Η λεγόμενη τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση ανέκαθεν υπηρέτησε το στόχο του συστήματος για δραστικό χτύπημα της ιστορικά διαμορφωμένης τάσης της ελληνικής εργαζόμενης κοινωνίας για πανεπιστημιακή μόρφωση. Τα παιδιά που κατέφευγαν σ’ αυτήν προέρχονται κατά κανόνα από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Ολες οι κυβερνήσεις με συνεχείς παρεμβάσεις-φτιασιδώματα της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης επεδίωκαν να χρυσώσουν κάθε φορά το χάπι, να προσφέρουν στους «ιθαγενείς» γυαλιστερά μπιχλιμπίδια (όπως τα συνεχή βαφτίσια που άλλαζαν το όνομα όχι όμως και την ουσία, τα επαγγελματικά δικαιώματα, των οποίων, όμως, κριτής επιβεβαίωσης υπήρξε πάντα η αγορά, η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με πανελλαδικές εξετάσεις-καρμανιόλα, κ.λπ.), ώστε να απορροφώνται οι κοινωνικοί κραδασμοί από το βίαιο, στην ουσία, πέταγμα αυτών των παιδιών έξω από το σχολείο. Αυτό που συμβαίνει τώρα με τους τελειόφοιτους και απόφοιτους των ΕΠΑΣ, που χάνουν τα επαγγελματικά δικαιώματα που τους έταζαν, όταν τα ΤΕΕ «αναβαθμίστηκαν», υποτίθεται, σε ΕΠΑΣ, είναι μια πλευρά αυτού του ζητήματος. Ζωές νέων ανθρώπων μπαίνουν στις μυλόπετρες και κονιορτοποιούνται χωρίς ενδοιασμό. Το λόγο έχει η ίδια η νεολαία, που βγαίνει στο μετερίζι του αγώνα, όπως τα παιδιά του ΕΠΑΣ Ηρακλείου Αττικής. Είναι καιρός, όμως, να ανοίξει συνολικά το πρόβλημα και η νεολαία να αγωνιστεί για ένα Ενιαίο σχολείο, υποχρεωτικό ως τα 18 χρόνια, για ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια, για μόρφωση και δουλειά για όλους.
Δώστε μας το βήμα που χρειαζόμαστε για να εκθέσουμε την κατάσταση και τους υπεύθυνους,
αφού όπως έχουμε δει μόνο ο φόβος των ΜΜΕ
μπορεί να φυλάξει τα έρμα…
Είμαστε απόφοιτοι και τελειόφοιτοι των Ε.Π.Α.Σ Ηρακλείου Αττικής και από την Παρασκευή 23 Απριλίου η σχολή τελεί υπό κατάληψη.
Οταν μπήκαμε στη σχολή όλοι οι υπεύθυνοι μας μιλούσαν για σπουδές με μισθό και προϋπηρεσία.
Κανείς δεν τόλμησε τότε να μας ενημερώσει πως από το 2006 και μετά, όταν η σχολή έγινε από Τ.Ε.Ε -> Ε.Π.Α.Σ, κανείς απόφοιτος δεν θα είχε πλέον επαγγελματικά δικαιώματα και πως το πτυχίο του, έτσι απλά, δεν θα μετρούσε γιατί κανείς δεν ασχολείται με το μέλλον αυτού του τόπου, που είμαστε εμείς οι νέοι άνθρωποι που προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε.
Αυτό που θα ίσχυε σε ένα οργανωμένο κράτος, που όταν πάει να βελτιώσει μια κατάσταση τη βελτιώνει και δεν την καταστρέφει, θα ήταν να έχουμε το δικαίωμα να παίρνουμε τα ένσημα μας κανονικά και αφού συμπληρώσουμε 1 χρόνο ένσημα να μπορούμε να ανοίξουμε δική μας επιχείρηση, ότι ίσχυε και όταν η σχολή ήταν Τ.Ε.Ε δηλαδή.
Αυτό σε μια άλλη κοινωνία ή σε κάποια άλλη ζωή ίσως.
Αυτό που ισχύει στην Ελλάδα του σήμερα είναι πως θα πρέπει, έπειτα από 2 χρόνια σπουδών, να δουλεύουμε ως ανειδίκευτοι εργάτες και να πρέπει να συμπληρώσουμε 7 χρόνια ένσημα για να ανοίξουμε δικό μας μαγαζί, που ως γνωστόν οι περισσότεροι εργοδότες αποφεύγουν να κολλάνε ένσημα στους υπαλλήλους τους, ή τουλάχιστον δεν τα βάζουν όλα, άρα το 7 είναι πλασματικό νούμερο. Στην πραγματικότητα μιλάμε για πολλά περισσότερα χρόνια.
Εμείς ρωτάμε αγανακτισμένοι:
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;
ΩΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ;
Μπαίνουμε σε μια σχολή ως ανειδίκευτοι εργάτες για να μάθουμε μια τέχνη και ξοδεύουμε 2 χρόνια για ποιο λόγο? Για να είμαστε και έπειτα από 2 χρόνια ανειδίκευτοι;
Από την πρώτη κιόλας μέρα της κατάληψης στείλαμε μια επιστολή στον Διοικητή του Ο.Ε.Ε.Κ, κύριο Αγγελο Αγγελίδη, με σκοπό να τον ενημερώσουμε και τυχόν να τον ευαισθητοποιήσουμε ώστε να κάνει κάτι να λυθεί το σοβαρό αυτό πρόβλημα.
Η απάντηση του κυρίου Αγγελίδη ήρθε ανέλπιστα σύντομα, όμως είχε αναμενόμενο περιεχόμενο.
Στην επιστολή του μας πληροφορούσε πως κατανοεί το πρόβλημα και θα δώσει προτεραιότητα σε αυτό, όταν και εφόσον συσταθεί διοικητικό συμβούλιο για να μπορέσει να συζητηθεί και να βρεθεί λύση.
Αυτά τα «όταν» και τα «περίμενε» γεμίζουν αγανάκτηση ακόμη και τους πλέον πράους πολίτες.
Η παρούσα διοίκηση του Ο.Α.Ε.Δ ρίχνει τις ευθύνες στην παλαιότερη διοίκηση, μάλλον κλασσική συνταγή που ακολουθούν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες.
Το έργο αυτό δεν το έχουμε απλά ξαναδεί αλλά το βλέπουμε καθημερινά.
Αλλοι «υπεύθυνοι» μας λένε ότι είναι ευθύνη του Ο.Ε.Ε.Κ και ότι για έξι μήνες δεν είχε πρόεδρο ώστε να βγάλει ένα προεδρικό διάταγμα να αναγνωρίσει τα δικαιώματα που τόσο καιρό μας έλεγαν ότι έχουμε.
Κουραστήκαμε πλέον.
Απογοητευτήκαμε από ΟΛΕΣ τις διοικήσεις.
Σιχαθήκαμε το ping-pong των ανεύθυνων υπευθύνων.
Από τη στιγμή που νιώθουμε απροστάτευτοι -μιας και κανείς δεν φροντίζει να εξασφαλίσει τα δικαιώματα μας-, πήραμε την κατάσταση στα χεριά μας.
Ζητάμε τη βοήθεια σας.
Δώστε μας την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή μας.
Ευχαριστούμε εκ των προτέρων,
Το 7μελές συμβούλιο μαθητών
του Ε.Π.Α.Σ Ηρακλείου Αττικής