Καταπώς το συνηθίζουν, τα αστικά ΜΜΕ ξεπερνούν με μια απλή αναφορά, χωρίς κανένα σχολιασμό, το γεγονός ότι η αποχή στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία σημείωσε νέο ρεκόρ, πλησιάζοντας το 53% (52,8% για την ακρίβεια). Ουδείς ασχολείται με την ανάλυση αυτού του φαινομένου, που φέρνει την «κοιτίδα του διαφωτισμού» στο επίπεδο κάποιων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν μόνιμα τέτοια ποσοστά αποχής.
Μετά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, στον οποίο ο Μακρόν «σκούπισε» τη Λεπέν με διαφορά 17,1%, σε άρθρο μας με τίτλο: Γαλλία: Η ελπίδα αποχής-λευκών-άκυρων σημειώναμε:
Το παρήγορο, όμως, είναι πως υπήρξε ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων που δεν «έφαγε» τα ψευτοδιλήμματα. Αυτό το ποσοστό εκφράστηκε μέσω της αποχής, που σημείωσε ρεκόρ 53ετίας ξεπερνώντας το 28%, αλλά και των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, που ξεπέρασαν τα τρία εκατομμύρια. Αποχή-άκυρο-λευκό έφτασαν τα 16,7 εκατομμύρια, ενώ το πραγματικό ποσοστό που πήρε ο Μακρόν (αν αφαιρεθούν αποχή-άκυρο-λευκά) είναι το δεύτερο χειρότερο στην ιστορία της λεγόμενης 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας.
Επισημαίνουμε ότι μιλάμε για ψηφοφόρους που δεν «έφαγαν» τα ψευτοδιλήμματα και όχι για ψηφοφόρους που ξεπέρασαν τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Μεγάλο τμήμα τους είχε ψηφίσει στον πρώτο γύρο και το πιθανότερο είναι ότι θα ψηφίσει στον «τρίτο γύρο», στις βουλευτικές εκλογές που θα γίνουν τον προσεχή Ιούνη.
Ως προς το τελευταίο διαψευστήκαμε και χαιρόμαστε γι’ αυτό: η αποχή στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών ήταν πολύ μεγαλύτερη από το άθροισμα αποχής-λευκών-άκυρων στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Πρέπει, μάλιστα, να επισημανθεί ότι ειδικά αυτές οι βουλευτικές εκλογές είχαν αποκτήσει παραταξιακό χαρακτήρα, καθώς υπήρξαν δύο μεγάλοι συνασπισμοί. Από τη μια το κόμμα του Μακρόν με ενισχύσεις από σοσιαλδημοκρατικά σχήματα, το κόμμα του πρώην πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ και το κόμμα του «γκολικού» Μπαϊρού, από την άλλη ο Μελανσόν επικεφαλής ενός συνασπισμού που περιλάμβανε το δικό του σχήμα, το Σοσιαλιστικό και το «Κομμουνιστικό» Κόμμα και τους Πράσινους. Ακολουθούσε το κόμμα της Λεπέν (χωρίς να πιέζεται από τον φασίστα και ρατσιστή Ζεμούρ) και η παραδοσιακή Δεξιά (Ρεπουμπλικανοί). Ηταν μια πρωτότυπη παράλλαξη του γαλλικού αστικού πολιτικού συστήματος, όμως ούτε αυτή μπόρεσε να λειτουργήσει σαν δόλωμα που θα τραβούσε τους ψηφοφόρους στην κάλπη. Ο θυμός, η απόγνωση, η σιχασιά για το πολιτικό σύστημα αποδείχτηκαν ισχυρότερα.
Σημειώναμε, ακόμη, στο άρθρο που προαναφέρθηκε:
Η Γαλλία θα περάσει πενήντα μέρες έντονης κομματικής διαπάλης με στόχο το μοίρασμα των βουλευτικών εδρών. Το σύστημα θα βρει τον τρόπο διακυβέρνησης, ανάλογα με τους συσχετισμούς που θα προκύψουν. Η πραγματική μάχη, όμως, θα δοθεί στους δρόμους. Από την άποψη αυτή, η ελπίδα προέρχεται από τον κόσμο που έσπασε τους εκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα και ακολούθησε το δρόμο της αποχής, του λευκού και του άκυρου.
Κατά τα άλλα, ο Μελανσόν ήρθε σχεδόν ισόπαλος με τον Μακρόν (που πήρε μόλις 21.359 περισσότερες ψήφους), αλλά το όνειρο του Μελανσόν για «συγκατοίκηση» μάλλον θα αποδειχτεί απατηλό. Οπως μπορείτε να δείτε στο παρακάτω γράφημα του γαλλικού υπουργείου Εσωτερικών, από τον πρώτο γύρο εκλέχτηκαν μόλις 5 βουλευτές (4 του συνασπισμού Μελανσόν και 1 του συνασπισμού Μακρόν). Οι υπόλοιπες 572 από τις συνολικά 577 έδρες θα κριθούν στο δεύτερο γύρο.
