Η διοργάνωση μιας συζήτησης για την απάντηση του εργατικού κινήματος στην αντιασφαλιστική επίθεση είναι εκ πρώτης όψεως κάτι το θετικό. Αυτό όμως μόνο εκ πρώτης όψεως. Γιατί για να «πιάσει τόπο» αυτή η συζήτηση, θα πρέπει να ικανοποιούνται τουλάχιστον δύο βασικοί όροι:
1. Η συζήτηση να καταλήγει σε ένα ταξικό «διά ταύτα», σε μια λογική που θα είναι στον αντίποδα της κυρίαρχης (με όλη την ποικιλομορφία που αυτή παρουσιάζεται), πέρα από τον «ρεαλισμό» της κυρίαρχης τάξης που έχει δηλητηριάσει το εργατικό κίνημα.
2. Η συζήτηση να ανοίγει δρόμους για να πλαισιωθεί από όσο το δυνατό πλατύτερα τμήματα των εργαζομένων και όχι ένα στενό κύκλο συνδικαλιστών, τη στιγμή που το συνδικαλιστικό κίνημα έχει αποδειχτεί τουλάχιστον αναξιόπιστο στα μάτια της εργατικής τάξης (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ταξικοί συνδικαλιστές, οι οποίοι όμως δυστυχώς είναι η εξαίρεση στον κανόνα).
Από αυτή την άποψη, η σύσκεψη που διοργανώθηκε την περασμένη Δευτέρα στα γραφεία του ΕΚΑ με πρωτοβουλία πέντε σωματείων του Αεροδρομίου, απείχε παρασάγγας από τις απαιτήσεις των καιρών. Δυστυχώς, ακόμα χειρότερα, θα λέγαμε. Εδειξε ότι η δυναμική της δεν ξεπερνά το μοχλό πίεσης στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όσο κι αν υπήρξαν φωνές ενάντιά της.
Δε θ’ ασχοληθούμε εδώ με το κατά πόσο στέκονται σε ταξικά θεμέλια όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία που πήραν μέρος σ’ αυτή τη σύσκεψη (γύρω στα 24), γιατί δεν έχουμε πλήρη εικόνα. Θα επισημάνουμε, όμως, ότι ο όρος «πρωτοβάθμιο» δεν εξαγνίζει κανένα σωματείο, ιδιαίτερα αν ελέγχεται από συνδικαλιστικές παρατάξεις των κοινοβουλευτικών κομμάτων (ακόμα και αυτές που εμφανίζονται ως οι πιο «αριστερές» ή «ριζοσπαστικές», όπως ο ΣΥΡΙΖΑ). Γιατί γνωρίζουμε ότι ο συνδικαλισμός δεν έχει διαβρωθεί μόνο στις «υψηλές» βαθμίδες του, αλλά και στις πιο «χαμηλές», που είναι τα πρωτοβάθμια σωματεία (στη συντριπτική τους πλειοψηφία).
Ποιο ήταν το ταξικό «διά ταύτα» που πρότειναν οι συνδικαλιστές των πέντε σωματείων του Αεροδρομίου; Αρκεί να διαβάσει κανείς πως καταλήγει το σχέδιο ψηφίσματος που παρουσιάστηκε στη σύσκεψη: «Σε μια τέτοια προοπτική, η οργάνωση και η ανάπτυξη αγώνων από τις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας μας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα μαζί και σε συντονισμό με άλλες πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών είναι η μόνη επιλογή και οποιαδήποτε συμμετοχή στον προσχηματικό διάλογο μόνο στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων μπορεί να συμβάλλει»! Ακόμα κι αν στο τελικό ψήφισμα που θα προκύψει απαλειφθεί αυτή η παράγραφος, που υποδηλώνει εξώφθαλμα πολιτική ουράς στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η λογική των διοργανωτών δεν αίρεται.
ΥΓ: Αφήσαμε χωρίς σχολιασμό τα υπόλοιπα αιτήματα του σχεδίου ψηφίσματος όπως η «εγγυημένη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό (σ.σ. των ασφαλιστικών ταμείων) με την μορφή της τριμερούς χρηματοδότησης»! Δηλαδή ό,τι προτείνει η ΓΣΕΕ.
Κώστας Βάρλας