Ποιος δε θυμάται την αναπληρώτρια υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής Τ. Χριστοδουλοπούλου να δηλώνει, μ’ εκείνο το μπλαζέ υφάκι της, ότι οι μετανάστες βγαίνουν στις πλατείες για να λιαστούν, αλλά μετά από μερικές μέρες εξαφανίζονται, χωρίς η ίδια να μπορεί να πει πώς, γιατί αυτή ελέγχει την είσοδο και όχι την έξοδο από τη χώρα; Σε μια περίοδο που κανένας μετανάστης δε λιάζεται (πλάκωσαν οι καλοκαιρινές ζέστες, βλέπετε) έρχεται η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες να μας πει πού πηγαίνουν αυτοί που τη μια μέρα «σταλίζουν» στις πλατείες και την επόμενη εξαφανίζονται.
Οπως ανακοινώθηκε σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 12 Ιούνη στο Palais des Nation στη Γενεύη, «η ΥΑ ανησυχεί για τους αυξανόμενους κινδύνους που αντιμετωπίζουν πρόσφυγες και μετανάστες στα Δυτικά Βαλκάνια καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτή την οδό. Ανδρες, γυναίκες και παιδιά συχνά περπατούν για μέρες, πολλές φορές εκτεθειμένοι στη βία και την κακοποίηση, ή σε διάφορα ατυχήματα που μπορεί να συμβούν κατά μήκος των σιδηροδρομικών γραμμών. Στην οδό που έχει γίνει γνωστή ως “οδός των δυτικών Βαλκανίων’’ παρατηρείται μια δραματική αύξηση προσφύγων και μεταναστών. Ορισμένοι κάνουν αίτηση για άσυλο στα Βαλκάνια, ενώ άλλοι συνεχίζουν το ταξίδι τους».
Στη συνέχεια της ανακοίνωσης δίνονται στοιχεία για τον τετραπλασιασμό των αιτήσεων ασύλου στα Δυτικά Βαλκάνια και την παραπέρα αύξησή τους το 2015, καθώς μόνο στη Σερβία έχουν κατατεθεί 22.000 αιτήσεις ασύλου το πρώτο πεντάμηνο της χρονιάς. «Οι περισσότεροι απ’ όσους ακολουθούν τη συγκεκριμένη οδό προέρχονται από χώρες προσφυγικών πληθυσμών, ιδίως από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, την Ερυθραία και τη Σομαλία. Ερχονται κυρίως μέσω της Ελλάδας, και δεδομένης της πρόσφατης αύξησης των θαλάσσιων αφίξεων εκεί, ο αριθμός των ανθρώπων που θα ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω», αναφέρει η ΥΑ, που ζητά «να υπάρξει περαιτέρω στήριξη, μεταξύ άλλων και μέσω κοινών προσπαθειών με την ΕΕ, με εθνικές κυβερνήσεις και ΜΚΟ», με στόχο «τη βελτίωση των συστημάτων ασύλου στην περιοχή αυτή», γιατί «το υπάρχον δυναμικό είναι ανεπαρκές για το υφιστάμενο ύψος των αφίξεων».
Σαν καλοί γραφειοκράτες, δουλειά των οποίων είναι ν’ αποτελούν το αποσμητικό στη βάρβαρη αντιμεταναστευτική πολιτική των κυβερνήσεων, οι άνθρωποι της ΥΑ κοιτάζουν τη δουλίτσα τους, χωρίς να έχουν το θάρρος (αυτό ξεπερνά την εντολή που έχουν από την υπηρεσία τους) να πουν την αλήθεια γι’ αυτό που συμβαίνει. Είναι τουλάχιστον μια τριετία που έχει ανοίξει αυτό που ονομάζουν «δρόμο των Δυτικών Βαλκανίων». Αλλοι μετανάστες (οι πιο νέοι, πιο τολμηροί, πιο ανθεκτικοί) τον ακολουθούν μόνοι τους, άλλοι οδηγούνται από δουλέμπορους που δουλεύουν με τη μέθοδο της σκυταλοδρομίας (τα κυκλώματα είναι πλέον διεθνή). Αλλος σε πάει μέχρι την Τουρκία, άλλος σε περνά στην Ελλάδα, άλλος σε παραλαμβάνει στην Αλβανία ή τη FYROM, άλλος σε περνάει από τη Σερβία, μέχρι να φτάσεις στην Ουγγαρία (χώρα της ΕΕ) να ζητήσεις άσυλο. Σ’ όλη αυτή τη διαδρομή γίνονται εγκλήματα. Οχι μόνο από τα κυκλώματα των δουλέμπορων, αλλά από ντόπιες συμμορίες και αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές. Οδοιπόροι ξεμοναχιάζονται και καταληστεύονται, ενώ οι συνοριοφύλακες οργανώνουν άγριους ξυλοδαρμούς και στέλνουν πίσω όσους πιάνουν, χωρίς να τους καταγράφουν. Πάνω στα κορμιά αυτών των ανθρώπων γράφεται η μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας, της Αλβανίας, της FYROM, της Σερβίας, της Ουγγαρίας.
Αυτοί που ζητούν άσυλο στη Σερβία είναι όσοι καταληστεύτηκαν στο δρόμο και πλέον πεινούν και όσοι δεν αντέχουν να συνεχίσουν, είτε γιατί είναι αδύναμοι ή ταλαιπωρημένοι ή άρρωστοι είτε γιατί έχουν μαζί τους παιδιά. Η αίτηση για άσυλο είναι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουν τη φυλακή και για να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαΐ κι ένα κατάλυμα. Δεν μπορεί να μην το ξέρει αυτό η ΥΑ. Δεν μπορεί να μην έχει συνεντεύξεις μεταναστών και προσφύγων για τα όσα έχουν περάσει από κρατικά όργανα και όχι από συμμορίες. Εμείς τα γνωρίζουμε από διηγήσεις, δεν μπορεί να μην τα γνωρίζει μια υπηρεσία που έχει πρόσβαση σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων.
Και για να γυρίσουμε στην Ελλάδα, εκείνο που γνωρίζουμε είναι πως με απαίτηση της ΕΕ «έσφιξε» την κατάσταση στα βόρεια σύνορα, που σκόπιμα την είχε αφήσει χαλαρή. Μπάτσοι και συνοριοφύλακες αναλαμβάνουν δράση σε όλους τους άξονες που οδηγούν από τη Θεσσαλονίκη στα σύνορα. Η κατάσταση στη Μυτιλήνη, όπου οι μπάτσοι απειλούν ανθρώπους που παίρνουν στ’ αυτοκίνητά τους πρόσφυγες που περπατούν εξαντλημένοι από το ανατολικό τμήμα προς το κεντρικό λιμάνι, δείχνει ότι παρά τα μεγάλα αντιρατσιστικά λόγια, τίποτα δεν άλλαξε.