Το πρώτο που θα ρωτούσαμε τον «πολύ» Τζόζεφ Στίγκλιτς είναι «πόσο χρεώνετε, κύριε καθηγητά;». Διότι όλοι οι ανά τον κόσμο μεγαλόσχημοι χρεώνουν με συγκεκριμένο τιμολόγιο κάθε παρουσία τους σε ημερίδες, συνέδρια και λοιπές εκδηλώσεις. Οταν, λοιπόν, έρχεται ο Στίγκλιτς για να πάρει μέρος στο συνέδριο του Economist στην Αθήνα και λέει αβίαστα ότι «ο Γιώργος ήταν ο μεγάλος αστέρας του Νταβός. Εκανε καλή δουλειά», σημαίνει ότι ξεπληρώνει λογαριασμό σε εκείνον που κάλυψε το –καθόλου φθηνό– τιμολόγιό του.
Ομως, ο Στίγκλιτς είπε και κάτι ενδιαφέρον, που προκάλεσε σίγουρα μεγάλη χαρά στον Αλέξη και τ’ άλλα παιδιά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτήθηκε: «Αφού η ΕΚΤ είναι πρόθυμη να δανείσει χρήματα στις τράπεζες με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο, γιατί να μην δανείσει και τις κυβερνήσεις; Μήπως δεν εμπιστεύεται τις κυβερνήσεις; Εάν τις εμπιστεύεται, θα πρέπει να τις δανείσει». Εισηγήθηκε, επίσης, τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πλαισίου στήριξης των οικονομιών, που πέραν της ενίσχυσης μέσω της ΕΚΤ, θα περιλαμβάνει την έκδοση ευρω-ομολόγων ή τη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Πρόκειται για προτάσεις που κάνει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση (τις επανέλαβε ο Τσίπρας στη δευτεριάτικη προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή και μετά τη συνάντησή του με τον Παπανδρέου), την οποία καλεί να αναλάβει «πρωτοβουλία» στην ΕΕ, μαζί με άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα υψηλών ελλειμμάτων. Την επισήμανση την έχουμε κάνει και εμείς, δίνοντας όμως και την απάντηση, την οποία δεν έδωσε ο Στίγκλιτς. Αυτό που φαίνεται λογικό και ορθό από την άποψη της οικονομικής επιστήμης (να δανείζει κατευθείαν η ΕΚΤ τις κυβερνήσεις με το χαμηλό επιτόκιο –1-1,5%– με το οποίο δανείζει τις τράπεζες) δεν υιοθετείται, ούτε ζητιέται από καμιά κυβέρνηση, διότι όλες οι κυβερνήσεις υπηρετούν το χρηματιστικό κεφάλαιο. Καθήκον των κυβερνήσεων είναι να εξασφαλίσουν τη μέγιστη κερδοφορία του χρηματιστικού κεφάλαιου, φορτώνοντας το κόστος στις πλάτες των λαϊκών μαζών. Αυτό κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο Στίγκλιτς. Αυτό κάνει πως δεν καταλαβαίνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καλλιεργεί αυταπάτες για «μια άλλη» λειτουργία της Ευρωένωσης.
