Ζορζ Αμπνταλλά: «Οταν ένας ηγέτης όπως ο Γιάχια Σινουάρ πέφτει ως μάρτυρας και όχι ως φυγάς σε κάποιο καταφύγιο στο Κατάρ ή αλλού, η Αντίστασή του είναι καταδικασμένη να θριαμβεύσει»

• • • Η επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Ακσα» είναι πολύ καλή ως προς τον χρόνο και την αποτελεσματικότητά της. Αυτή η επιχείρηση ήρθε την κατάλληλη στιγμή, είναι πολύ ταιριαστή και προώθησε τον αγώνα, τοποθετώντας νέες ευθύνες στους ώμους εκείνων που την πραγματοποίησαν και τη βίωσαν.

    • Η αντίσταση του λαού μας θα θριαμβεύσει. Θα θριαμβεύσει εξαιτίας ανθρώπων όπως οι Σινουάρ και Χανίγια που ούτε διέφυγαν ούτε αναζήτησαν «ειρήνη». Αυτοί οι ηγέτες και η Αντίστασή τους δεν μπορούν να ηττηθούν. Ο λαός μας το γνωρίζει αυτό και δεν θα υψώσει τη λευκή σημαία, ούτε στη Γάζα ούτε οπουδήποτε αλλού.

    • Βλέπω γονείς στη Γάζα να παρακολουθούν τα παιδιά τους να τρέμουν σαν σκελετοί και παρ’ όλα αυτά να υψώνουν τη κόκκινη σημαία, όχι τη λευκή. Η Γάζα δεν έχει ακόμη υψώσει τη λευκή σημαία, και οι μάζες της Γάζας δεν θα εγκαταλείψουν τη Γάζα. Δεν υπάρχει χρόνος για αυτομαστιγώσεις ή να ισχυριζόμαστε ότι το ηθικό έχει καταρρεύσει. Στη Γάζα υπάρχουν ήρωες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη σαν αυτούς της Γάζας.

    • Η γενοκτονία στη Γάζα δεν θα συνεχιστεί. Η γενοκτονία δεν θα πετύχει, και η Γάζα και η Δυτική Οχθη θα θριαμβεύσουν καθώς το Ισραήλ θα βιώσει το τελευταίο κεφάλαιο της ύπαρξής του. Και αυτό δεν είναι ποιητικός λόγος.

    • Σήμερα, δεν υπάρχει καμία πόλη στην Ευρώπη που να μην υψώνει την παλαιστινιακή κουφίε, το σύμβολο της ελευθερίας. Η παλαιστινιακή επανάσταση ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ τόσο προβεβλημένη στη διεθνή σκηνή όσο είναι τώρα. 

    • Δεν συμμετέχουμε σε ιδεολογικό ανταγωνισμό· έχουμε αραβικές μάζες, των οποίων η πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι. Αυτή είναι η οργανική σύνθεση του έθνους μας. Δεν είναι ιδεολογική επιλογή. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται με ό,τι έχουν στη διάθεσή τους, είτε είναι το Κοράνι, μια επιστημονική ανάλυση ή ένας πύραυλος. Είναι ευθύνη αυτών που ηγούνται του αγώνα να καθορίσουν τι υπάρχει στη διάθεση των αραβικών μαζών.

    • Η κατάσταση στον Λίβανο είναι λεπτή, αλλά είναι και καλή. Η Αντίσταση έχει θυσιάσει τους καλύτερους ηγέτες της ως μάρτυρες. Δεν πέρασα μια ζωή αιχμαλωσίας, ούτε ο μάρτυρας θυσίασε τη ζωή του για τη χώρα, απλώς για να χαρακτηριστούμε στο τέλος ότι δεν εκπροσωπούμε την κυριαρχία αυτής της χώρας. Οσοι υπερασπίζονται την πατρίδα είναι η κυριαρχία αυτής της χώρας, όχι εκείνοι που είναι έτοιμοι να υποδεχτούν το Ισραήλ.

    • Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις για αυτήν την Αντίσταση — ότι πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Λιβανέζους ή ότι πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς. Ωστόσο, για να έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις, πρέπει να είσαι με την πλευρά της Αντίστασης, όχι της Κατοχής. Αν είσαι με την πλευρά της Κατοχής, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλήσεις ή ακόμα και να υπάρξεις. Οταν η χώρα σου βρίσκεται υπό κατοχή, όποιος στέκεται με τον εχθρό, ανεξάρτητα από το status ή τις δικαιολογίες του, δεν έχει κανένα δικαίωμα να υπάρξει.

    • Δεν κάνω αυτή τη στιγμή αυτοκριτική για τον αγώνα μου. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα μου έκανα ό,τι θεωρούσα κατάλληλο για το μονοπάτι του αγώνα. Σίγουρα, όπως σε όλους, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες, και υπάρχει η δυνατότητα να βελτιωθεί αυτό ή εκείνο. Ωστόσο, συνολικά, είμαι ικανοποιημένος με την πορεία του αγώνα μου. Παρά τα περιορισμένα όριά της, είναι αποδεκτή όπως και κάθε άλλου μαχητή ή αγωνιστή του λαού μας.

ΠΗΓΗ: The Palestine Chronicle

«Δεν υπάρχει Παράδεισος χωρίς τη Γάζα»: Αποκλειστική συνέντευξη του Palestine Chronicle με τον λιβανέζο επαναστάτη Ζορζ Αμπνταλλά

Από τη Σαμάα Αμπού Σαράρ

Eνας θρυλικός πολιτικός κρατούμενος, που πρόσφατα απελευθερώθηκε μετά από 41 χρόνια σε γαλλική φυλακή, ο Ζορζ Αμπνταλλά προσφέρει ένα επαναστατικό μανιφέστο όπου μιλά για τις ακλόνητες απόψεις του σχετικά με την Παλαιστίνη, την αντίσταση, την απελευθέρωση και το μέλλον του αραβικού κόσμου.

