Με αφορμή τον ψευτοτραυματισμό του πρύτανη Χρ. Κίττα, ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία με στόχο το πανεπιστημιακό άσυλο. Μια εκστρατεία που βολεύει ιδιαίτερα την κυβέρνηση, αφού από αμυνόμενη –λόγω των ημερών χούντας που έφερε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στις αρχές του Δεκέμβρη– βρίσκεται ξανά σε θέση ισχύος κάνοντας μαθήματα δημοκρατίας.
Το ΛΑΟΣ, με ερώτηση προς την υπουργό Παιδείας, επαναλαμβάνει ξανά την εμετική του φιλολογία: «Εχει σταματήσει η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», «πού αλλού υπάρχει άσυλο;», «η δημοκρατία θα λειτουργήσει εάν πάρετε τη δυναμική, σωστή και αποφασιστική θέση να σταματήσει να υπάρχει αυτό το άσυλο που αλλοιώνει, μαυρίζει και προσβάλλει τη δημοκρατία». Τη σκυτάλη παίρνουν οι πρυτάνεις, που στη Σύνοδό τους που πραγματοποιήθηκε στο Λαύριο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο αποφάσισαν μεν να μη μπει στην ημερήσια διάταξη το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά δεν παρέλειψαν τις «οργισμένες» φωνές υπέρ της κατάργησής του. Ο αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου Χάρης Ξανθουδάκης, δήλωσε ότι «το άσυλο είναι κεκτημένο της Δημοκρατίας και είναι δεδομένο», συμπληρώνοντας όμως, ότι «συχνά το νομοθετικό πλαίσιο αποτελεί τροχοπέδη για τη λειτουργία των πανεπιστημίων, καθώς οδηγεί σε παραβατικές συμπεριφορές, αλλά και σε επέκταση της παραβατικότητας σε σχολεία και στην κοινωνία». Ο αντιπρύτανης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Λεωνίδας Λουλούδης, ο πιο λυσσασμένος απ’ όλους, πρότεινε την κατάργηση του ασύλου και ξαμολύθηκε στα ραδιόφωνα για να προπαγανδίσει την άποψή του μ’ ένα ανατριχιαστικό φασιστικό κήρυγμα, ενώ ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κ. Μουτζούρης είπε: «Ωρίμασαν οι συνθήκες. Πρέπει να ξανακουβεντιάσουμε το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου».
Η ΠΟΣΔΕΠ, σε ανακοίνωση συμπαράστασης προς τον Χρ. Κίττα αναφέρει: «Ελπίζουμε στο μέλλον με τα σωστά μέτρα πρόληψης και τον κατάλληλο σχεδιασμό να αποφευχθούν αντίστοιχα φαινόμενα». Η γνωστή πλέον αντιδραστική «Πανεπιστημιακή Συμπαράταξη ΑΠΘ» ζητά με ανακοίνωσή της από το Πρυτανικό Συμβούλιο του ΑΠΘ «να υιοθετήσει εδώ και τώρα προσωρινά την Πρόταση της Κοινής Πρωτοβουλίας που υποβλήθηκε στην Σύγκλητο στις 26.8.2009, και να ενεργήσει τα δέοντα με βάση την πρόταση αυτή».
Το ΔΣ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθήνας είπε να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Ο πρόεδρος της Νομικής, Φορτσάκης, κάλεσε τους πανεπιστημιακούς «να σκεφτούν πλέον σοβαρά τη δημιουργία συστήματος ασφαλείας. Δε ζητώ αστυνομία, αλλά να σκεφτεί η πανεπιστημιακή κοινότητα πώς να προφυλαχτεί». Ενώ το ΔΣ της Σχολής προτείνει να μπαίνουν οι φοιτητές στο κτίριο με κάρτα, δηλαδή να απαγορευτεί η είσοδος στο πανεπιστήμιο κάθε μη φοιτητή, καταργώντας έτσι ακόμη και τη μακρά παράδοση συμμετοχής μη φοιτητών στις διαλέξεις των πανεπιστημιακών καθηγητών!
