Το κίνημα των καταλήψεων ήδη διανύει την πέμπτη βδομάδα και ενώ οι γενικές συνελεύσεις γίνονται όλο και πιο μαζικές, ενώ οι πορείες της Πέμπτης αποκτούν μαζικό και μαχητικό χαρακτήρα, αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια «κούρασης». Τα οποία σε καμία περίπτωση δεν οφείλονται στη διάθεση του κόσμου αλλά στην αμηχανία και την τακτική δράσης που επιβάλλει συγκεκριμένος χώρος.
Σε αυτή τη φάση του αγώνα έχουμε να δώσουμε από τη μια τη μάχη της πολιτικοποίησης και από την άλλη να εμπλουτίσουμε τη δράση μας με δυναμικές-ακτιβιστικές ενέργειες. Δεν αρκεί πλέον μια πορεία κάθε βδομάδα, ούτε είναι το μείζον τώρα να σπαταλιέται η υπόλοιπη βδομάδα σε κατηγορίες από την ΕΑΑΚ προς την ΠΚΣ και το ανάποδο, προς ικανοποίηση μικροπολιτικών συμφερόντων. Τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές (πολιτικάντικες αν θέλετε) παγιδεύουν τον αγωνιστή φοιτητή, τον αποπροσανατολίζουν και τελικά αντί να είναι ένα ενεργητικό υποκείμενο, που με ζωντάνια προτείνει ιδέες, τρόπους δράσης, αντί να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί τρόπους να εμπλουτίσει τον αγώνα, μετατρέπεται σε απολογητή της μιας ή της άλλης πολιτικής, αναγκάζεται να παίρνει θέση και να υποστηρίζει μια εκ των δυο πολιτικών.
Η ΕΑΑΚ αυτή τη στιγμή δείχνει αδυναμία στο να προτείνει τρόπους κλιμάκωσης του αγώνα, είναι παγιδευμένη στον γραφειοκρατικό τρόπο λειτουργίας του Συντονιστικού Γ.Σ. και αφήνει τις «εσωτερικές» και «εξωτερικές» κόντρες να την παρασύρουν. Τώρα είναι η πιο κρίσιμη φάση, τώρα κάθε μέρα που περνά πρέπει να ταρακουνά τη ζωή της πόλης, είναι επιτακτική ανάγκη να προχωρήσουμε σε αποκλεισμούς δρόμων, σε καταλήψεις ραδιοφωνικών σταθμών, για να σπάσει το μονοπώλιο των ΜΜΕ, να προχωρήσουμε σε καταλήψεις σταθμών ΗΣΑΠ, που και ένας σύλλογος μόνος του μπορεί να το πραγματοποιήσει. Σε καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, σε κατάληψη της Πρυτανείας, για να μετατραπεί σε κέντρο πληροφόρησης και εξόρμησης για ακτιβιστικές ενέργειες. Κάθε μέρα και κάτι, κάθε μέρα αγώνας, όχι μόνο τις Πέμπτες και μετά μικροπολιτικές διαβουλεύσεις.
Η υπόθεση των φοιτητών είναι υπόθεση όλης της εργαζόμενης κοινωνίας, της εργατικής τάξης. Να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και να κάνουμε πράξη τα πλαίσια των συλλόγων. Να πιέσουμε την ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΓΣΕΕ) να κηρύξει 24ωρη απεργία, ώστε να δοθεί η δυνατότητα στην υπόλοιπη κοινωνία να δείξει την αλληλεγγύη της προς τον αγώνα τον φοιτητών. Το «να πιέσουμε» ακούγεται από πολλούς, όταν όμως φτάνουμε στην ώρα της πράξης πολλοί «στρίβουν διά του αρραβώνος». Χρειάζεται λοιπόν μια δυναμική ενέργεια, μια συμβολική κατάληψη στα γραφεία της ΓΣΕΕ, ώστε να πιεστεί πραγματικά. Επίσης, όλοι μιλούν για συμπόρευση φοιτητικού και εργατικού κινήματος, στην ουσία όμως προτείνουν είτε να καλέσουμε το «ταξικό» ΠΑΜΕ είτε να καλέσουμε πρωτοβάθμια σωματεία. Ομως, συμπόρευση σημαίνει επαφή με την τάξη και όχι με τους εκπροσώπους της. Ο φοιτητής να βρει τον εργάτη στο χώρο δουλειάς του, να συζητήσει μαζί του, να αντιπαρατεθεί, να δώσει και να πάρει εμπειρία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με μαζικές εξορμήσεις των συλλόγων στους χώρους δουλειάς.
Τέλος, όταν μιλάμε για πολιτικοποίηση, για εμβάθυνση της συνείδησης του φοιτητή, δεν εννοούμε μια ανούσια αντιπαράθεση στις γενικές συνελεύσεις για το αν θα μπει ή θα βγει από το πλαίσιο μια λέξη ή για το αν θα γραφτεί το ένα ή το άλλο σύνθημα. Μιλάμε για ζωντανή πολιτική αντιπαράθεση μέσα στις κατειλημμένες σχολές, να διοργανώνονται εκδηλώσεις-συζητήσεις για εκπαιδευτικά και εργατικά ζητήματα, να καταθέτονται και να αναλύονται όλες οι απόψεις και οι τάσεις του κινήματος. Να είναι «στόχος» της πολιτικοποίησης ο φοιτητής και όχι οι «διαδικασίες». Το επίπεδο συνείδησης του φοιτητικού κινήματος είναι ακόμα χαμηλό, μπορεί να έχει υιοθετήσει τα συνθήματα για τη μη κατάθεση του νόμου πλαισίου, μπορεί να αντιτίθεται στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, αλλά δεν μπορεί ακόμα να δει τη μόρφωση σαν ένα συνολικό πρόταγμα του οποίου η λύση βρίσκεται μόνο σε αντι-καπιταλιστική κατεύθυνση. Αυτό είναι το στοίχημα και η προοπτική που πρέπει παλεύοντας να δώσουμε στο φοιτητικό κίνημα.
Γ.Ξ.