Η συνάντησή μας με τον θρυλικό Ζορζ Αμπνταλλά είχε προγραμματιστεί για τις τέσσερις το απόγευμα μιας Τετάρτης. Αναχωρήσαμε από τη Βηρυτό γύρω στις 11:30 το πρωί, για να φτάσουμε εγκαίρως στο σπίτι του, στην Κουμπαγιάτ, στα βόρεια της χώρας. Στην Τρίπολη, μας συνόδευσαν η Νταλάλ Σαχρούρ και η Ναζίρα Ελ Χατζ, δύο ακτιβίστριες από τους παλαιστινιακούς προσφυγικούς καταυλισμούς Μπεντάουι και Νάχερ Ελ Μπάρεντ, εξίσου ανυπόμονες με εμάς να γνωρίσουν έναν από τους εναπομείναντες ήρωές μας.

Φτάσαμε στις 3:30 και μας υποδέχθηκαν η ανιψιά του Αμπνταλλά, ο αδελφός του Ρομπέρ και η αδελφή του. Καθίσαμε μαζί τους στο μπαλκόνι του ζεστού οικογενειακού σπιτιού και μας πρόσφεραν ένα κρύο ποτό και γλυκά — έθιμο της αραβικής κουλτούρας για χαρμόσυνες περιστάσεις. Συγχαρήκαμε την οικογένεια για την απελευθέρωσή του και ρωτήσαμε για το χρόνο που θα είχαμε για τη συνέντευξη. Ο Ρομπέρ μάς είπε ότι θα διαθέταμε μισή ώρα και προσπαθήσαμε να διαπραγματευτούμε για περισσότερη.

Λίγο αργότερα, μας επέτρεψαν να περάσουμε στο εσωτερικό του σπιτιού, όπου καθόταν ο Ζορζ. Σηκώθηκε και μας χαιρέτισε θερμά, σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Η παρουσία του ήταν τόσο ισχυρή, ακόμα και προτού προφέρει λέξη. Συστηθήκαμε σύντομα συστήσαμε και την The Palestine Chronicle και του προσφέραμε ένα αντίτυπο βιβλίου ενός άλλου επαναστάτη, προτού βουτήξουμε στις αμέτρητες ερωτήσεις μας.

Στη μία ώρα που μιλήσαμε, θίξαμε θέματα όπως η ζωή του Ζορζ στη φυλακή και μετά την απελευθέρωσή του, προτού περάσουμε σε ζητήματα όπως η Παλαιστίνη, ο Λίβανος, το μέλλον του σιωνισμού όπως ενσαρκώνεται από το ισραηλινό κράτος, η κρίση του παλαιστινιακού εθνικού σχεδίου, η σχέση σοσιαλισμού και ισλαμικής αντίστασης, και άλλα. Η σιδερένια θέλησή του και οι ακλόνητες αρχές του παραμένουν άθικτες και παρούσες σε κάθε του ανάσα και σε κάθε λέξη που προφέρει. Είναι πεπεισμένος ότι η αντίσταση στην Παλαιστίνη και τον Λίβανο αποτελεί την απάντηση στη συνεχιζόμενη ισραηλινή κατοχή και ότι το Ισραήλ, που ενσαρκώνει το δυτικό ιμπεριαλιστικό σχέδιο, έχει φτάσει στο τελευταίο κεφάλαιο της ύπαρξής του.

«Η φυλακή δεν αλλάζει τους αγωνιστές»

Σαμάα Αμπού Σαράρ (The Palestine Chronicle): Όλοι γνωρίζουμε τον Ζορζ Αμπνταλλά ως έναν διεθνιστή αγωνιστή που αφιέρωσε τη ζωή του σε δίκαιες υποθέσεις, κυρίως στην παλαιστινιακή υπόθεση και στον αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή αποικιοκρατίας. Πώς θα παρουσιαζόσασταν εσείς ο ίδιος;

Ζορζ Αμπνταλλά: (Είμαι) ένας μαχητής ανάμεσα στους άραβες μαχητές μας, ένας μαχητής της παλαιστινιακής επανάστασης και ένας μαχητής της λιβανέζικης αντίστασης απέναντι στην ιμπεριαλιστική και σιωνιστική καταπίεση. Ο αγώνας μας πηγάζει από την εκτίμησή μας ότι η σιωνιστική οντότητα είναι οργανική προέκταση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Θεωρούμε ότι αυτή η οντότητα έχει πλέον φτάσει στο τελευταίο κεφάλαιο της ύπαρξής της και, επομένως, θα εξαπολύσει όλο το βάρβαρο και δολοφονικό της οπλοστάσιο εναντίον του λαού μας. Οι μάζες του λαού μας πρέπει να προετοιμαστούν γι’ αυτή τη φάση, έχοντας κατά νου ότι θα υπερισχύσουν αυτής της οντότητας.

Αυτό που λέτε είναι απολύτως σύμφωνο με τον τρόπο που σε βλέπουν πολλοί: ως ένα σύμβολο της αντίστασης που αντιπροσωπεύει την ορθή πυξίδα του μεγάλου μας αγώνα. Δεν υπάρχει λοιπόν διαφορά ανάμεσα στο πώς βλέπει ο Ζορζ Αμπνταλλά τον εαυτό του και στο πώς τον βλέπει ο λαός.

