ΔΟΕ, που πραγματοποιήθηκε στις 22-24 Ιούνη, δεν είχε πανηγυρική συνεδρίαση, από την οποία, είναι γνωστό, ότι παρελάζουν υπουργοί Παιδείας (ή υφυπουργοί ή γενικοί γραμματείς τα τελευταία χρόνια, που είχαν αγριέψει τα πράγματα και οι εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας έκαναν δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο με πολυήμερες απεργίες) και εκπρόσωποι όλων των κομμάτων.
Πέρα από το γεγονός ότι φέτος – μεσούσης της κρίσης και της άγριας επίθεσης στους εργαζόμενους και στους εκπαιδευτικούς- ήταν αμφίβολη η παρουσία εκπροσώπου του υπουργείου Παιδείας, πολύ περισσότερο της ίδιας της Διαμαντοπούλου (καθότι τα κυβερνητικά στελέχη δεν μπορούν να ξεμυτίσουν απ’ τις τρύπες τους διά τον φόβον των Ιουδαίων και όπου εμφανιστούν τους υποδέχονται με αυγά και φραπέδες ή αναγκάζονται να κλειστούν στην τουαλέτα), είναι γεγονός ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θέλησε να προστατέψει τα αφεντικά της. Γιατί το θέμα κατάργησης της πανηγυρικής, που αποτελούσε πασαρέλα για τους αστούς πολιτικούς εξαγγελίας ψεύτικων υποσχέσεων, είχε μπει και άλλες χρονιές από εκπροσώπους της λεγόμενης αριστεράς. Οι συνδικαλισταράδες, όμως, των ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ ήταν ανένδοτοι. Φέτος, όμως, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ήταν βέβαιη ότι δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει την οργή των εκπαιδευτικών (άλλωστε δεν ήταν σίγουρη ακόμη και για τη συμπεριφορά δικών της αντιπροσώπων στο συνέδριο). Γι’ αυτό και δεν συμπεριέλαβε την πανηγυρική συνεδρίαση στο πρόγραμμα της Γενικής Συνέλευσης. Διότι ούτε που ήθελε να φανταστεί τη διαπόμπευση των πολιτικών αφεντικών της.