«Αν πάμε τον Κουφοντίνα στον Κορυδαλλό, θα παραβιάσουμε το νόμο»! Το είπε σήμερα στο πρωινάδικο του ΟΡΕΝ η Σοφία Νικολάου, σε μια ακόμη προκλητική εμφάνισή της, στην οποία επανέλαβε τα γνωστά ψέματα, προσπαθώντας να εκβιάσει τον απεργό πείνας και δίψας Δημήτρη Κουφοντίνα.
Να θυμίσουμε ξανά τι λέει ο νόμος τους, ο φωτογραφικός νόμος 4760/2020 που ψήφισαν για να διώξουν τον Δ. Κουφοντίνα από την αγροτική φυλακή:
«Κρατούμενος ο οποίος από τον χρόνο μετάβασής του σε αγροτικές φυλακές ή στην Κ.Α.Υ.Φ. απωλέσει τις προϋποθέσεις χορήγησης άδειας ή εκλείψει ο λόγος χορήγησής της ή υποπέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα ή ασκηθεί σε βάρος του ποινική δίωξη για αξιόποινη πράξη σε βαθμό πλημμελήματος που ενέχει πράξεις βίας ή απειλής βίας κατά προσώπων και πραγμάτων ή κακουργήματος ή διαδικασία εκτέλεσης ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης ή έκδοσης σε τρίτη χώρα, επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη».
Επομένως, ο Δ. Κουφοντίνας έπρεπε να επαναμεταχθεί στον Κορυδαλλό, από όπου είχε μεταχθεί στις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας στη Μαγνησία. Παραβίαση του νόμου είναι ότι δεν τον μετήγαγαν στον Κορυδαλλό, όχι το αντίθετο, όπως ισχυρίζεται -ψευδόμενη ανερυθρίαστα- η Νικολάου.
Να θυμίσουμε ξανά τι έλεγε στις 9 Δεκέμβρη στη Βουλή ο νεοδημοκράτης Μακάριος Λαζαρίδης, που ανέλαβε να μεταφέρει τις θέσεις της «οικογένειας» για το «νόμο Κουφοντίνα» (ο ίδιος επαίρεται στο βιογραφικό του ότι «για πάνω από μια δεκαετία διετέλεσα συνεργάτης του σημερινού Πρωθυπουργού και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη σε θέματα Τύπου και Επικοινωνίας»): «Αυτό που γίνεται σήμερα, και οφείλω ένα πολύ μεγάλο μπράβο στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, είναι πραγματική απονομή δικαιοσύνης. Ισως να αδικώ τις υπόλοιπες πρόνοιες του παρόντος σχεδίου νόμου, αλλά αποδίδεται δικαιοσύνη γιατί ο Κουφοντίνας γυρίζει στον Κορυδαλλό, εκεί όπου του πρέπει».
Η Νικολάου, τα περί φυλακής υποδίκων, τα «γέννησε» πολύ αργότερα. Είχαν μια απόφαση: να δείξουν στον Κουφοντίνα ότι μπορούν να τον κάνουν ό,τι θέλουν, παραβιάζοντας ακόμα και δικό τους φωτογραφικό νόμο. Η συμπεριφορά τους δεν αντιβαίνει μόνο το νόμο τους, αλλά και την ίδια την κοινή λογική. Εδώ δεν υπάρχει παρά μόνο η απόλυτη αυθαιρεσία: «εμείς θα κάνουμε ό,τι γουστάρουμε και κάθε φορά που θα επικαλείσαι ένα νόμιμο επιχείρημα, θα βρίσκουμε κάτι άλλο». Κανονικός καφκικός εφιάλτης. Γι’ αυτό μιλήσαμε για κρατική συμπεριφορά που θυμίζει κινούμενη άμμο.
Στο πρώτο έγγραφο, με το οποίο η Νικολάου απάντησε στις 7 Γενάρη σε αίτημα που είχε υποβάλει ο Κουφοντίνας στις 28 Δεκέμβρη, δεν λέει τίποτα περί φυλακής υποδίκων. Λέει ότι τον πήγαν στον Κορυδαλλό (που δεν τον πήγαν ποτέ) και μετά στον Δομοκό, λόγω κοροναϊού. Μάλιστα, η ΚΕΜ αποφάσισε μεταγωγή στον Κορυδαλλό (όπως προβλέπει ο φωτογραφικός νόμος) και η Νικολάου, με προσωπική της απόφαση την ίδια μέρα (!), αποφάσισε μεταγωγή στον Δομοκό.
