Ενοχλήθηκαν οι καπιταλιστές από τις δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών (Αχτσιόγλου, Τζανακόπουλος) για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού στα προ Μνημονίων επίπεδα και προειδοποιούν την κυβέρνηση να μην καλλιεργεί τέτοιες προσδοκίες (για το καλό της ήθελαν να πουν, αλλά… συγκρατήθηκαν). Στον αέρα άρπαξε την ευκαιρία η συριζαϊκή προπαγάνδα, μπας και καταφέρει να στρέψει την προσοχή σε άλλη κατεύθυνση απ' αυτή του πολυνομοσχέδιου-καρμανιόλα. «Τρικλοποδιά ΣΕΒ στις συλλογικές συμβάσεις» διατυμπάνιζε η «Αυγή» με το πρωτοσέλιδό της την περασμένη Τετάρτη, περνώντας την κατάθεση του πολυνομοσχέδιου στα ψιλά.
Είχε κι έναν υπέρτιτλο με κόκκινα γράμματα το δημοσίευμα της «Αυγής»: «Ζητούν Μνημόνιο για τους μισθούς». Γιατί ν' ανησυχούμε, όμως; Αφού η κυβέρνηση μας διαβεβαιώνει ότι από τον Αύγουστο του 2018 και μετά δε θα υπάρχει Μνημόνιο και μνημονιακή πολιτική, οι απόψεις του ΣΕΒ θα πέσουν στο κενό. 'Η μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως εκείνο που θέλει να μας πει έμμεσα η «Αυγούλα» είναι πως ο ΣΕΒ θα «πιάσει» την τρόικα και η τρόικα θα πει στ' αφεντικά της (τους ιμπεριαλιστές δανειστές) ότι το αίτημα του ΣΕΒ είναι σωστό, τ' αφεντικά θα βάλουν το αίτημα του ΣΕΒ στα προαπαιτούμενα για την ενεργοποίηση των «μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος» και η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα «αναγκαστεί» να το δεχτεί, για να εξυπηρετήσει το «γενικότερο καλό»;
Αυτό ακριβώς προσπαθούν να μας πουν. Και θα μας πουν πολλά ακόμα μέχρι να φτάσουμε στην «έξοδο από τα Μνημόνια». «Ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα», όπως λέει και ο άθλιος Τσακαλώτος. Κρύβονται πίσω από τον «κακό» ΣΕΒ για να καλύψουν την «καλή» κυβέρνηση.
Τι ζητά ο ΣΕΒ; «Αποσύνδεση στην πράξη του καθορισμού και των μεταβολών του κατώτατου μισθού από τις διαδικασίες καθορισμού και τις μεταβολές των μισθών στις επιχειρήσεις ή τους κλάδους, οι οποίοι θα πρέπει να διαμορφώνονται από τα μέρη με βάση τις δυνατότητες των επιχειρήσεων και των κλάδων».
Οι καπιταλιστές ζητούν τη μετατροπή του κατώτατου μισθού σε σύμβολο άνευ πρακτικής σημασίας. Να μην είναι, δηλαδή, μια πραγματικά κατώτατη βάση, κάτω από την οποία θα απαγορεύεται να είναι κάθε άλλος μισθός, όπως κι αν αυτός καθορίζεται (με ατομική σύμβαση ή με επιχειρησιακή ή κλαδική συλλογική σύμβαση), αλλά να είναι απλώς ένα ενδεικτικό μέγεθος. Οι πραγματικοί μισθοί θα καθορίζονται σε επίπεδο επιχείρησης (ή κλάδου) και θα μπορούν να είναι μικρότεροι από τον κατώτατο μισθό. Οπως σήμερα υπάρχουν επιχειρήσεις που πληρώνουν μισθούς πάνω από τον κατώτατο, λένε με κουτοπονηριά οι καπιταλιστές.
Κουτοπονηριά γιατί όλοι γνωρίζουμε πως είναι αυτοί που απαίτησαν να πετσοκοπεί ο κατώτατος μισθός και από τα 751 να πέσει στα 586 ευρώ (μείωση 22%) και στα 511 ευρώ για τους εργαζόμενους που είναι μικρότεροι των 25 ετών (μείωση 32%). Και οι ίδιοι απαίτησαν και πέτυχαν να εκδοθεί η κατάπτυστη εγκύκλιος Στρατινάκη (πρώην γενική γραμματέας του υπουργείου Εργασίας), με την οποία για τους νέους κάτω των 25 ετών καταργήθηκαν και οι (πετσοκομμένες και παγωμένες έστω) κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας, με αποτέλεσμα να αμείβονται όλοι -ανεξαρτήτως ειδικότητας- με το κατώτατο των 511 ευρώ.
Οι καπιταλιστές, αφού εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το πετσόκομμα του κατώτατου μισθού, που έγινε με Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου, η ισχύς της οποίας διατηρείται μέχρι σήμερα, φοβούμενοι ότι αυτό το πραξικοπηματικό πετσόκομμα δε θα μπορεί να κρατηθεί για πάντα, βάζουν μπροστά την ουσιαστική κατάργηση του κατώτατου μισθού. Και τη βάζουν από τώρα, ώστε η σχετική συμφωνία να γίνει τους επόμενους μήνες, στο πλαίσιο της διαμόρφωσης του μετα-μνημονιακού καθεστώτος, που θα είναι ίδιο με το μνημονιακό.
Την ίδια στιγμή, για να είναι πλήρως κατοχυρωμένοι, οι καπιταλιστές προτείνουν «ένα νέο σύστημα διαιτησίας που να είναι σύμφωνο με τις ΔΣΕ, για όσες περιπτώσεις δεν εμπίπτουν στις “ουσιώδεις υπηρεσίες“ (“essential services”) ή δεν αποτελούν απειλή για την κοινωνική ειρήνη». Δε θέλουν δηλαδή υποχρεωτική διαιτησία παρά μόνο για ορισμένες ΔΕΚΟ (αυτές ορίζονται ως «ουσιώδεις υπηρεσίες»), για να μπορούν -εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη ανεργία, τη σημερινή αδυναμία του εργατικού κινήματος και την ύπαρξη της «πρόθυμης» συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας- να επιβάλλουν εύκολα τη θέλησή τους, όταν κάποια στιγμή απελευθερωθεί και πάλι το καθεστώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Θέλουν, δηλαδή, τη διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου που θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν αλώβητο το κεκτημένο της κινεζοποίησης.
Σχετικά Αρθρα
