Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στην πρόσφατη συνεργασία του Καραμανλή με την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας ήταν το εργασιακό. Ο Καραμανλής έδωσε εντολή στον Παναγιωτόπουλο να ανοίξει το ζήτημα ετοιμάζοντας σχετική νομοθετική πρωτοβουλία με αιχμές το κόστος των υπερωριών και το ελαστικό οχτάωρο.
Οπως είναι γνωστό, η προηγούμενη νομοθετική παρέμβαση σ’ αυτόν τον τομέα έγινε επί υπουργίας Γιαννίτση. Τότε ήταν που ανέβηκε το κόστος των υπερωριών, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από τους καπιταλιστές. Στη λογική της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δεν κυριαρχούσαν, βέβαια, φιλεργατικές προθέσεις. Μέσα στον πανικό της έκανε μια προσπάθεια μπας και αντιμετωπίσει κάπως την έκρηξη της ανεργίας και προωθήσει τη μερική απασχόληση. Γιατί, ως γνωστόν, οι ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις προτιμούν τις υπερωρίες παρά τη μίσθωση νέων εργατών, έστω και μερικής απασχόλησης. Από τότε, σταθερό ήταν το αίτημα των καπιταλιστών για επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς με τις φτηνές υπερωρίες. Οσο αυτό δεν γινόταν, η πλειοψηφία απ’ αυτούς αυθαιρετούσε, κάνοντας ειδικές εκβιαστικές συμφωνίες με τους εργάτες για την πληρωμή των υπερωριών. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η εντολή του Καραμανλή προς τον Παναγιωτόπουλο είναι να γυρίσει το κόστος των υπερωριών στο 25% επί του ωρομίσθιου, από το 50% που είναι σήμερα.
Ενα άλλο θέμα στο οποίο επιμένουν οι καπιταλιστές και το οποίο δεν είχε γίνει κατορθωτό να θεσπιστεί επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, επειδή αντιδρούσε και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, είναι η λεγόμενη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με απόλυτη άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος (δηλαδή, χωρίς να απαιτείται η συνδικαλιστική συναίνεση). Οι καπιταλιστές θέλουν να ρυθμίζουν αυθαίρετα το χρόνο εργασίας μεταξύ 6 και 10 ωρών ημερησίως, ώστε να αντιμετωπίζουν την αυξομείωση των παραγωγικών τους αναγκών, χωρίς να είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν υπερωρίες σε κάποια χρονικά διαστήματα που έχουν φούριες ή να βλέπουν τους εργάτες «χαλαρούς« σε περιόδους που δεν έχουν παραγωγική πίεση. Μ’ αυτό τον τρόπο θα καταφέρουν να εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο την εργατική δύναμη, αποθεώνοντας την εντατικοποίηση της εργασίας και μεγιστοποιώντας τα κέρδη τους.
Οπως όλα δείχνουν, η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε να προχωρήσει σ’ αυτή τη ρύθμιση. Είναι μεγάλη η πίεση των καπιταλιστών, μεγάλη και η πίεση που έρχεται από την ΕΕ για προώθηση της στρατηγικής της Λισαβόνας. Είναι πολύ απειλητική η κρίση στην οποία μπαίνει ο ελληνικός καπιταλισμός, η οποία πρέπει να φορτωθεί στις πλάτες των εργαζόμενων, δίνοντας στους καπιταλιστές την ευκαιρία να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους στις συνθήκες της κρίσης.
Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Εκτός από την εντατικοποίηση της εργασίας και το ξεθέωμα του εργάτη, η έκρηξη της ανεργίας. Οι ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην πλειοψηφία τους είναι μικρής κλίμακας. Δεν έχουν επομένως τη δυνατότητα καλής οργάνωσης της παραγωγής. Επιπρόσθετα, πολλές απ’ αυτές έχουν εποχικό χαρακτήρα, που σχετίζεται με τον τουρισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να «χάνει» ο καπιταλιστής κάποιες εργατοώρες σε περιόδους που δεν έχει φούρια και να πληρώνει υπερωρίες σε εποχές φούριας ή και να προσλαμβάνει πρόσθετο εποχικό προσωπικό. Με τη νέα ρύθμιση θα μπορεί να κάνει λάστιχο το ωράριο και έτσι να γλιτώνει τις υπερωρίες και κάποιες εποχικές θέσεις εργασίας, επειδή οι εργάτες θα του «χρωστάνε» ώρες από το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Ετσι, με την υπερεντατικοποίηση και τη μετατροπή του ωράριου σε λάστιχο, οι θέσεις εργασίας θα λιγοστέψουν και η ανεργία θα γνωρίσει νέες δόξες. Αν δεν ήταν έτσι, δεν θα είχαν κανένα λόγο οι βιομήχανοι να επιμένουν τόσο πολύ και επί τόσα χρόνια σ’ αυτή τη ρύθμιση.
Αν το δούμε βαθύτερα αυτό το ζήτημα, θα φτάσουμε στο συμπέρασμα, ότι οι καπιταλιστές θέλουν να μετατρέψουν τον εργάτη σε πρώτη ύλη. Σε αναλώσιμο προϊόν, χωρίς ανθρώπινη διάσταση. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, όμως, και πόσο έδαφος έχει χάσει το εργατικό κίνημα, για να έχει φτάσει σήμερα να συζητά κατακτήσεις για τις οποίες χύθηκε αίμα στο παρελθόν. Αντί να πάμε προς ένα κανονικό 7ωρο-35ωρο, βαδίζουμε προς το 10ωρο.