Ο λαός μας έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, γι’ αυτό και κάθε έκφραση αντίστασης εκτιμάται ιδιαίτερα. Ο λαός μας είναι πρόθυμος να προσφέρει μεγάλη υποστήριξη και να διευκολύνει τον αγώνα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη το επιβεβαιώνει. Ως ένας απλός μαχητής στις γραμμές της αντίστασης, ιστορικά, βλέπω ότι ο λαός μας είναι ακλόνητος. Υπάρχουν κενά, όπως συμβαίνει πάντα στις επαναστάσεις, αλλά αυτό δεν μας σταματά. Οι μάζες στη Γάζα αγκαλιάζουν τα αποσκελετωμένα παιδιά τους, συνεχίζουν να αντιστέκονται και αρνούνται να σηκώσουν λευκή σημαία. Ετσι, μπορούμε να πούμε ότι η αντίσταση βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση, παρ’ όλα τα υποκειμενικά και αντικειμενικά προβλήματα.

Palestine Chronicle: Σας άλλαξε η φυλακή;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η φυλακή δεν αλλάζει τους αγωνιστές. Στην πραγματικότητα, η φυλακή συμβάλλει στη διαμόρφωση σωστών θέσεων, εφόσον υπάρχει η απαραίτητη αλληλεγγύη από τις δυνάμεις της αντίστασης — κι αυτό ακριβώς συνέβη με εμένα.

Palestine Chronicle: Δηλαδή, ο Ζορζ Αμπνταλλά που φυλακίστηκε πριν από 41 χρόνια βγήκε από τη φυλακή ο ίδιος άνθρωπος;

Ζορζ Αμπνταλλά: Ενας μεγαλύτερος σε ηλικία μαχητής, με περισσότερη εμπειρία και μεγαλύτερη διάθεση να προσφέρει.

Palestine Chronicle: Πώς βιώνατε τον χρόνο μέσα στη φυλακή;

Ζορζ Αμπνταλλά: Στην πραγματικότητα, ο χρόνος στη φυλακή για τους μαχητές και τους αγωνιστές είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οργανώνονται οι προτεραιότητες της ζωής. Αν ο αγωνιστής βρει αλληλεγγύη — δηλαδή, αν έχει γύρω του μια ομάδα ανθρώπων που κάνουν την αλληλεγγύη πράξη μέσα στον καθημερινό αγώνα των μαζών του έθνους μας — τότε ο φυλακισμένος αγωνιστής είναι απλώς ένας μαχητής που κάνει αυτό που πρέπει, κάτω από εξαιρετικές συνθήκες.

Ο χρόνος είναι περιορισμένος και δεν αρκεί για να κάνεις ό,τι θεωρείς κατάλληλο για την υποστήριξη του αγώνα, είτε πρόκειται για διάβασμα, παρεμβάσεις ή άλλα πράγματα. Αυτό ίσχυε και για μένα.

Palestine Chronicle: Δηλαδή, για εσάς ο χρόνος ήταν «στενός» στη φυλακή;

Ζορζ Αμπνταλλά: Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός για να κάνω όλα όσα απαιτούνται από τους μαχητές και τους αγωνιστές. Εκανα ό,τι μπορούσα μέσα στις περιορισμένες δυνατότητές μου.

Palestine Chronicle: Είπατε στη συνέντευξή σας στο Al Mayadeen ότι η μέρα σας στη φυλακή ήταν πολύ οργανωμένη και ότι είχατε ένα καθημερινό πρόγραμμα που περιλάμβανε πολύ διάβασμα της αλληλογραφίας που λαμβάνατε. Με ποιους αλληλογραφούσατε όσο βρισκόσασταν στη φυλακή;

Ζορζ Αμπνταλλά: Με μαχητές και αγωνιστές που ήταν ή παρέμεναν στη φυλακή, με την οικογένειά μου και με φίλους. Αυτό είναι φυσιολογικό, δεδομένου ότι υπήρχαν διευκολύνσεις που εξασφαλίστηκαν μέσα από τον αγώνα των μαζών σε αυτήν ή εκείνη τη χώρα. Στις γαλλικές φυλακές υπήρχε διαθέσιμο τηλέφωνο για να καλέσεις όποιον ήθελες, αρκεί να έδινες τον αριθμό στις αρμόδιες αρχές. Ετσι, μπορούσες να επικοινωνήσεις με όποιον επιθυμούσες.

Τα βιβλία παρέχονταν από συντρόφους, οπότε υπήρχαν άφθονες ευκαιρίες για διάβασμα και άλλες δραστηριότητες. Ωστόσο, χρειάζεται πολύς χρόνος για να διαβάσεις όσα πρέπει και να συμμετέχεις στη συνεχή συζήτηση γύρω από αυτά τα ζητήματα.

Palestine Chronicle: Ησασταν από αυτούς που έκαναν πολλά τηλεφωνήματα;

Ζορζ Αμπνταλλά: Από αυτούς που έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν.

Palestine Chronicle: Τα τηλεφωνήματα ήταν περισσότερο με φίλους ή με μέλη της οικογένειας;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η οικογένεια ήταν σίγουρα μέσα στον κύκλο επικοινωνίας. Υπάρχει μια συνέχεια, θα έλεγα, που εκτείνεται από το σπίτι ως το πεδίο του αγώνα. Οι έγνοιες της πατρίδας αποτελούν ουσιαστικό κομμάτι της ζωής μου, οπότε η επικοινωνία είναι συνεχής μέσω οικογένειας, φίλων, αγαπημένων και κάθε άλλης έκφρασης του αγώνα που υπάρχει στη χώρα μας και στο εξωτερικό. Δεν ένιωσα αποξένωση από αυτήν την άποψη.