Αυτή ήταν η σταγόνα που οδήγησε τον Δ. Κουφοντίνα στην έναρξη απεργίας πείνας την επόμενη κιόλας μέρα (8 Γενάρη).
Μιλήσαμε τότε για χουντικού τύπου μεθόδευση. Η Νικολάου αρνήθηκε να δώσει στον Κουφοντίνα ακόμα και αντίγραφα των αποφάσεων που τον αφορούν! Γεγονός που στηλίτευσε και ο Συνήγορος του Πολίτη. Και από το περασμένο Σάββατο η κινούμενη άμμος πήρε άλλη μορφή: «Γιατί δεν έκανε προσφυγή στα δικαστήρια, αλλά άρχισε απεργία πείνας;».
Τι προσφυγή να κάνει ο Κουφοντίνας; Το άρθρο 9, παρ. 4 του Σωφρονιστικού Κώδικα (Ν. 2776/99) προβλέπει ότι ο κρατούμενος μπορεί να προσφύγει στο Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών μόνο όταν αίτησή του για μεταγωγή έχει απορριφθεί δύο φορές: «4. Σε περίπτωση απόρριψης αιτήματος μεταγωγής κρατουμένου για ουσιαστικούς λόγους για δεύτερη συνεχόμενη φορά, μπορεί αυτός να προσφύγει κατά της απόφασης της Κ.Ε.Μ. στο Δικαστήριο Εκτέλεσης Ποινών, το οποίο συνεδριάζει ως Συμβούλιο, εντός δέκα ημερών από την κοινοποίηση σε αυτόν της απορριπτικής απόφασης».
Επομένως, ο Δ. Κουφοντίνας δεν είχε καμιά δυνατότητα δικαστικής προσφυγής. Πολλώ δε μάλλον, όταν δεν του είχαν δώσει τα έγγραφα επί των οποίων υποτίθεται ότι θα προσέφευγε.
«Δώσαμε τα έγγραφα» λέει -ψευδόμενη και πάλι- η Νικολάου.
Πότε; Στις 18 Φλεβάρη! Δυο μήνες μετά την παράνομη μεταγωγή στον Δομοκό, με τον Κουφοντίνα να βρίσκεται στην 42η μέρα μιας σκληρής (μόνο με νερό, χωρίς πρόσθετα) απεργίας πείνας και να έχει ήδη μεταφερθεί στη ΜΕΘ για παρακολούθηση μέσω monitoring.
Και τι ήταν αυτά τα έγγραφα; Μια σφραγίδα που έλεγε ότι η ΚΕΜ ενέκρινε στις 4 Γενάρη την απόφαση της Νικολάου για μεταγωγή στον Δομοκό! Με το ίδιο θράσος, η Νικολάου έλεγε σήμερα «κάνε προσφυγή στη σφραγίδα»!
Ομως, ο Δημήτρης Κουφοντίνας, αμέσως μετά τη μεταγωγή του στον Δομοκό, κατέθεσε στη γραμματεία αίτηση για τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό, σύμφωνα με όσα προβλέπει ο Ν. 4760/20. Αυτή η αίτηση διαβιβάστηκε από τη φυλακή στο υπουργείο, στις 11 Γενάρη με αριθμό πρωτοκόλλου 23624. Μέχρι σήμερα δεν έχει απαντηθεί απ’ αυτούς που -κατά τα άλλα- κόπτονται υποκριτικά για τη νομιμότητα.
