Η αλήθεια είναι ότι το αδιάβλητο των πανελλαδικών εξετάσεων αποτελεί σημαντικό σημείο, αφού σ’ αυτές εμπλέκονται χιλιάδες παιδιά και οικογένειες, που αγωνιούν για το μέλλον τους και αισθάνονται ότι μέσα από την επιτυχία τους σ’ αυτές κρίνεται η ζωή τους (άλλωστε, εδώ που τα λέμε ο ελληνικός καπιταλισμός δεν προσφέρει πολλές δυνατότητες εργασιακού διεξόδου).
Εξ ου και προκλήθηκε θόρυβος με την είδηση ότι τα θέματα των εξετάσεων…διακινήθηκαν από φροντιστηρίου εις φροντιστήριον πριν από την επιτρεπόμενη ώρα, πρακτική που, όπως αποδείχθηκε, είναι πάγια, χρόνια τώρα, και εντάσσεται στον σκληρό ανταγωνισμό των «νόμιμων» παραμάγαζων της εκπαίδευσης.
Το σκάνδαλο για μας όμως δεν είναι αυτό, ούτε τα πολλά λεφτά που διακυβεύονται στη σκληρή κούρσα του ανταγωνισμού για την πρωτιά από τους μεγαλοφροντιστηριάδες.
Το σκάνδαλο είναι οι ίδιες οι πανελλαδικές εξετάσεις, που εμπεριέχουν ως δεύτερο σώμα, ως φυσικό επακόλουθο, τα παραπάνω.
Είναι τούτος ο σκληρός ταξικός φραγμός, που εκδικείται τα όνειρα, κυρίως των παιδιών της εργαζόμενης κοινωνίας. Που διατείνεται ότι μπορεί μέσα σ’ ένα τρίωρο να διαπιστώσει το μορφωτικό επίπεδο του παιδιού. Που εξαρτάται από τυχαίους παράγοντες, όπως τα επιλεγόμενα από την Επιτροπή των εξετάσεων θέματα, η οποία ικανοποιεί με τις παγίδες της «διαβαθμισμένης δυσκολίας», τις απαιτήσεις και τη στρατηγική του υπουργείου Παιδείας τη συγκεκριμένη στιγμή και την ψυχική και σωματική αντοχή του παιδιού. Που, εν τέλει, εκείνο που πετυχαίνουν είναι να μετρούν την αντοχή του υποψήφιου στην αγωνία και να τον προετοιμάζουν για το σκληρό κανόνα της επιλογής, που θα τον ακολουθεί σ’ όλη τη μετέπειτα ζωή του στον καπιταλισμό.
Γι’ αυτό και η απαίτηση για ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ, για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ των πανελλαδικών εξετάσεων πρέπει να ξαναβρεί τη θέση της στα αιτήματα της νεολαίας.
Γιούλα Γκεσούλη
