«Ο στόχος είναι να επιστρέψουμε στις αγορές. Αν υπάρχει μια καλή απόφαση για το θέμα του χρέους, η Ελλάδα θα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές λίγο μετά την αναδιάρθρωση του χρέους», είπε ο Τσίπρας στη Wall Street Journal και η δήλωση έγινε πρώτη είδηση στα ελληνικά αστικά ΜΜΕ. Η μυθολογία για την «έξοδο στις αγορές» συνεχίζεται και από την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων. Την ξεκίνησαν οι Σαμαροβενιζέλοι το 2014 (λίγο πριν τις ευρωεκλογές έκαναν και την πρώτη «έξοδο»), για να ανακρούσουν πρύμναν το Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, όταν τα spread έφτασαν «στο θεό», με αποτέλεσμα να μη χωράει τέτοια προπαγάνδα, και τώρα την επαναφέρει ο Τσίπρας. Ο τελικός στόχος είναι ο ίδιος (η «έξοδος στις αγορές»), η επιχειρηματολογία αλλάζει: οι Σαμαροβενιζέλοι οραματίζονταν «έξοδο στις αγορές» χάρη στα «υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα», οι Τσιπροκαμμένοι οραματίζονται «έξοδο στις αγορές» μετά την επικείμενη (νέα) αναδιάρθρωση του χρέους.
Ετσι, η «έξοδος στις αγορές» σερβίρεται στον ελληνικό λαό σαν γη της επαγγελίας, που θα οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση. Τι σημαίνει, όμως, «έξοδος στις αγορές»; Σημαίνει νέα δάνεια, στο φόντο της σκληρής μνημονιακής λιτότητας. Απλώς, τα δάνεια δε θα συνάπτονται με τον ESM ή το ΔΝΤ, αλλά με διάφορα funds και τράπεζες του εξωτερικού. Για ποιο λόγο θα χρειαστούν νέα δάνεια; Για να αποπληρώνονται τα παλιά. Και γιατί ο Τσίπρας θεωρεί πως η νέα αναδιάρθρωση του χρέους θα επιτρέψει την «έξοδο στις αγορές»; Γιατί το προφίλ της χρεώστριας Ελλάδας θα ομαλοποιηθεί στα μάτια των «αγορών», οι οποίες θα κρίνουν ότι ξέφυγε τον κίνδυνο της χρεοκοπίας και επομένως μπορούν και πάλι να τη δανείσουν, χωρίς να κινδυνεύουν να χάσουν τα λεφτά τους.
Εκείνο που δε λέει η κυβερνητική προπαγάνδα είναι πως η σκληρή λιτότητα θα είναι δεδομένη και μετά την αναδιάρθρωση του χρέους και την «έξοδο στις αγορές» (αν υποθέσουμε ότι αυτή θα γίνει γρήγορα). Διότι χωρίς σκληρή λιτότητα θα αυξηθεί ο «κίνδυνος χρεοκοπίας», αυτό θα προεξοφληθεί σε επίπεδο επιτοκίων (τα spread θα ανοίξουν) και η «έξοδος στις αγορές» θα γίνει ανέφικτη.
Αυτό που παρουσιάζεται στον ελληνικό λαό σαν προοπτική εξόδου από την κρίση δεν είναι παρά η ανακύκλωση του φαύλου κύκλου «δανεισμός-λιτότητα-δανεισμός». Δηλαδή, η ανακύκλωση ενός περιβάλλοντος που ενισχύει και δεν αποδυναμώνει τους παράγοντες της κρίσης. Το χρέος θα είναι πάντα εδώ και θα χρησιμοποιείται από τη μια ως μηχανισμός απομύζησης των αξιών που παράγει ο ελληνικός λαός και από την άλλη ως εργαλείο κινεζοποίησης.
