Θυμόσαστε ασφαλώς τι διέρρεαν δικαστικοί κύκλοι και αναπαρήγαγαν τα παπαγαλάκια τους στον αστικό Τύπο, μετά την ανατριχιαστικά ανάλγητη απόφαση να ρίξουν δέκα χρόνια κάθειρξη και να κλείσουν στη φυλακή την καθαρίστρια από το Βόλο, που είχε τελειώσει την πέμπτη δημοτικού και παραποίησε το απολυτήριο για να γράφει έκτη, ώστε να μπορέσει να βρει ένα μεροκάματο. «Ο νόμος μας έχει δέσει τα χέρια, δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς», ήταν το επιχείρημα.
Στο φύλλο μας της 1ης του Δεκέμβρη παραθέσαμε εκτενή αποσπάσματα από νομική ανάλυση του Κώστα Παπαδάκη που ξεσκέπαζε αυτό το ψευδές επιχείρημα, αποδεικνύοντας ότι «δεν ευθύνεται ο -αυστηρότατος αναμφισβήτητα– ν. 1608/1950», αλλά «η –εντός του οίκου της ΕΔΕ- επικίνδυνα αυξανόμενη τάση της νομολογίας των ποινικών δικαστηρίων τα τελευταία χρόνια, να μετατρέπουν την απάτη από στιγμιαίο αδίκημα σε διαρκές και μάλιστα ως τελούμενο δια παραλείψεως κατ’ εξακολούθηση, καθημερινά, από την αρχική απατηλή εκδήλωση μέχρι την ημέρα της αποκάλυψης της απάτης. Και ακόμα να παραβλέπουν το εάν η απάτη προκάλεσε παράνομη περιουσιακή ζημία στο Δημόσιο ή όχι». Μια πρόσφατη απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Πατρών ήρθε να επιβεβαιώσει ότι κανένας νόμος δεν τους είχε δέσει τα χέρια, ότι είχαν και άλλη επιλογή, όμως συμπεριφέρθηκαν με ταξική στυγνότητα, επιβεβαιώνοντας -όπως γράψαμε- την ιστορική πλέον απόφανση του επίσκοπου Ρομέρο του Σαλβαδόρ: «Η Δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους».
Διασώστης του ΕΚΑΒ, που έβαλε στο απολυτήριο Λυκείου του αδερφού του τη δική του φωτογραφία και το δικό του όνομα για να καταφέρει να διοριστεί, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης τριών ετών με αναστολή, καθώς του αναγνωρίστηκε και το ελαφρυντικό της μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς (η πρωτόδικη καταδίκη ήταν τέσσερα χρόνια). Παρόμοια πραγματικά περιστατικά τυποποιήθηκαν ποινικά με διαφορετικό τρόπο (ο πρώην διασώστης του ΕΚΑΒ κατηγορήθηκε μόνο για νόθευση εγγράφου και ψευδή υπεύθυνη δήλωση) και οδήγησαν σε διαφορετική μεταχείριση από ομοιόβαθμα δικαστήρια.
Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, δεν υπήρξε οικονομική βλάβη του Δημοσίου, αφού και η καθαρίστρια και ο διασώστης πρόσφεραν κανονικά τις υπηρεσίες τους. Δεν εισέπραξαν μισθούς τζάμπα, σαν τον δημοσιογράφο της «Αυριανής» και μετέπειτα καναλάρχη στη Μεσσηνία, Φλαούνα, που εμφανιζόταν σαν υπάλληλος του υπουργείου Γεωργίας και εισέπραττε για περισσότερα από είκοσι χρόνια τη μισθάρα του, χωρίς να εργαστεί ούτε για μια μέρα, ζημιώνοντας το Δημόσιο με 235.000 ευρώ (τόσα του καταλογίστηκαν, αν και είναι περισσότερα), όμως δεν κάθησε ούτε μια μέρα στη φυλακή μετά την πρωτόδικη καταδίκη του και στο δεύτερο βαθμό αθωώθηκε! Η αστική Δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή και αδέκαστη, είναι ανοιχτομάτα και στυγνά ταξική.