Το σύστημα εκλογής βουλευτών στη Γαλλία είναι πλειοψηφικό σε στενή (μονοεδρική) περιφέρεια. Στο δεύτερο γύρο συμμετέχουν οι δύο πρώτοι, ενώ έχει δικαίωμα συμμετοχής και ο τρίτος, αν έχει ξεπεράσει το 12%. Συνήθως ο τρίτος δεν μπαίνει στον κόπο και τα έξοδα να συμμετάσχει. Παίρνει κάποια ανταλλάγματα και στηρίζει τον ένα από τους δύο πρώτους. Γι’ αυτό και η πρόβλεψη είναι ότι ο Μακρόν θα κερδίσει σημαντικά περισσότερες έδρες από τον Μελανσόν, καθώς έχει εφεδρείες ψήφους από τη Δεξιά και την Ακροδεξιά.
Ο Μακρόν μπορεί να κατακτήσει ακόμα και την αυτοδυναμία των 289 εδρών (οι προβλέψεις τού δίνουν από 270 μέχρι 310 έδρες). Αλλά κι αν δεν την κατακτήσει, η πρωθυπουργία δεν πρόκειται να πάει στον Μελανσόν (οι προβλέψεις τού δίνουν από 170 μέχρι 220 έδρες). Ο Μακρόν θα βρει -χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία- τις ψήφους που χρειάζεται από τους Ρεπουμπλικανούς (Δεξιά) (οι προβλέψεις τούς δίνουν από 15 μέχρι 30 έδρες). Η τοποθέτηση της Ελιζαμπέτ Μπορν ως πρωθυπουργού, αμέσως μετά το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, ήταν το άνοιγμα του Μακρόν στη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία. Η Μπορν είναι αποδεκτή από τους Ρεπουμπλικανούς (που με καναδυό υπουργεία θα πετάξουν από τη χαρά τους), ενώ προέρχεται από τη «βαθιά» σοσιαλδημοκρατία (κατά καιρούς διετέλεσε σύμβουλος του Λιονέλ Ζοσπέν, του Ζακ Λαγκ και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ).
Ανάλογα με τις εξελίξεις, δεν μπορούν να αποκλειστούν ψήφοι ακόμα και από το συνασπισμό του Μελανσόν υπέρ της Μπορν. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για συνασπισμό του Μελανσόν αλλά για συνασπισμό ανάγκης υπό τον Μελανσόν. Το κάθε κόμμα (ιδιαίτερα οι σοσιαλδημοκράτες) θα μετρήσει τις έδρες που θα πάρει χάρη στο συνασπισμό (και χάρη στον κατά τόπους μηχανισμό του) και θα καθορίσει την πορεία του, χωρίς να δίνει λογαριασμό στον Μελανσόν. Ολοι ξέρουν, άλλωστε, ότι ο συνασπισμός τους χτίστηκε χωρίς αρχές. Είναι ένα τυχοδιωκτικό μόρφωμα, μέσω του οποίου ο αλαζόνας Μελανσόν θέλησε να γίνει πρωθυπουργός, οι δε υπόλοιποι, ιδίως το Σοσιαλιστικό και το «Κομμουνιστικό» Κόμμα, θέλησαν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους μετά την προεδρική εκλογή και να έχουν κοινοβουλευτική ομάδα. Οπως συνασπίστηκαν, με την ίδια ευκολία μπορούν να… ξεσυνασπιστούν. ‘Η να φύγουν κάποιοι, προσφέροντας την έδρα τους στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία που χρειάζεται ο Μακρόν.
To μόνο σίγουρο είναι ότι ο γαλλικός ιμπεριαλισμός δε θα μείνει χωρίς κυβέρνηση σε αρμονία με τον πρόεδρο-αυτοκράτορα Μακρόν. Το μόνο σίγουρο είναι πως το εκλογικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να καθορίσει ούτε στο ελάχιστο την ασκούμενη πολιτική στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Στο εσωτερικό η πολιτική θα γίνει πιο αντεργατική, πιο συντηρητική, πιο νεοφιλελεύθερη, πιο κατασταλτική, προκειμένου να στηριχτεί και το εξωτερικό μέτωπο του γαλλικού ιμπεριαλισμού σε μια εποχή εξαιρετικής ρευστότητας και αναδιατάξεων στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης.
Η ελπίδα βρίσκεται στους δρόμους του αγώνα. Ολο και περισσότεροι γάλλοι εργάτες αρχίζουν να το συνειδητοποιούν αυτό, ξεπερνώντας τους διάφορους τυχοδιώκτες δημαγωγούς τύπου Μελανσόν. Πολλά θα κριθούν από τη μάχη για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, που έχει εξαγγείλει ο Μακρόν. Αν δοκιμάσει να κάνει τη νομοθετική παρέμβαση σύντομα, οι γάλλοι εργάτες αναμένεται να ξεσηκωθούν.
