Η νέα σχολική χρονιά θα βρει την εκπαίδευση βαριά λαβωμένη, ενώ θα δρομολογηθούν και νέα μέτρα, σύμφωνα με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, όπως περικοπές μισθών, συντάξεων (ο «κόφτης» καραδοκεί), επαναφορά της αξιολόγησης, κ.λπ.
Ηδη το δημόσιο σχολείο μετράει:
♦ Την αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα.
♦ Την περαιτέρω θέσπιση αυστηρών προϋποθέσεων για την εγγραφή των νηπίων και των μαθητών στον νέο Ενιαίο Τύπο Ολοήμερου Νηπιαγωγείου και Δημοτικού.
♦ Την αλλαγή στα μαθήματα και στις ώρες του ωρολόγιου προγράμματος, όχι με βάση κάποια σοβαρή επιστημονική και παιδαγωγική μελέτη, αλλά την ανάγκη για μείωση των δαπανών.
♦ Την αύξηση του διδακτικού ωραρίου των εκπαιδευτικών, ενώ προμηνύεται και νέα αύξηση στο διδακτικό ωράριο των νηπιαγωγών.
♦ Τη ρύθμιση για τις δεύτερες και τρίτες αναθέσεις διδασκαλίας μαθημάτων στους εκπαιδευτικούς.
♦ Τη μετακίνηση σε δυο, τρία και τέσσερα σχολεία εκπαιδευτικών για την κάλυψη του διδακτικού τους ωραρίου.
♦ Τις συγχωνεύσεις-καταργήσεις τμημάτων και σχολείων. Η νέα χρονιά θα οδηγήσει σε νέο γύρο συγχωνεύσεων – καταργήσεων, αφού αυξήθηκε ο ελάχιστος αριθμός νηπίων για την ίδρυση και λειτουργία Νηπιαγωγείου (από 7 σε 14 νήπια) και μπήκαν προϋποθέσεις για την εγγραφή νηπίων και μαθητών στα Ολοήμερα Νηπιαγωγεία και Δημοτικά (να εργάζονται και οι δυο γονείς ή να έχουν κάρτα ανεργίας).
♦ Τη διατήρηση του νομοθετικού μνημονιακού πλαισίου για την εκπαίδευση, παρά τις προεκλογικές εξαγγελίες των συριζαίων, με «πάγωμα» ή κατάργηση μόνο επιμέρους ρυθμίσεων.
♦ Τη διατήρηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και στην εκπαίδευση (αναπληρωτές, ωρομίσθιοι). Οι εκπαιδευτικοί αυτοί αποτελούν το πλέον βαλλόμενο κομμάτι, καθώς υπηρετούν επί έτη το δημόσιο σχολείο πάντα υπό το άγχος της διατήρησης της θέσης εργασίας τους. Την επόμενη δε χρονιά αναμένεται μείωση του αριθμού τους και έτσι χιλιάδες από αυτούς θα πυκνώσουν τη στρατιά των ανέργων, παρότι έχουν οικογένειες και έχουν αποδεχθεί, προκειμένου να επιβιώσουν, με μισθούς πείνας, να γυρίζουν χρόνια τώρα στις εσχατιές της Ελλάδας, υπηρετώντας τη δημόσια εκπαίδευση.
♦ Την ανυπαρξία μόνιμων διορισμών.
♦ Τα χιλιάδες κενά σε εκπαιδευτικούς, που διατηρήθηκαν ως το τέλος της σχολικής χρονιάς, παρά τις μεγάλες ανάγκες.
Ολα αυτά τα μέτρα υπηρετούν μια καθαρά μπακαλίστικη λογική, είναι μέτρα εξοικονόμησης πόρων και όχι μέτρα προώθησης και στήριξης της δημόσιας Παιδείας. Είναι μέτρα στο πλαίσιο της άλωσης του λεγόμενου «κοινωνικού κράτους», της κινεζοποίησης της εργαζόμενης κοινωνίας, που πρέπει να μάθει να πειθαρχεί αγόγγυστα στις ορέξεις του κεφαλαίου, που θεωρεί την κρίση όχημα για να της τα αρπάξει όλα.