Τούτες τις μέρες ο «δασκαλάκος» έγινε Δάσκαλος. Αναβαπτίστηκε πρώτα απ’ όλα στη δική του αυτοσυνείδηση κι έπειτα στη συνείδηση της εργαζόμενης κοινωνίας. Αποτίναξε τη μιζέρια, πρόταξε αξιοπρέπεια και βροντοφώναξε ότι δεν ανέχεται άλλες κατραπακιές.
Ολα τούτα μέσα σ’ ένα κλίμα κι ένα τοπίο, όπου είναι ορατές πια οι απειλές που δέχεται το δημόσιο σχολείο (σ’ αυτό βοήθησαν ομολογουμένως και οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των φοιτητών).
Δέσμιοι οι εργαζόμενοι, οι γονείς, της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής που τους έχει αρπάξει εργασιακές κατακτήσεις και ασφαλιστικά δικαιώματα και τους υποχρεώνει να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για τις μαθησιακές ανάγκες των παιδιών τους, παρακολουθούν με θετικό μάτι τον τιτάνιο -είναι αλήθεια- αγώνα των δασκάλων.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συστήματος δεν έχει πιάσει τόπο ο «κοινωνικός αυτοματισμός».
Ομως, δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι έτσι όπως την περιγράψαμε: η εργαζόμενη κοινωνία «παρακολουθεί» τον απεργιακό αγώνα, κάνοντας θετικά σχόλια γι’ αυτόν στο σπίτι, στη λαϊκή, στο φούρνο, στη γειτονιά.
Και επίσης, δυστυχώς, η γενικότερη κοινωνική άπνοια έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο, που τούτη η συγκαταβατική ή καλοσυνάτη ματιά στον αγώνα να θεωρείται θετικό βήμα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι εύκολο για το σύστημα ν’ απομονώσει έναν αγωνιζόμενο κλάδο εργαζόμενων και να τον τσακίσει.
Γι’ αυτό και η ενεργητική συμμετοχή των γονιών, της εργαζόμενης κοινωνίας στον αγώνα των εκπαιδευτικών, είναι ζήτημα ζωής, είναι φιλί της ζωής για την επιτυχή έκβασή του.
Κι αν αυτό τους μοιάζει δύσκολο ή πράξη απότοκη ευνοϊκότερων συνθηκών για τον υποκειμενικό παράγοντα, ας κάνουν τουλάχιστον -οι γονείς- το ελαχιστότατο αυτονόητο. Ας μη στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο τούτες τις μέρες της απεργίας, μεγιστοποιώντας την πίεση προς την κυβέρνηση και λύνοντας τα χέρια των απεργών.
Οταν οι γονείς συνειδητοποιήσουν ότι η νίκη της απεργίας των δασκάλων είναι και νίκη όλης της εργαζόμενης κοινωνίας, είναι προς όφελος του δημόσιου σχολείου και των παιδιών τους, θα βρουν τρόπους επίλυσης του προβλήματος που γεννά η παραμονή των παιδιών στο σπίτι.
Αλλωστε το σχολείο δεν είναι χώρος πάρκινγκ των παιδιών, χώρος φύλαξης.
Είναι χώρος γνώσης και διαμόρφωσης προσωπικοτήτων και στάσης ζωής.
Γι’ αυτό και έχει μεγάλη σημασία η υποστήριξη κάθε αγώνα που γίνεται για την υπεράσπιση και διεύρυνση αυτών των χαρακτηριστικών του.
