Ας όψονται οι άπιστοι Θωμάδες! Εμείς, έχουμε πεισθεί πλέον ότι η Εκκλησία της Ελλάδος πένεται τούτους τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, αφού δεν μπορεί να στηρίξει ούτε καν αυτή τη δωρεάν λειτουργία της Σιβιτανιδείου Σχολής, στο ΔΣ της Διοίκησης της οποίας Πρόεδρος είναι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β΄ (κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης).
Σύσσωμη, λοιπόν, η Διοίκηση, μετά από μια «τιτάνια προσπάθεια», όπως ισχυρίζεται, ώστε να διαφυλαχ- θούν οι θέσεις εργασίας των εργαζόμενων, αποφάσισε να επιβάλει δίδακτρα στους σπουδαστές, οι οποίοι –σημειωτέον- προέρχονται κυρίως από φτωχά λαϊκά στρώματα, για «τα λειτουργικά έξοδα και μόνο και όχι για λόγους κερδοσκοπικούς», όπως διαδίδουν κάποιοι κακοήθεις, όπως π.χ. η ΕΛΜΕ Σιβιτανιδείου (η ανακοίνωση της ΕΛΜΕΣ αναφέρει ότι «η απαίτηση διδάκτρων εκτός από παράνομη είναι και κοινωνικά προκλητική καθώς δεν λαμβάνει υπόψη την βαθιά κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση που όλοι βιώνουμε αλλά και ότι απευθύνεται σε παιδιά από φτωχά – λαϊκά στρώματα». Η ΕΛΜΕΣ ζητάει την άμεση κατάργηση των διδάκτρων και τη διαφάνεια στη λειτουργία του ιδρύματος).
Η Διοίκηση της Σιβιτανιδείου το έκανε αυτό μετά πόνου ψυχής, πιστή στην λαϊκή ρήση «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν» για «να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος και ακυρωθεί στην ουσία η παροχή επαγγελματικής κατάρτισης σε μεγάλο αριθμό ενδιαφερομένων», ενώ έχει κάνει αίτημα στο υπουργείο Παιδείας για «δωρεάν επαγγελματική κατάρτιση».
Και καλά η Διοίκηση έχει λόγους να λέει το παραπάνω «ποίημα». Λόγους, έχουν, όμως, καθαρά ωφελιμιστικούς για το δικό τους και μόνο τομάρι και οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές της Ενωσης Λειτουργών Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης Σιβιτανιδείου Σχολής), που εξέδωσαν κατάπτυστη ανακοίνωση, υπερασπίζοντας την ενέργεια της Διοίκησης και γλείφοντάς την πατόκορφα.
Θαυμάστε σκεπτικό:
«Το να κατηγορούμε τη Διοίκηση, η οποία φρόντισε μόλις πριν λίγους μήνες να μην απολυθούν 25 από εμάς, κατ’ εξαίρεση από όλα τα σχολεία της χώρας, ενώ παράλληλα εξασφαλίζει -παρ’ όλες τις περικοπές- τα αναγκαία για τη λειτουργία μας και ταυτόχρονα πρωτοπορεί και δημιουργεί νέες δομές, αποτελεί, αν μη τι άλλο, αχαριστία. Η προσαρμογή στα νέα δεδομένα δεν σημαίνει υποταγή, αλλά συνειδητή επιλογή αυτών που παλεύουν με το μυαλό και τα χέρια τους για την επιβίωση και δεν πιστεύουν σε κομματικούς ή από ‘’μηχανής θεούς’’. Στηρίζουμε το έργο της Διοίκησης για την αναβάθμιση του Ιδρύματος και είμαστε αρωγοί για ό,τι θετικό».