Αυτά είδε η Αννα Διαμαντοπούλου και ανέλαβε δράση. Πήρε το θέμα του ασύλου πάνω της. Εβγαλε από το κάδρο τον «σάκο του μποξ» Χρυσοχοΐδη και άρχισε να κάνει μπαράζ δηλώσεων υπερασπιζόμενη το ισχύον νομικό καθεστώς (που διαμορφώθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή, σε σύγκρουση με το φοιτητικό κίνημα και ευρύτερα την πανεπιστημιακή κοινότητα). Εχοντας εξασφαλίσει τις δεξιές έως φασιστικές κορόνες μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, η υπουργός Παιδείας όπου σταθεί και όπου βρεθεί κάνει και μια δήλωση… υπέρ του ασύλου. Απαντώντας στο ΛΑΟΣ αναφέρει: «Η δημοκρατία απαντάει με θεσμούς και λειτουργίες», «το πανεπιστημιακό άσυλο στη χώρα μας έχει έναν ισχυρό συμβολισμό. Εχει ένα συμβολικό και ουσιαστικό ρόλο… θα ξαναδώσουμε στο άσυλο το αληθινό του περιεχόμενο… το θεσμικό πλαίσιο είναι επαρκές. Δεν θα το αλλάξουμε, θα στηρίξουμε όμως τις Πανεπιστημιακές Αρχές, ώστε να το εφαρμόσουν». Στη Σύνοδο των Πρυτάνεων έκανε πιο φανερές τις προθέσεις της κυβέρνησης: «Υπάρχει η γενική συναίνεση να λειτουργήσουμε όλοι μαζί με συγκεκριμένες δράσεις, ώστε η περιφρούρηση του ασύλου να γίνει πραγματικότητα». Αυτές τις «συγκεκριμένες δράσεις» ξεκαθάρισε παρακάτω: «Να καταγραφούν οι χώροι ασύλου, που δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια, να μην υπάρχουν κατειλημμένοι χώροι από ιδιώτες στα πανεπιστήμια, να λειτουργεί άμεσα πρυτανική εφημερία και εν πάση περιπτώσει τα ίδια τα πανεπιστήμια θα επιλέξουν τους τρόπους περιφρούρησής τους, ώστε να εφαρμόζεται ο νόμος χωρίς παρεκτροπές». «Είμαι διατεθειμένη να στηρίξω οποιαδήποτε πρόταση προς αυτή την κατεύθυνση», κατέληξε.
Το κατάλληλο κλίμα φτιάχτηκε, για μια ακόμη φορά. Σε δημοσκόπηση της Αlco εμφανίζεται το 66,1% των ερωτηθέντων να πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία για να γίνει ευκολότερη η άρση του πανεπιστημιακού ασύλου. Η Διαμαντοπούλου βρέθηκε σε μια ιδιαίτερα πλεονεκτική θέση. Εχοντας από τη μια τα «κοράκια» να σκούζουν υπέρ της κατάργησης του ασύλου, με έναν άψογο επικοινωνιακό χειρισμό υπονοεί το ίδιο πράγμα, ικανοποιώντας τους όλους. Ποιες ακριβώς είναι αυτές οι «συγκεκριμένες δράσεις»; Και ποια είναι η πολιτική που θα προσπαθήσει να εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ ώστε να λύσει το «πρόβλημα»;
Ο Προστάτης του Πολίτη Χρυσοχοΐδης δήλωσε και αυτός με τη σειρά του ότι «το ισχύον νομικό καθεστώς είναι επαρκές». Φυσικά είναι επαρκές, αφού πήραμε ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής των «συγκεκριμένων δράσεων». Την Πέμπτη 3 Δεκέμβρη τα ΜΑΤ απέκλεισαν την είσοδο της ΑΣΟΕΕ, απαγορεύοντας έτσι στους φοιτητές να μπουν στο κτίριο και να πραγματοποιήσουν γενική συνέλευση. Φυσικά, οι φοιτητές αντέδρασαν έντονα και μπήκαν στο χώρο. Ομως αυτή η «συγκεκριμένη δράση» εμπόδισε την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών» που όλοι αυτοί ευαγγελίζονται. Παρόμοιο σκηνικό εκτυλίχθητε στα Προπύλαια λίγες μέρες αργότερα, αφού προηγήθηκε η συνεχής, απροκάλυπτη παραβίαση του ασύλου στο ΑΠΘ, όπου οι ΜΑΤάδες έφτασαν μέχρι την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου και συνέλαβαν κόσμο.
Η κυβέρνηση προσανατολίζεται στο να εφαρμόσει το νόμο Γιαννάκου προς το αντιδραστικότερο. Εξασφαλίζοντας τη συναίνεση των πανεπιστημιακών, απαιτεί από αυτούς να καθορίσουν τους χώρους ασύλου και αυτή εγγυάται την εφαρμογή του νόμου. Θα χαρακτηριστούν ως άσυλο μόνο τα αμφιθέατρα, οι τάξεις και τα εργαστήρια, ώστε να μπορούν οι «πραίτορες» του Χρυσοχοΐδη να εισβάλλουν όποτε θέλουν και να απομακρύνουν τις ενοχλητικές ιδέες και δράσεις.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο και το ξέρουν. Ξέρουν τι ζητήματα θ’ ανοίξουν με μια τέτοια κίνηση. Αν δουν, όμως, να μην υπάρχει αντίσταση, θα το δοκιμάσουν, ώστε να έχουν λυμένα τα χέρια για τη μελλοντική πρακτική εφαρμογή του νέου νομικού πλαισίου. Οι αντιδραστικότερες αλλαγές γίνονται σε περιόδους κοινωνικής νηνεμίας, όταν τα κινήματα καθεύδουν και ο αντίπαλος εργάζεται με άνεση. Το φοιτητικό κίνημα, λοιπόν, για μια ακόμη φορά καλείται να αναλάβει δράση άμεσα.
Γιάννης Ξ.