Η αλεπού μπορεί να μην έχει δουλειά στο παζάρι, ο Αλογοσκούφης όμως είχε δουλειά (και μπόλικη μάλιστα) στα γραφεία της ΓΣΕΕ. Λίγες μέρες μετά την εμφάνιση του Καραμανλή στη ΔΕΘ και ενώ η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει νέες επιθέσεις ενάντια στα λαϊκά εισοδήματα και τις εργασιακές σχέσεις, μια μέρα πριν τη δημοσιοποίηση της εφιαλτικής έκθεσης του ΔΝΤ και την ώρα που η κυβέρνηση εξευτελίζει την Ολυμπιακή για να την ξεπουλήσει, ο επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης πήρε μαζί του και τους τρεις υφυπουργούς και διάβηκε το κατώφλι του νεοκλασικού της Πατησίων 69, όπου τον υποδέχτηκε σύσσωμη η ηγεσία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (πλην ΠΑΜΕ), φορώντας το πιο πλατύ της χαμόγελο. Βλέπετε, οι γραφειοκράτες τιμούν το θεσμικό ρόλο που τους έχει αναγνωρίσει το αστικό κράτος και δεν διανοούνται να κλείσουν την πόρτα σ’ έναν υπουργό – δήμιο των εργατικών δικαιωμάτων.
Επίσκεψη εθιμοτυπίας και δημοσίων σχέσεων; Σίγουρα ναι. Αλλά και επίσκεψη ουσίας. Ο Αλογοσκούφης, σε συνεννόηση με τη ΔΑΚΕ, έκανε μια κίνηση με εντυπωσιακό αντίκτυπο. Πήγε στη ΓΣΕΕ για να δείξει ότι η κυβέρνηση σέβεται τα συνδικάτα και συζητά μαζί τους, πράγμα που ισχύει και για τα συνδικάτα. Για να δείξει ότι δεν είναι υπουργός μιας ταξικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, αλλά μιας κυβέρνησης που συζητά με όλες τις «κοινωνικές ομάδες», ακούει τα αιτήματα και τις εισηγήσεις τους και αποφασίζει με γνώμονα το γενικό καλό. Είναι μια, κατά κάποιο τρόπο, κυβέρνηση-διαιτητής. Η σύγχρονη δεξιά δεν θέλει να επαναλάβει τα λάθη του αλαζόνα Μητσοτάκη. Θέλει να δείχνει ότι είναι μια κυβέρνηση του «μεσαίου χώρου».
Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν είχε κανένα πρόβλημα να βοηθήσει την κυβέρνηση να κάνει το επικοινωνιακό της παιχνίδι. Υποτίθεται, όμως, ότι υπέβαλε στην κυβέρνηση αιτήματα. Τότε γιατί χαμογελούσαν και τ’ αυτιά του Αλογοσκούφη, όταν βγήκε από τη σύσκεψη; Γιατί πέρα από την αδιαμφισβήτητη επικοινωνιακή επιτυχία, πέτυχε να φύγει από τη ΓΣΕΕ και με δυο σημαντικές δεσμεύσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας: ότι θα συμμετάσχει στον κοινωνικό διάλογο για το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό. Ειδικά η δέσμευση για το Ασφαλιστικό έχει ιδιαίτερη σημασία για την κυβέρνηση, μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να ξεκινήσει το διάλογο μέσω της ΟΚΕ (Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή), χωρίς προηγουμένως να έχει συνεννοηθεί με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία απέσχε. Εκείνο το επεισόδιο αποτελεί πλέον μια δυσάρεστη ανάμνηση και καμιά πλευρά δεν θέλει να δώσει συνέχεια.
«Πρέπει να κινηθούμε από τώρα», είπε ο Πολυζωγόπουλος αναφερόμενος στο Ασφαλιστικό. Ναι, αυτός ο ίδιος που ποζάριζε δίπλα στο Ρέππα και τον Χριστοδουλάκη και διαβεβαίωνε τους εργαζόμενους ότι το Ασφαλιστικό λύθηκε για τα επόμενα 30 χρόνια. Τώρα, συμφωνεί να ξαναμπεί το Ασφαλιστικό στην κλίνη του Προκρούστη. Γιατί, βέβαια, ο «κοινωνικός διάλογος» δεν θα έχει ως αντικείμενο την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων, την αύξηση των συντάξεων, την επαναφορά της κατώτερης σύνταξης στα 20 βασικά ημερομίσθια, τη γενική μείωση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, την επιστροφή των κλεμμένων στα Ταμεία, όλα αυτά που αφορούν τα συμφέροντα εργαζόμενων και συνταξιούχων. Θα έχει ως αντικείμενο παραπέρα πετσόκομμα ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κατάργηση των ΒΑΕ κ.λπ. κ.λπ.