Palestine Chronicle: Υποβληθήκατε σε κάποια ψυχολογική ή σωματική κακομεταχείριση όσο ήσασταν στη φυλακή;

Ζορζ Αμπνταλλά: Υπέστην όσα υφίστανται όλοι οι μαχητές και οι αγωνιστές. Μπορώ να πω ότι όλες αυτές οι διαδικασίες δεν αποτέλεσαν για μένα πρόβλημα. Με άλλα λόγια, από προσωπική σκοπιά, δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη πίεση, και από αντικειμενική σκοπιά, διέθετα άφθονους πόρους που μου παρείχαν οι πολυάριθμοι σύντροφοί μου.

Υπήρχαν πολλοί σύντροφοι και εναλλάσσονταν ώστε να μπορούν όλοι να με επισκέπτονται στη φυλακή. Επομένως, δεν βίωσα ποτέ το αίσθημα αποξένωσης ή απομόνωσης. Το κίνημα αλληλεγγύης αποτελεί μέρος του καθημερινού αγώνα και έτσι δεν υπήρξε προσωπική αγωνία με αυτήν την έννοια. Υπάρχει όμως ένας αγώνας με το χρόνο. Ηθελα να αξιοποιήσω όλον αυτόν τον χρόνο για να ενισχύσω το διάβασμα και τις παρεμβάσεις μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Ωστόσο, υπάρχουν όρια σε αυτόν τον χρόνο λόγω των προτεραιοτήτων της ζωής.

Palestine Chronicle: Τι σας έλειψε περισσότερο όσο ήσασταν στη φυλακή, εκτός από την ελευθερία φυσικά;

Ζορζ Αμπνταλλά: Στην πραγματικότητα, μου έλειψαν όλες οι πτυχές της ζωής και όλες οι εκφράσεις της.

Palestine Chronicle: Oπως;

Ζορζ Αμπνταλλά: Oλα. Δεν είναι εύκολο να πω τι μου έλειψε περισσότερο: η οικογένεια, οι αγαπημένοι, τα αστέρια, τα δέντρα και τα ζώα. Σου λείπουν οι σύντροφοι, σου λείπουν οι συζητήσεις μαζί τους, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη προτεραιότητα.

Palestine Chronicle: Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα κάνατε διαφορετικά στον αγώνα σας;

Ζορζ Αμπνταλλά: Δεν κάνω αυτή τη στιγμή αυτοκριτική για τον αγώνα μου. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα μου έκανα ό,τι θεωρούσα κατάλληλο για το μονοπάτι του αγώνα. Σίγουρα, όπως σε όλους, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες, και υπάρχει η δυνατότητα να βελτιωθεί αυτό ή εκείνο.

Ωστόσο, συνολικά, είμαι ικανοποιημένος με την πορεία του αγώνα μου. Παρά τα περιορισμένα όριά της, είναι αποδεκτή όπως και κάθε άλλου μαχητή ή αγωνιστή του λαού μας, στο πλαίσιο της διαθέσιμης λαϊκής βάσης.

«Η Αντίσταση είναι σε Εξαιρετική Κατάσταση»

Palestine Chronicle: Ας μιλήσουμε για την Παλαιστίνη και τον Λίβανο. Εχετε πει σε περισσότερες από μία συνεντεύξεις ότι η αλληλεγγύη στον Ζορζ Αμπνταλλά ήταν ίση ή μέρος της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.

Ζορζ Αμπνταλλά: Η αλληλεγγύη στον Ζορζ Αμπνταλλά αποκτά νόημα μόνο όταν εντάσσεται στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στον πόλεμο γενοκτονίας στη Γάζα. Αυτό είναι μέσα στο μονοπάτι του αγώνα που εμπίπτει στα ζητήματα της αλληλεγγύης, όχι έξω από αυτό το πλαίσιο ή παράλληλα με αυτό. Εντάσσεται σε αυτό το πλαίσιο και πιστεύω ότι ήταν πολύ αποτελεσματική.

Palestine Chronicle: Κατά τη γνώμη σας, αν δεν υπήρχε η επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα», θα ήσασταν σήμερα ανάμεσά μας;

Ζορζ Αμπνταλλά: Ο «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα» είναι μια πολύ σημαντική επιχείρηση. Ωστόσο, η υπόθεσή μου δεν εμπίπτει σε αυτό το πλαίσιο, χωρίς να μπούμε στις λεπτομέρειες της επιχείρησης. Η επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα» είναι πολύ καλή ως προς τον χρόνο και την αποτελεσματικότητά της. Παρόλο που μπορεί να βρούμε κάποιο κενό εδώ ή εκεί, δεν είμαστε στη θέση τού να αυτομαστιγωθούμε· είμαστε στη θέση τού να αξιολογήσουμε την ίδια την επιχείρηση.

Αυτή η επιχείρηση ήρθε την κατάλληλη στιγμή, είναι πολύ ταιριαστή και προώθησε τον αγώνα, τοποθετώντας νέες ευθύνες στους ώμους εκείνων που την πραγματοποίησαν και τη βίωσαν. Ελπίζω οι σύντροφοι, στο πλαίσιο της παλαιστινιακής επανάστασης, να καταφέρουν να εξετάσουν το εθνικό πρόγραμμα της παλαιστινιακής επανάστασης. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα ιστορικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει το παλαιστινιακό εθνικό πρόγραμμα.

Σίγουρα, η επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα» έχει ρόλο να παίξει στην αποσαφήνιση ορισμένων πλευρών και στη διόρθωση ορισμένων αποκλίσεων. Ομως, χωρίς να λυθεί η κρίση του παλαιστινιακού εθνικού σχεδίου, θα παραμείνουμε κολλημένοι και θα πληρώνουμε βαρύ τίμημα. Είναι ευθύνη όλων των δυνάμεων στην παλαιστινιακή σκηνή να εργαστούν για την υπέρβαση αυτής της κρίσης, διότι είναι κρίση — όχι απλώς ζήτημα εθνικής ή μη εθνικής ενότητας. Η κρίση είναι βαθύτερη από αυτό και είναι ευθύνη όλων των ενεργών δυνάμεων να κάνουν ό,τι χρειάζεται ώστε να αξίζουν να αποτελούν μέρος του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος.

