Για τους ιμπεριαλιστές δανειστές υπάρχει καταρχήν ζήτημα «μη εξυπηρετούμενων δανείων». Σ’ αυτά ανήκουν και τα επιχειρηματικά δάνεια και τα στεγαστικά. Αναγκαστικά, όμως, αυτές οι δύο κατηγορίες δανείων έχουν διαχωριστεί, διότι το ζήτημα της πρώτης κατοικίας παίζει έναν ξεχωριστό ρόλο στην Ελλάδα. Απτεται όχι μόνο της κυβερνητικής σταθερότητας, αλλά και αυτού που ονομάζουν «κοινωνική συνοχή», που είναι κάτι που αφορά όχι μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά συνολικά το σύστημα.
Για τα επιχειρηματικά «κόκκινα» δάνεια, μεγάλο μέρος των οποίων αφορά μικροκαπιταλιστές και ελευθεροεπαγγελματίες, η λύση έχει ήδη βρεθεί καταρχήν: «καλώς να ορίσουν τα distress funds». Η «νέα σεισάχθεια» που έταζε κάποτε σε κάθε χρεωμένο επιχειρηματία ή επαγγελματία ο Τσίπρας, υποσχόμενος ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να κάνουν «μια νέα αρχή», απαλλαγμένοι από το βραχνά του χρέους, και έτσι να «επανεκκινήσει η οικονομία», έχει εξαφανιστεί εδώ και μήνες από το λεξιλόγιο της συριζικής προπαγάνδας. Τώρα ήρθε η ώρα να εξαφανιστεί και o αποκλεισμός των distress funds, που υποτίθεται ότι είχε πετύχει ο Τσίπρας με τη συμφωνία της 13ης Ιούλη του 2015. Οπως έχει πει ο αντιπρόεδρος Δραγασάκης, τα επιχειρηματικά «κόκκινα» δάνεια θα… αξιοποιηθούν και θα γίνουν… αναπτυξιακό εργαλείο.
Στα στεγαστικά «κόκκινα δάνεια», όμως, υποτίθεται ότι η συγκυβέρνηση φέρνει αντίσταση. Στην πραγματικότητα, κάνει ένα «γύφτικο παζάρι» με την τρόικα, που αφορά τρία όρια: την αντικειμενική αξία του ακινήτου, το ετήσιο οικογενειακό εισόδημα του δανειολήπτη και τη συνολική οφειλή του. Ξεκίνησαν από εντελώς αποκλίνοντα όρια και σιγά-σιγά άρχισαν να συγκλίνουν. Η τρόικα κατεβαίνει, ο Σταθάκης με τον Τσακαλώτο ανεβαίνουν.
Δε θα κάνουμε καμιά πρόβλεψη για το ύψος των ορίων στο οποίο θα γίνει το «ντιλ». Ισως η συμφωνία να έχει κλείσει όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι ένα σημαντικό ποσοστό πρώτων κατοικιών θα μείνουν χωρίς προστασία, επομένως οι ιδιοκτήτες τους θα πρέπει να κόψουν το λαιμό τους για να πληρώσουν δόσεις, αλλιώς θα τους βγάλουν τα σπίτια στο σφυρί. Μπορεί η συμφωνία να περιέχει και άλλους όρους, δυσμενείς για τους αφερέγγυους δανειολήπτες, εννοείται. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως αυτή τη συμφωνία δεν πρέπει να τη δούμε ως το τέλος, αλλά ως έναν ενδιάμεσο σταθμό. Αν χρειαστεί, θα επανέλθουν επιδεινώνοντας τους όρους.
