Ο διοικητής της ΤτΕ, επικαλούμενος την «πρόβλεψη» ότι το 2009 ο πληθωρισμός θα πέσει στο 1,8% από 4,2% το 2008, ζήτησε προσαρμογή σ’ αυτό το επίπεδο των μισθών στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα (το ίδιο θα ήθελε και για τον ιδιωτικό τομέα, αλλά –όπως είπε– δεν προβλέπεται διαδικασία επαναδιαπραγμάτευσης των συλλογικών συμβάσεων, οι περισσότερες από τις οποίες είναι διετείς).
Δεν έχουμε κανένα λόγο να δεχτούμε την «πρόβλεψη» Προβόπουλου, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, που οι «προβλέψεις» από τα εγχώρια και διεθνή κέντρα αναθεωρούνται μήνα με το μήνα. Ομως, αν τη δεχτούμε ως υπόθεση εργασίας, μπορούμε να θέσουμε δυο ερωτήματα:
Τα προηγούμενα χρόνια, που οι εργαζόμενοι έχαναν, παίρνοντας ονομαστικές αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό, γιατί οι προκάτοχοί του δεν εισηγήθηκαν κάποιο μηχανισμό ανόδου των μισθών;
Επειδή και ο ίδιος προεξοφλεί άνοδο της ανεργίας, ποιος θα καλύψει τις ζωτικές ανάγκες των ανέργων, αν όχι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους; Δεν θα έπρεπε η άνοδος της ανεργίας να συνυπολογίζεται στη διαμόρφωση των μισθών εργασίας;
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ακόμη τη μείωση των ευκαιριών για δεύτερη δουλειά (στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει ένα μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων) που θα επιφέρει η καπιταλιστική κρίση, όμως για τον Προβόπουλο και τους άλλους ζάμπλουτους χαρτογιακάδες η δεύτερη δουλειά είναι εκδήλωση της… παραοικονομίας.