Palestine Chronicle: Ποια είναι αυτή η κρίση;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η κρίση επηρεάζει όλες τις πτυχές ολόκληρου του παλαιστινιακού εθνικού σχεδίου. Το Ισραήλ είναι οργανικό παρακλάδι του δυτικού ιμπεριαλισμού. Το Ισραήλ δεν είναι απλώς αποικία ή εποικισμός· είναι οργανική προέκταση αυτού του ιμπεριαλιστικού δυτικού κόσμου. Επομένως, η αντιπαράθεση με αυτόν τον ιμπεριαλιστικό δυτικό κόσμο απαιτεί αντιπαράθεση με την κρίση του ιμπεριαλιστικού συστήματος στην καπιταλιστική του μορφή. Οσοι αντιμετωπίζουν αυτή την οργανική προέκταση πρέπει να στέκονται σε έδαφος εχθρικό προς τον καπιταλισμό.

Επομένως, η ηγεσία της παλαιστινιακής αστικής τάξης, σε όλες τις εκφράσεις της — ισλαμική, εθνικιστική, ημι-εθνικιστική, κρατικοκεντρική κ.λπ. — αντιμετωπίζει πρόβλημα σε αυτό το ζήτημα. Και η παλαιστινιακή Αριστερά βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να οικοδομήσει εθνική ενότητα για την αντιμετώπιση αυτής της οργανικής προέκτασης και απέτυχε να επιβεβαιώσει την εθνική ενότητα. Φυσικά, αυτές είναι τεράστιες ευθύνες που βαραίνουν τους ώμους όλων.

Παρολαυτά, η Αντίσταση βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Οι μάζες του λαού μας συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν τον σιωνιστή εχθρό με μεγάλη και προχωρημένη αποτελεσματικότητα, παρότι τα παιδιά της Γάζας είναι αποσκελετωμένα και έχουν επείγουσα ανάγκη για ένα ποτήρι γάλα. Ωστόσο, η Γάζα δεν θα υψώσει λευκή σημαία, και αυτό είναι ζήτημα εξαιρετικής σημασίας. Οσο για το πώς θα προχωρήσουμε, αυτό είναι θέμα που πρέπει να το καθορίσει η παλαιστινιακή ηγεσία.

Palestine Chronicle: Όμως θέλουμε πολύ να ακούσουμε τι έχετε να πείτε επ’ αυτού!

Ζορζ Αμπνταλλά: Ολοι έχουν λόγο, αλλά οι πραγματικοί ηγέτες της παλαιστινιακής επανάστασης γνωρίζουν καλύτερα και οφείλουν να απαντήσουν σε μια σειρά από ερωτήματα. Οφείλουν να δώσουν απάντηση στην κρίση αυτού του εθνικού σχεδίου, στην κρίση του Οσλο, στην κρίση της Παλαιστινιακής Αρχής, στην κρίση της διαίρεσης ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς, στην κρίση της διάσπασης των παλαιστινιακών δυνάμεων, στην κρίση της απόσυρσης ολόκληρων οργανώσεων που έχουν μετατραπεί σε ονόματα χωρίς περιεχόμενο, στην κρίση της μητέρας της παλαιστινιακής επανάστασης, της Φατάχ.

Πού είναι η Φατάχ και τι είναι η Φατάχ σήμερα; Πού είναι η Φατάχ και πού η Χαμάς; Τι κάνουν και οι δύο; Η κρίση είναι περίπλοκη και έχει πολυάριθμες πτυχές. Ο παλαιστινιακός λαός έχει τις διανοητικές, οργανωτικές και αγωνιστικές ικανότητες να αντιμετωπίσει αυτήν την κρίση, αλλά απαιτούνται πολλά σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι αποδεκτό να υπάρχουν περίπου 60.000 μόνιμοι μαχητές στην Παλαιστινιακή Αρχή, των οποίων το έργο περιορίζεται στον συντονισμό ασφαλείας με το Ισραήλ. Και όταν μιλάμε για εθνική ενότητα, για ποια εθνική ενότητα μιλάμε; Μια ενότητα στην οποία 60.000 μαχητές κυνηγούν τους Φενταγίν (PC: μαχητές της ελευθερίας) και τους παραδίδουν στο Ισραήλ, έναντι εκείνων που βλέπουν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα και εξακολουθούν να κρατούν τη σημαία!

Ολοι γνωρίζουμε ασφαλώς τους κινδύνους ενός εμφυλίου πολέμου, αλλά το αδιέξοδο του εθνικού σχεδίου παραμένει.

Οι ηγέτες όλων των παλαιστινιακών οργανώσεων συμφώνησαν σε κάτι στη διάσκεψη του Πεκίνου, αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα ήταν η δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια. Γιατί να δολοφονηθεί ο Χανίγια; Επειδή ήταν μέρος της πτέρυγας της Χαμάς που ζητούσε ενότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Παλαιστινιακή Αρχή καλωσόρισε την έκκληση. Αυτή είναι η κρίση του εθνικού σχεδίου.

Την ευθύνη φέρουν αυτοί που βρίσκονται στην Παλαιστίνη και εκτός Παλαιστίνης· είναι οι μαχητές της Αντίστασης στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη, ακόμη και όσοι είναι μέρος της Παλαιστινιακής Αρχής, και μέσα στις ισραηλινές φυλακές. Είναι ασφαλώς μια μεγάλη κρίση, αλλά είμαι βέβαιος ότι τα ενεργά μέλη της παλαιστινιακής κοινωνίας θα μπορέσουν να την ξεπεράσουν.

