Πολιτικός τζόγος θα υπάρξει –και άφθονος μάλιστα– απ’ αφορμή τη δίωξη του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρ. Γεωργίου, που διέταξε ο οικονομικός εισαγγελέας Γρ. Πεπόνης. Ποινικά, όμως, η υπόθεση είναι εντελώς κούφια. Η Eurostat έσπευσε ήδη να υψώσει πλέγμα προστασίας γύρω από τον εκλεκτό της (που ο Παπακωνσταντίνου τον έφερε κατευθείαν από το ΔΝΤ), δηλώνοντας ότι τα στοιχεία ήταν έγκυρα και είχαν την έγκρισή της. Ποιο δικαστήριο, λοιπόν, θα τολμήσει να δικάσει τον Γεωργίου; Ας λένε ό,τι θέλουν τα πρώην μέλη του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ (κυρίως ο πρώην αντιπρόεδρος Ν. Λογοθέτης και το πρώην μέλος Ζ. Γεωργαντά). Ο Γεωργίου έχει και πολιτική κάλυψη και κυρίως κάλυψη από τις Βρυξέλλες. Θα πει ο ΣΥΡΙΖΑ τα δικά του, θα δώσει τα ρέστα του ο Καμμένος, θα αντεπιτεθεί ο Γιωργάκης που αισθάνεται ότι στο στόχαστρο βρίσκεται ο ίδιος (γι’ αυτό και ονομάτισε τους οικονομικούς εισαγγελείς ως… όργανα της Δεξιάς) και μετά από μερικές μέρες η υπόθεση θ’ ακολουθήσει τη γνωστή ρουτίνα.
Αν λοιπόν αξίζει να μιλήσουμε για κάτι, αυτό είναι η εργαλειοποίηση της στατιστικής, για την οποία δεν μιλάμε πρώτη φορά τώρα, αλλά έχουμε μιλήσει αναλυτικά στο παρελθόν, τότε που ο Γεωργίου, εκτελώντας εντολές του Παπακωνσταντίνου και της Eurostat, φούσκωνε το ελληνικό έλλειμμα. Αποκλείεται το έλλειμμα του 2009 να πάει πάνω από 12,9% διαβεβαίωνε ο Παπακωνσταντίνου. Τελικά, πήγε σε πρώτη φάση στο 13,6% και έξι μήνες μετά εκτινάχτηκε στο 15,7%.
Οπως έχουμε ξαναγράψει, η «δημιουργική λογιστική», όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται οι μαϊμουδιές στην αστική δημοσιολογία, δεν ήταν μόνο συνήθεια των κυβερνήσεων του παρελθόντος, ούτε μόνο ελληνική συνήθεια. Τη χρησιμοποιούσαν και τη χρησιμοποιούν κατά κόρον και τα επίσημα ευρωενωσίτικα όργανα.
Η στατιστική, έτσι όπως χρησιμοποιεί-ται, είναι μια πολιτικά οργανωμένη επιστήμη. Υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες. Οι πάντες στην Ευρωένωση γνώριζαν ότι η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες, μπήκαν στην ΟΝΕ με μαϊμούδισμα στοιχείων, επειδή δεν πληρούσαν τους ονομαστικούς όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ. Μπήκαν γιατί αυτή ήταν η πολιτική απόφαση των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που είχαν καθορίσει τα πρώτα όρια της Ευρωζώνης. Και οι συνεχείς αναθεωρήσεις του ελληνικού ελλείμματος ήταν μια πολιτική και όχι μαθηματική πράξη. Το έλλειμμα ήταν ένα εργαλείο για να στηρίζεται η μνημονιακή πολιτική και να δικαιολογούνται τα συνεχή αντιλαϊκά μέτρα.
Επομένως, δεν πρόκειται για τα περιβόητα «greek statistics», αλλά για «EU statistics». Ο Γεωργίου (όπως και πριν απ’ αυτόν ο Κοντοπυράκης και παλιότερα άλλοι) είναι απλά διεκπεραιωτικά όργανα.
