Με την απόρριψη και της πρότασης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, μετά την απόρριψη της πρότασης δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, ολοκληρώθηκε το κοινοβουλευτικό καραγκιοζιλίκι, με το οποίο η αντιπολίτευση προσπάθησε να βγάλει πολιτική υπεραξία από το ασφαληστρικό και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία να δικαιολογήσει την ξεπουληματική στάση της, μετατρέποντας τους εργαζόμενους από απεργούς σε συλλογείς υπογραφών.
Και οι δυο αυτές κοινοβουλευτικές διαδικασίες ελάχιστα «πόνεσαν» την κυβέρνηση. Ιδιαίτερα η δεύτερη. Διότι συνέπεσε με την ευτυχή για την κυβέρνηση πολιτική συγκυρία της «εθνικής μάχης για το Σκοπιανό», που τράβηξε πάνω της τα φώτα της δημοσιότητας (βοηθούσης, βέβαια, και της αντιπολίτευσης και του Ρουσόπουλου με τις «άκρες» του στα ΜΜΕ). Ετσι, ο Καραμανλής είχε την άνεση να σνομπάρει τις διαδικασίες, πηγαίνοντας στη Βουλή μόνο για να εκφωνήσει τον καθιερωμένο «δεκάρικο» και να ψηφίσει (για το δημοψήφισμα δεν χρειάστηκε ούτε να ψηφίσει, αφού είχε αναχωρήσει για το Βουκουρέστι).
Εκείνοι που έλεγαν ότι τάχα με τα κοινοβουλευτικά καραγκιοζιλίκια θα κρατιόταν το θέμα ανοιχτό και θα δινόταν συνέχεια στον αγώνα των εργαζόμενων, είναι ή αφελείς ή απατεώνες. Το δεύτερο ισχύει σίγουρα για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία έσπευσε αμέσως να αγκαλιάσει την πρόταση για δημοψήφισμα και να δηλώσει πως θα μαζέψει υπογραφές για να την ενισχύσει. Δε θα μπούμε στη συζήτηση περί του αριθμού των υπογραφών και του τρόπου που τις μάζεψαν (η ΔΑΚΕ κατήγγειλε ότι απλά έπαιρναν τις λίστες των συνδικάτων και κατέγραφαν όλα τα μέλη τους ως υπογράφοντες). Είναι σίγουρο πως οι εργαζόμενοι δεν θ’ αρνούνταν να υπογράψουν ένα κείμενο καταδίκης του αντιασφαλιστικού εκτρώματος. Εκείνα που έχουν σημασία είναι ότι: πρώτο, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν έκανε καμιά κινητοποίηση για να μαζέψει υπογραφές, δεν έδωσε σ’ αυτή την κοινοβουλευτικού τύπου διαδικασία κινηματικό χαρακτήρα. Δεύτερο, έσπευσε στο ενδιάμεσο να υπογράψει την κατάπτυστη ΕΓΣΣΕ. Τρίτο, διακήρυσσε σε όλους τους τόνους , ότι ο αγώνας πλέον περνάει από τις δικαστικές αίθουσες. Περιττεύει να πούμε ότι κυριολεκτικά τους έσωσε… η βροχή. Είχαν βάλει συγκέντρωση για τη Δευτέρα το απόγευμα, την ανέβαλαν για την Τετάρτη και η βροχή τους επέτρεψε να την ακυρώσουν. Αλλιώς, θα ήταν τρεις κι ο κούκος στο Σύνταγμα.
Εμείς για πολλοστή φορά θα επαναλάβουμε ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να αρχίσουν να βλέπουν τις δικές τους ευθύνες. Γιατί με την τακτική της ανάθεσης δίνουν στους εργατοπατέρες το δικαίωμα να τους ξεπουλούν.