Palestine Chronicle: Μιλήσατε σύντομα για την επιχείρηση «Kατακλυσμός του Αλ Άκσα». Σας εξέπληξε όταν την ακούσατε για πρώτη φορά;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η επιχείρηση «Kατακλυσμός του Αλ Άκσα» εξέπληξε τους πάντες και αυτό από μόνο του είναι ζήτημα που εμπίπτει στο πλαίσιο της κρίσης του εθνικού σχεδίου. Αυτό ασφαλώς δεν μειώνει την αξία της. Ο «Kατακλυσμός του Αλ Άκσα» σηματοδότησε μια καμπή στην ιστορία της σύγκρουσης με το Ισραήλ, αλλά παράλληλα επιβάλλει τεράστιες ευθύνες σε όλους. Ο εχθρός γνωρίζει πολύ καλά ότι βρίσκεται πλέον στο τελευταίο κεφάλαιο της ύπαρξής του· δεν πρόκειται για ένα απλό στρατιωτικό πισωγύρισμα. Ο «Kατακλυσμός του Αλ Άκσα» είναι το πρώτο βήμα για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων αυτού του τελευταίου κεφαλαίου.

Ολοι πρέπει να σταθούν στο ύψος αυτής της ευθύνης, ιδιαίτερα εκείνοι που καθορίζουν τις προτεραιότητες του αγώνα στην Παλαιστίνη και εκτός αυτής. Ευθύνη φέρει επίσης και ο αραβικός δρόμος, και όσοι έχουν την ευθύνη του εθνικού σχεδίου οφείλουν να θέσουν το ερώτημα: γιατί αυτή η εγκατάλειψη εκ μέρους του αραβικού δρόμου;

Η παλαιστινιακή ηγεσία δεν είναι άμοιρη αυτής της εγκατάλειψης. Οταν η Αίγυπτος και τα ΗΑΕ παίζουν τον ρόλο των μεσολαβητών, πώς μπορούμε να περιμένουμε από τις αιγυπτιακές μάζες να ζητήσουν συγγνώμη που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα; Αυτή είναι μια τεράστια κρίση. Η αξία της παλαιστινιακής επανάστασης έγκειται στον ρόλο της ως μοχλός της αραβικής επανάστασης. Είναι ο ιστορικός μοχλός της αραβικής επανάστασης, αλλά πλέον δεν παίζει αυτό το ρόλο για διάφορους λόγους. Η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να απαντήσει γιατί εγκατέλειψε αυτό το ρόλο.

Βλέπω το Κατάρ, το οποίο φιλοξενεί την κύρια βάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, να λειτουργεί ως μεσολαβητής. Το ερώτημα είναι: μεσολαβητής μεταξύ ποιων και ποιων; Βλέπω επίσης την Αίγυπτο, με πληθυσμό 120 εκατομμύρια Αραβες, να είναι μεσολαβητής. Το ίδιο ερώτημα ισχύει. Η Αίγυπτος είναι το Αλ Αζχάρ (PC: θεωρείται το μεγαλύτερο ισλαμικό ίδρυμα στον αραβικό κόσμο) και το Αλ Αζχάρ δεν είναι τουριστικό γραφείο· είναι πολιτιστικός θεσμός που περιλαμβάνει όλες τις αξίες αυτού του έθνους με ανθρώπους διαφόρων χρωμάτων. Ογδόντα εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούν το Αλ Αζχάρ ως την (ηθική) τους αρχή. Πού είναι αυτά τα ογδόντα εκατομμύρια; Ποιος ευθύνεται για την αδράνειά τους; Το Αλ Αζχάρ είναι υπεύθυνο γι’ αυτούς. Τι έχει κάνει και ποιος είναι ο ρόλος της παλαιστινιακής επανάστασης σε αυτό το πλαίσιο;

Αρκεί έναα στα ογδόντα εκατομμύρια, εννοώ ένα εκατομμύριο, να κινηθεί προς τη Ράφα και να προσευχηθεί εκεί. Δεν απαιτείται να κρατήσουν όπλο και να το παραδώσουν στη Χαμάς ή στο Λαϊκό Μέτωπο (PC: για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – σοσιαλιστική οργάνωση) ή σε οποιαδήποτε άλλη οργάνωση· το μόνο που χρειάζεται είναι να προσφέρουν ένα ποτήρι νερό ή ένα ποτήρι γάλα στα παιδιά της Γάζας. Το Αλ Αζχάρ είναι υπεύθυνο γι’ αυτή την αδράνεια. Πρέπει να γνωρίζει ότι οι προσευχές του δεν γίνονται δεκτές αν δεν τελούνται στο πέρασμα προς τη Γάζα. Πρέπει επίσης να γίνει γνωστό ότι δεν υπάρχει δρόμος προς τον παράδεισο για όλους τους πιστούς στην Αίγυπτο, διότι τα παιδιά της Παλαιστίνης έχουν καταλάβει όλους τους δρόμους καθώς ανεβαίνουν στον παράδεισο. Οσοι θέλουν να μπουν στον παράδεισο πρέπει να πάνε  στη Γάζα· διαφορετικά, δεν υπάρχει παράδεισος γι’ αυτούς.

