Ενα παιδί έχασε τη ζωή του στη Μόρια της Λέσβου. Για την ακρίβεια, ακόμα ένα παιδί. Γιατί δεν είναι το πρώτο. Κι όσο διατηρείται αυτό το κολαστήριο, δε θα είναι το τελευταίο.
Το παιδί τραυματίστηκε θανάσιμα μετά από συμπλοκές που έγιναν στο χώρο του Κέντρου Υποδοχής. Και πώς να μη γίνονται συμπλοκές, όταν 20.000 άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, σε καθεστώς πλήρους αβεβαιότητας για την παραμονή τους στη χώρα; Δε θα μπούμε στη λογική να αξιολογήσουμε τι συνέβη και γιατί κατέληξε εκεί το πράγμα. Αν κάτι πρέπει να σχολιάσουμε, αυτό είναι το πόσο εγκαταλελειμμένοι είναι οι άνθρωποι εκεί, πόσο έρμαια της τύχης.
Η αστυνομία ήταν εκεί, ωσεί παρούσα, και παρέμενε άπραγη. Δεν μας κάνει εντύπωση. Αξιο λόγου είναι περισσότερο ένα σχόλιο υπαλλήλου του ΕΚΑΒ, που είδε το φως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και αφορά την αντίδραση που είχε συνάδελφός του όταν κλήθηκε να παραλάβει τον τραυματία και να τον διακομίσει άμεσα στο νοσοκομείο. Δεν είναι η πρώτη φορά που άνθρωποι σε καίριες θέσεις βγάζουν όλη τη ρατσιστική χολή που έχουν απέναντι στους πρόσφυγες.
Στην περίπτωσή μας, ο υπάλληλος του ΕΚΑΒ, αντί να προβεί σε άμεσες κινήσεις, προτίμησε να κάνει ρατσιστικά περιπαικτικά σχολιάκια και να κινείται με το πάσο του (παρακάτω θα παραθέσουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία συναδέλφου του. Μάλλον στο μυαλό του κάποιες ζωές δεν αξίζουν τόσο για να χαλάσει τη «ζαχαρένια» του. Ας του θυμίσει κάποιος, παρολαυτά, ότι σ’ αυτή τη θέση είναι για να βοηθάει να σώζονται ζωές και όχι για να κρίνει σε ποιον πρέπει να κάνει γρήγορα και σε ποιον όχι. Αν έχει αυτή την άποψη, βρίσκεται σε λάθος πόστο.
Παράλληλα, οι ροές στο νησί συνεχίζονται, με λίγο πιο μειωμένο ρυθμό. Ωστόσο, οι νέοι πρόσφυγες αφήνονται τελείως αβοήθητοι. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, λόγω της πανδημίας, παραμένουν εκτός Κέντρου Υποδοχής (αυτό ισοδυναμεί με απόλυτη αδυναμία πρόσβασης σε υπηρεσίας ή σε ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα μ’ αυτούς). Οργανώσεις δίνουν υπνόσακους και σκηνές και οι πρόσφυγες «στήνουν» όπου βρουν στην ύπαιθρο, μέσα στο κρύο και τη βροχή.
Ο «σχεδιασμός» είναι να μεταφερθούν αφενός στη δεύτερη δομή που έχει ξεκινήσει να λειτουργεί στη Μαλακάσα (ήδη βρίσκονται εκεί 1.200 πρόσφυγες, όλοι σε σκηνές προς το παρόν) και αφετέρου στις Σέρρες. Μέχρι και αυτή τη στιγμή, όμως, παραμένουν εντελώς εκτεθειμένοι. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο πλανήτης βρίσκεται στη δίνη της πανδημίας και απαιτούνται αυξημένα μέτρα για να διασφαλιστεί η ζωή των περισσότερων ανθρώπων.
Συγκλονιστική μαρτυρία διασώστη του ΕΚΑΒ
Δημοσιεύουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία διασώστη του ΕΚΑΒ για τη ρατσιστική συμπεριφορά συναδέλφου του, όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε (διατηρούμε σύνταξη, ορθογραφία και στίξη):
Τρίτη 7 Απριλίου 2020, Νυχτερινή βάρδια.
Κλήση στο τηλεφωνικό κέντρο από αστυνομικό του camp Μοριας για ακόμη έναν μαχαιρωμένο -στους πόσους; Δεν θυμάμαι, δεν ξέρω πια. Μας λέει ότι είναι σοβαρά, να βιαστούμε λίγο, μπαίνουμε στο ασθενοφόρο με τον συνάδελφο και αναχωρούμε… «Άφιξη, κέντρο το Α1 στη Μόρια». Κατα την άφιξη διαπιστώνω πως πρόκειται για ένα ΠΑΙΔΙ γύρω στα 15-17 το οποίο κείτεται στην είσοδο του camp, πάνω σε ένα ξεσκισμένο sleeping bag, σχεδόν γυμνό μέσα στο κρύο και πάνω στα μουλιασμενα από το αίμα σκισμένα ρούχα του. Γύρω από το σχεδόν νεκρό σώμα του παιδιού στέκονται άπραγοι 6-7 αστυνομικοί και δυο αδέσποτα σκυλιά που γλύφουν το αίμα του παιδιού από το δρόμο… αφαιρώ το σεντόνι από το φορείο στρώνω με τον «συνάδελφο» μια κουβέρτα αλουμινίου.
– Παρέμβαση «συναδέλφου» Νο1 : Γιατί βγάζεις το σεντόνι; Άμα λερώσει το στρώμα ποιος θα το καθαρίσει; Εγώ δεν έχω διάθεση να καθαρίζω αίματα.
Συνεχίζω την δουλειά μου λέγοντας πως θα το κάνω εγώ αν βαριέται «δεν πειράζει»..Κατά την παραλαβή, δίπλα μας και οι γονείς του παιδιού, με την μάνα να κλαίει δίπλα του και τον πατέρα να μας λέει “please fast my friend”.
– Παρέμβαση «συναδέλφου» Νο2 : ΝΑΙ ΡΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ ΦΑΣΤ ΚΑΝΑΝΕ.
Βάζουμε το παιδί στο φορείο και το φορείο με την σειρά του στο ασθενοφόρο.
Από την αρχή της διαδρομής όχι μόνο δεν υπήρχε καμία διάθεση βοήθειας από το «συνάδελφο», αλλά ούτε καν εισακούστηκε η επαναλαμβανομενη έκκληση μου για ταχύτερη μετάβαση στο νοσοκομείο όταν το παιδί σταμάτησε να αναπνέει και ξεκίνησα καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση.
Όταν πια φτάσαμε στο νοσοκομείο χρειάστηκε ακόμα και να κατεβάσω μόνος μου το φορείο μιας και ο «συνάδελφος» έψαχνε με την ησυχία του γάντια για να μη λερώσει τα χέρια του.
Ευτυχώς στο νοσοκομείο έγινε το αδύνατο δυνατό, και το παιδί ανένηψε μετά από 14 (!!) κύκλους αναζωογόνησης. Ακολούθησε ένα πολύ δύσκολο και πολύωρο χειρουργείο, και φυσικά είναι ακόμη αμφίβολο αν το παιδί θα τα καταφέρει.
Όσο σημαντικοί είναι οι λόγοι που εγκλωβισμένα παιδιά μαχαιρώνονται καθημερινά στη Μόρια, άλλο τόσο σημαντικό είναι να καταλάβουμε πως το πλήρωμα του ΕΚΑΒ είναι εκεί όχι για να κάνει ρατσιστικές παρεμβάσεις, αλλά παρεμβάσεις διάσωσης.
Κατα τα αλλά δεν ξέρω τι λέτε εσείς για το τέλος του κόσμου που έρχεται, αλλά στη Λέσβο 20.000 άνθρωποι ζουν στην κόλαση έδω και καιρό, κι εμείς ζούμε δίπλα τους.