Αγανακτισμένοι για την κατάσταση που επικρατεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τις αλλαγές που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, οι φοιτητές σε πολλές σχολές ανά τη χώρα ανταποκρίθηκαν στα καλέσματα για γενικές συνελεύσεις. Οπου έγιναν συνελεύσεις, στην πλειοψηφία τους στήριξαν τα κοινά αγωνιστικά πλαίσια με ολιγοήμερες καταλήψεις και συμμετοχή στο εκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης. Ενθαρρυντικό στοιχείο, που δείχνει ότι στους φοιτητές αρχίζει να δημιουργείται ένα αγωνιστικό κλίμα. Είναι αυτό, άλλωστε, που υποχρέωσε την υπουργό Παιδείας να αναβάλει για μετά τις τοπικές εκλογές τις ανακοινώσεις που είχε προγραμματίσει να κάνει στη σύνοδο των πρυτάνεων αυτό το Σαββατοκύριακο. Το μήνυμα από το Μαξίμου ήταν σαφές: όχι άλλο λάδι στη φωτιά αυτή την περίοδο.
Ομως, αρκετές συνελεύσεις δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν εξαιτίας της (αναμενόμενης) υπονόμευσής τους από τις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Οι δύο παρατάξεις απείχαν σε όσες συνελεύσεις δεν θα είχαν απαρτία ή συμμετείχαν «κατεβάζοντας τρένα» ψηφοφόρων τους σε όσες θα είχαν απαρτία.
Αλήτικο καπέλωμα
Υπονόμευση των γενικών συνελεύσεων έγινε και από την ΚΝΕ, η οποία αναβιώνει την παλιά της τέχνη, αυτή της προβοκάτσιας και του καπελώματος των φοιτητικών συλλόγων. Εχοντας πάρει μαθήματα-παθήματα από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006-07, στις οποίες επιχείρησε να διασπάσει το φοιτητικό κίνημα αλλά τελικά αναγκάστηκε να συρθεί πίσω του, αλλά και από τη δύσκολη θέση που βρέθηκε το Δεκέμβρη του 2008, όταν για ακόμη μια φορά τάχθηκε υπέρ της αστικής νομιμότητας και κατά της εξεγερμένης νεολαίας, η ΠΚΣ προχώρησε πέρσι στη δημιουργία του ΜΑΣ (Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών), κάτι σαν φοιτητικό ΠΑΜΕ. Από την αρχή το ΜΑΣ είχε αναγγείλει τη δημιουργία «Επιτροπών Αγώνα». Κομματικών συναντήσεων που θα υπονόμευαν τις γενικές συνελεύσεις. Τηρώντας αυτή τη ρότα, την εβδομάδα που πέρασε το ΜΑΣ στα ΑΕΙ απείχε από τις περισσότερες γενικές συνελεύσεις, είτε καταγγέλλοντάς τες και πραγματοποιώντας παράλληλα συνεδριάσεις των Επιτροπών Αγώνα (π.χ. συνελεύσεις Φυσικού Αθήνας και ΕΜΠ στις 19/10), είτε «κατασκοπεύοντάς» τες έξω από τις αίθουσες (π.χ. συνέλευση Πολ. Μηχανικών ΕΜΠ στις 19/10). Στα ΤΕΙ, αντίθετα, που οι δυνάμεις της ΚΝΕ είναι μεγαλύτερες, ακολούθησαν διαφορετική τακτική. Για παράδειγμα, στο ΤΕΙ Πειραιά στις 20/10 συμμετείχαν στη συνέλευση, επειδή είχαν τη δυνατότητα να τη μετατρέψουν σε παιχνίδι ερωταπαντήσεων μεταξύ ΜΑΣ-ΠΑΣΠ και ΜΑΣ-ΔΑΠ, κερδίζοντας έτσι τις εντυπώσεις. Μία εβδομάδα νωρίτερα, όμως, που κατεβλήθη προσπάθεια να γίνει γενική συνέλευση χωρίς την παρουσία ΠΑΣΠ, ΔΑΠ (άρα και η πίεση εναντίον τους θα ήταν μεγαλύτερη), το ΜΑΣ απείχε και καλούσε τους φοιτητές σε Επιτροπή Αγώνα.
Φοβούμενη τις ιδεολογικές τριβές με τους «τυχοδιώκτες» του φοιτητικού κινήματος, η ΚΝΕ προσπαθεί για ακόμη μια φορά να διασπάσει το κίνημα, να το μετατρέψει σε κομματική παρέλαση και εκλογικό μηχανισμό, στηρίζοντας στην πράξη την πολιτική των εμπνευστών του Μνημονίου και των μεταρρυθμίσεων, οι οποίοι το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν είναι ένα νέο μαχητικό φοιτητικό κίνημα ανατροπής των αντιεκπαιδευτικών μέτρων.
Αγώνας η μόνη λύση
Η ιστορία του φοιτητικού κινήματος, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, από το κίνημα του 1979 έως και το πρόσφατο 2006-07, μας έχει διδάξει ότι μόνο οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να φέρουν νίκες. Αγώνες που δεν μένουν μονάχα στην διαμαρτυρία, ούτε εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών, αλλά περνούν στην επίθεση και στη μαχητική διεκδίκηση.
Μπορεί η μέχρι στιγμής αντίδραση των φοιτητών να είναι νωχελική, αλλά η κατάσταση «μυρίζει μπαρούτι». Δεν υπάρχει καλύτερος δάσκαλος για τους νέους φοιτητές, απ’ τους φοιτητές των κινητοποιήσεων του 2006-07 που βρίσκονται στις σχολές. Τώρα λοιπόν, είναι ανάγκη να γίνει προσπάθεια για την αναγέννηση του φοιτητικού κινήματος. Να γίνει ζύμωση προκειμένου να ξεπεραστούν αυταπάτες και φοβίες και να δημιουργηθεί ο νέος πυρήνας του παλιού «μπλοκ των καταλήψεων». Το ψέμα κι ο οπορτουνισμός έχουν κοντά ποδάρια, κι εμείς έχουμε χρέος να τα κάνουμε κοντύτερα.
Γ.Β.