Και βγαίνει με θράσος στο σημερινό πρωινάδικο η Νικολάου και λέει ότι ο Κουφοντίνας δεν έκανε αίτηση να μεταχθεί στον Κορυδαλλό επικαλούμενος π.χ. οικογενειακούς λόγους! Οι άνθρωποι αυτοί δεν ορρωδούν προ ουδενός. Εχουν από τα τέλη Δεκέμβρη αίτηση ενός κρατούμενου να μεταχθεί στον Κορυδαλλό, όπως προβλέπει ο φωτογραφικός νόμος 4760/2020 κι αυτοί, ενώ έχουν πετάξει τη συγκεκριμένη αίτηση στα σκουπίδια, έρχονται στις αρχές Μάρτη, ενώ ο κρατούμενος βρίσκεται στο χείλος του θανάτου μετά από 55 μέρες απεργίας πείνας (και 9 μέρες απεργίας δίψας) και του λένε «γιατί δεν μας έκανες μια αίτηση να σε φέρουμε στον Κορυδαλλό για οικογενειακούς λόγους;».
Η Νικολάου επαναλάμβανε ξανά συνεχώς ότι ο Κουφοντίνας εκβιάζει. Οι εκβιαστές εμφανίζονται ως εκβιαζόμενοι! Εφτασε στο σημείο να πει ότι η απεργία πείνας πρέπει να σταματήσει, γιατί θα θεωρηθεί και ως… άσκηση πίεσης στη Δικαιοσύνη!
Ολα αυτά τα φαινομενικά νομικίστικα ένα σκοπό έχουν: να κρύψουν ότι πρόκειται για ένα πολιτικό ζήτημα. Το κατέστησε πολιτικό το γεγονός ότι από τη μια πλευρά βρίσκεται ένας πολιτικός κρατούμενος με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του Δημήτρη Κουφοντίνα (αρνείται να κάνει μια εξευτελιστική δήλωση μετάνοιας) και από την άλλη μια κυβέρνηση με ακροδεξιά χαρακτηριστικά και διάθεση βεντέτας της «φαμίλιας» του πρωθυπουργού της.
Η ίδια η συμπεριφορά της κυβέρνησης μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα οριοθετούσε το ζήτημα σε «ζήτημα Κουφοντίνα» (ο «τρομοκράτης», ο τέτοιος, ο πάντοιος) και κατηγορούσε όποιον ζητούσε ικανοποίηση του δίκαιου και νόμιμου αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα σαν «υποστηρικτή της τρομοκρατίας». Οταν το μέτωπο συμπαράστασης στον απεργό πείνας απλώθηκε, περιλαμβάνοντας νομικούς, πανεπιστημιακούς, διανοούμενους, ακόμα και του συντηρητικού χώρου, θεσμικούς φορείς και το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης (πλην Βελόπουλου, φυσικά), και κατέστη σαφές ότι πρόκειται για ζήτημα δικαιωμάτων, ζήτημα ίσης μεταχείρισης κρατουμένων, η κυβέρνηση κατάλαβε ότι ηττήθηκε στο πολιτικό επίπεδο. Και τότε άρχισε τα νομικίστικα.
Η Νικολάου βρέθηκε αντιμέτωπη και με άλλη, παρόμοια (ως προς τη νομική της πλευρά) απεργία πείνας. Αναφερόμαστε στην εκδικητική μεταγωγή του φοιτητή κρατούμενου Β. Δημάκη στη φυλακή Γρεβενών, ενώ έπρεπε να βρίσκεται στον Κορυδαλλό για λόγους σπουδών. Η Νικολάου προσπάθησε και τότε να παρουσιάσει σαν νομότυπη την απόφασή της, Και επέμενε σκληρά και προκλητικά σ’ αυτήν. Οταν ο απεργός πείνας Β. Δημάκης συγκέντρωσε ένα ευρύ κύμα συμπαράστασης, η Νικολάου πήρε εντολή «από πάνω», έβαλε την ουρά στα σκέλια και επαναμετήγαγε τον κρατούμενο στον Κορυδαλλό.
Εδώ, όμως, πρόκειται για τον Κουφοντίνα. Το ζήτημα φορτίστηκε εξαρχής πολιτικά και παραμένει τέτοιο, παρά τους νομικισμούς των τελευταίων ημερών. Αν ήταν άλλος κρατούμενος θα είχαν ήδη κάνει δεκτή την αίτησή του και θα τον είχαν μεταγάγει στον Κορυδαλλό, όπως προβλέπει ο νόμος. Για τον Κουφοντίνα, όμως, ισχύει το απόλυτο καθεστώς εξαίρεσης. Αυτό πρέπει να σπάσει και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε.