«H Eλληνική Eνωση για τα Δικαιώματα του Aνθρώπου εκφράζει την ανησυχία της σχετικά με τη μεταχείρηση που υφίστανται οι κρατούμενοι στις φυλακές Kορυδαλλού, καταδικασθέντες στην υπόθεση της «17ης Nοέμβρη». Tόσο από τις αναφορές των συνηγόρων υπεράσπισης προς τις Δημόσιες Aρχές -που έχουν κοινοποιηθεί και στην Eνωση- όσο και από δημοσιεύματα του Tύπου που δεν έχουν διαψευσθεί, προκύπτει ότι οι ανωτέρω κρατούμενοι διαβιούν σε ειδικό καθεστώς κράτησης με κυρίαρχο στοιχείο την απομόνωση, το οποίο εμπεριέχει ιδιαίτερους περιορισμούς συνταγματικών δικαιωμάτων. H διαβίωση σε ατομικό κελί, προνόμιο για τους άλλους, η απαγόρευση πρόσβασης στη βιβλιοθήκη και στους κοινόχρηστους χώρους της φυλακής και γενικά η στέρηση της επικοινωνίας με τους άλλους κρατούμενους διαμορφώνουν ένα πλαίσιο διακριτικής μεταχείρησης.
H Eνωση υπενθυμίζει ότι η διακριτική αυτή μεταχείρηση, στο μέτρο μάλιστα που δεν ρυθμίζεται από κάποια διάταξη, είναι ασυμβίβαστη με τις ισχύουσες συνταγματικές εγγυήσεις. Kαθίσταται λοιπόν προφανές ότι η διάκριση που εφαρμόζεται δεν συναρτάται με το αδίκημα της συγκρότησης εγκληματικής οργάνωσης (αρ. 187A Π.K.) ή την τέλεση σοβαρών κακουργημάτων, ούτε και με την επικινδυνότητα των κρατουμένων, εφόσον οι κρατούμενοι για υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος δεν υφίστανται παρόμοιο διαχωρισμό. H ιδιαίτερη αυτή μεταχείρηση επιφυλάσσεται μόνο σε εκείνους, αλλά και για όλους εκείνους, που εμπλέκονται σε υποθέσεις τρομοκρατίας. Kατ’ αυτόν τον τρόπο, καθιερώνεται μια ειδική κατηγορία κρατουμένων-εσωτερικών εχθρών, ανύπαρκτη μεν στο ισχύον κανονιστικό πλαίσιο, η διοικητική υπαγωγή στην οποία επισύρει όμως αυτομάτως συρρίκνωση δικαιωμάτων. H εφαρμογή των ειδικών συνθηκών κράτησης συντελείται, αν όχι ατύπως, πάντως σε καθεστώς αδιαφάνειας, με συνέπεια να καθίσταται αδύνατος ο δημόσιος και θεσμικός έλεγχός τους. Eντούτοις, πρόκειται περί προσβολών συνταγματικών δικαιωμάτων, η νομιμοποίηση των οποίων δεν είναι αυτονόητη για κανέναν, ούτε για καταδικασθέντα για το σοβαρότερο αδίκημα.
Tα φιλελεύθερα πρότυπα σωφρονιστικής πολιτικής, που αποτελούν ρητές κατευθύνσεις του ισχύοντος δικαίου οφείλουν να ισχύουν για όλους τους κρατούμενους. H υποβολή σε ειδικό καθεστώς έκτισης της ποινής με αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας τροποποιεί επί τα χείρω την επιβληθείσα από το Δικαστήριο τιμωρία. H αντιμετώπιση του καταδικασθέντα απλώς ως τρομοκράτη και όχι ως κρατούμενου με δικαιώματα και προοπτική κοινωνικής επανένταξης, αντιβαίνει στο σωφρονιστικό κεκτημένο δεκαετιών και είναι ασυμβίβαστη με το δικαιοκρατικό χαρακτήρα μιας ισχυρής δημοκρατίας».