Το Αλ Αζχάρ, μαζί με τους σεΐχηδες της Παλαιστίνης και τους ηγέτες των ισλαμικών κινημάτων, το γνωρίζουν πολύ καλά. Αυτοί είναι που θα καθορίσουν αν η Αίγυπτος είναι μεσολαβητής ή συνένοχος σ’ αυτή τη γενοκτονία. Γνωρίζουν επίσης αν η Σαουδική Αραβία και ο Μοχάμεντ Μπιν Αμπντάλα παίζουν τον ρόλο τους ή όχι. Η Κάαμπα του Μοχάμεντ Μπιν Αμπντάλα δεν είναι ένα αρχαίο σκεύος· ενσαρκώνει όλα όσα έχει αυτό το έθνος. Πού βρίσκεται μέσα σε όλα αυτά;

Palestine Chronicle: Συμφωνείτε με όσους λένε ότι οι Αραβες είναι ανίσχυροι, κυβερνώνται από δικτάτορες και πράκτορες του ισραηλινού καθεστώτος;

Ζορζ Αμπνταλλά: Αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο. Τα αραβικά καθεστώτα δεν είναι πράκτορες· συμμετέχουν ενεργά στη συνεχιζόμενη γενοκτονία, και αυτό δεν επιδέχεται συζήτηση. Αυτό που βλέπω, όμως, είναι ότι δεν σκοτώθηκε ούτε ένας άνθρωπος στην Αίγυπτο στους δρόμους κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, απλώς επειδή δεν διαδήλωσαν. Πού είναι, σε σχέση με τη νεαρή Γκρέτα που ήρθε από τη Σουηδία για να σηκώσει ένα ποτήρι νερό σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Γάζα; Πού είναι, σε σχέση με τη Ρίμα αλ Χασάν, που ήρθε από το Βέλγιο και σήκωσε ένα ποτήρι γάλα σε ένδειξη αλληλεγγύης με τη Γάζα;

Πού είναι οι ναυτικοί της Αιγύπτου; Αυτοί οι ακτιβιστές ήρθαν με μια βάρκα που δεν έκανε ούτε για να κουβαλά ψάρια, και οι ναυτικοί της Αιγύπτου παρακολουθούν σαν «μαϊμούδες». Πού είναι η παλαιστινιακή επανάσταση σε όλα αυτά; Η προδοσία υπάρχει σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο· μια διαδήλωση στην Υεμένη ή σε άλλες αραβικές πόλεις δεν είναι αρκετή. Πού είναι η Ιορδανία; Πού είναι οι μάζες της Ιορδανίας;

Palestine Chronicle: Μετά τις φρικαλεότητες στη Γάζα, πολλοί που πίστευαν στο σχέδιο αντίστασης έχουν σταματήσει να το κάνουν. Τι λέτε γι’ αυτό;

Ζορζ Αμπνταλλά: Δεν βλέπω τέτοιους ανθρώπους. Βλέπω γονείς στη Γάζα να παρακολουθούν τα παιδιά τους να τρέμουν σαν σκελετοί και παρ’ όλα αυτά να υψώνουν τη κόκκινη σημαία, όχι τη λευκή. Η Γάζα δεν έχει ακόμη υψώσει τη λευκή σημαία, και οι μάζες της Γάζας δεν θα εγκαταλείψουν τη Γάζα. Δεν υπάρχει χρόνος για αυτομαστιγώσεις ή να ισχυριζόμαστε ότι το ηθικό έχει καταρρεύσει.

Στη Γάζα υπάρχουν ήρωες. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη σαν αυτούς της Γάζας. Η Γάζα έχει δεχτεί τρεις φορές περισσότερα από όσα δέχτηκε η Χιροσίμα. 17.000 τόνοι εκρηκτικών στη Γάζα, ενώ η Δρέσδη στη Γερμανία δέχτηκε 5.000 τόνους. Η Γάζα δεν παραδόθηκε ενώ η Δρέσδη έπεσε. Σήμερα, δεν υπάρχει καμία πόλη στην Ευρώπη που να μην υψώνει την παλαιστινιακή κουφίε, το σύμβολο της ελευθερίας.

Η παλαιστινιακή επανάσταση ιστορικά δεν υπήρξε ποτέ τόσο προβεβλημένη στη διεθνή σκηνή όσο είναι τώρα. Το πρόβλημα παραμένει στο εθνικό μας σχέδιο, στην εθνική μας ηγεσία. Οι λαοί του κόσμου, σε όλο τον πλανήτη, στέκονται με τη Γάζα. Στέκονται πραγματικά οι ηγέτες μας με τη Γάζα; Οταν το 30% έως 35% της νεολαίας των Εβραίων στην Αμερική σηκώνει την παλαιστινιακή κουφίε και τη σημαία της Παλαιστίνης και δηλώνει ότι αυτή η σιωνιστική οντότητα είναι ο εχθρός του εβραϊκού λαού και της Παλαιστίνης, τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξη του Ισραήλ. Πού είναι οι ηγέτες μας σε όλα αυτά; Δεν αρκεί οι ηγέτες να μαρτυρούν ή να τους κυνηγούν. Πρέπει να εντοπίσουν την ενέργεια των μαζών και να μπορούν να επενδύσουν σ’ αυτήν. Και πάλι, αυτό δεν συμβαίνει, γιατί είναι μέρος της κρίσης που συζητήσαμε.

Ας μην ξεχάσουμε ότι πάνω από το 50% των φυλακισμένων της παλαιστινιακής επανάστασης στις ισραηλινές φυλακές προέρχονται από τη Φατάχ, αλλά είναι επίσης η Φατάχ που διαπραγματεύτηκε τις Συμφωνίες του Οσλο και αυτή που προκάλεσε την κρίση του εθνικού σχεδίου. Παρολαυτά, η Φατάχ παραμένει η μητέρα των μαρτύρων, η μητέρα της επανάστασης και η μητέρα των φυλακισμένων. Αυτό είναι το δίλημμα του εθνικού σχεδίου. Πώς εξηγούμε ότι πάνω από το 50% των μελών της Φατάχ βρίσκονται στην ισραηλινή αιχμαλωσία, ενώ υπάρχουν 60.000 μαχητές της Φατάχ που είναι μισθοφόροι υπό την εντολή του (πρόεδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ) Αμπάς και άλλων; Αυτό ενσωματώνει την κρίση του εθνικού σχεδίου.

Αυτά τα ζητήματα πρέπει να αντιμετωπιστούν από την ηγεσία του κινήματος Φατάχ. Είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Πώς θα την αντιμετωπίσουν; Οι δυνάμεις που ηγούνται του παλαιστινιακού αγώνα παντού πρέπει να δώσουν απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις. Πρέπει επίσης να δώσουν απάντηση σχετικά με την κατάσταση των στρατοπέδων μας έξω από την Παλαιστίνη και τη μοίρα τους. Η παλαιστινιακή επανάσταση είναι επανάσταση των στρατοπέδων. Ο παλαιστινιακός λαός είναι λαός των στρατοπέδων. Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι χωρίς στρατόπεδα. Τα στρατόπεδα είναι η παλαιστινιακή ταυτότητα. Πού είναι τα στρατόπεδά μας σήμερα; Τι συμβαίνει σήμερα στη Σάμπρα και τη Σατίλα; Ποιο είναι το ποσοστό των Παλαιστίνιων μέσα στα στρατόπεδα; Ποιο είναι το μέλλον τους; Οι αρμόδιοι ηγέτες πρέπει να απαντήσουν.

Αυτά τα μέρη είναι ημι-απελευθερωμένα κατ’ αρχήν και δεν είναι μέρη αναρχίας και ανασφάλειας, όπως μας λένε. Είναι ημι-απελευθερωμένα, γιατί φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης· δεν είναι κόμβοι που φέρουν χαρακτηριστικά πορνείας, λαθρεμπορίου ναρκωτικών κ.λπ. Ποιος φέρει την ευθύνη για τα στρατόπεδα; Και πάλι, αυτή είναι η κρίση του εθνικού σχεδίου.

Palestine Chronicle: Πώς θα είναι η κατάσταση στην Παλαιστίνη μετά τη γενοκτονία στη Γάζα;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η γενοκτονία στη Γάζα δεν θα συνεχιστεί. Η γενοκτονία δεν θα πετύχει, και η Γάζα και η Δυτική Όχθη θα θριαμβεύσουν καθώς το Ισραήλ θα βιώσει το τελευταίο κεφάλαιο της ύπαρξής του. Και αυτό δεν είναι ποιητικός λόγος.

Palestine Chronicle: Το έχετε επαναλάβει σε περισσότερες από μία συνεντεύξεις.

Ζορζ Αμπνταλλά: Δεν είμαι ο μόνος που το επαναλαμβάνει. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το Ισραήλ δεν έχει βιώσει ποτέ ό,τι περνάει τώρα· γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσει όλο το βάρβαρο οπλοστάσιό του εναντίον μας. Αυτό θα σημαίνει την ενίσχυση της μηχανής θανάτου του στο μέγιστο. Το Ισραήλ θα ρίξει όλη του την ανεξάντλητη βαρβαρότητα στις μάζες μας τις επόμενες μέρες, εβδομάδες και μήνες. Τι θα κάνουν οι ηγέτες του εθνικού σχεδίου υπό το φως αυτού; Πώς θα αντιμετωπίσουν αυτό όσοι σχεδίασαν την επιχείρηση «Κατακλυσμός του Αλ Άκσα»; Αυτά είναι ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις από όλα τα κόμματα.

Οταν ένας ηγέτης όπως ο Γιάχια Σινουάρ πέφτει ως μάρτυρας και όχι ως φυγάς σε κάποιο καταφύγιο στο Κατάρ ή αλλού, η Αντίστασή του είναι καταδικασμένη να θριαμβεύσει. Η αντίσταση του λαού μας θα θριαμβεύσει. Θα θριαμβεύσει εξαιτίας ανθρώπων όπως οι Σινουάρ και Χανίγια που ούτε διέφυγαν ούτε αναζήτησαν «ειρήνη». Αυτοί οι ηγέτες και η Αντίστασή τους δεν μπορούν να ηττηθούν. Ο λαός μας το γνωρίζει αυτό και δεν θα υψώσει τη λευκή σημαία, ούτε στη Γάζα ούτε οπουδήποτε αλλού. Αντίστοιχα, η ευθύνη των τωρινών ηγετών είναι τεράστια για να βρουν λύσεις στην εθνική κρίση. Αυτές οι λύσεις θα έρθουν αναπόφευκτα, αν και στενοχωριόμαστε που καθυστερούν, επειδή το ανθρώπινο κόστος είναι τεράστιο.

Επίλυση του διλήμματος Αριστερά-Ισλάμ

Palestine Chronicle: Θα μπορούσε η γενοκτονία στη Γάζα να πυροδοτήσει μια παγκόσμια επανάσταση;

Ζορζ Αμπνταλλά: Είναι αναπόφευκτο να συμβεί, αν όχι σήμερα, τότε αύριο. Η μεγαλύτερη ευθύνη πέφτει στους ώμους των ηγετών της επανάστασης· αυτοί πρέπει να προβλέψουν το επόμενο στάδιο, όχι εγώ.

Palestine Chronicle: Πώς βλέπετε τις ισλαμικές επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο; Η προσέγγισή σας φαίνεται διαφορετική από πολλούς αριστερούς. Εχουμε την εντύπωση ότι βλέπετε το ζήτημα από επιχειρησιακή σκοπιά και όχι ιδεολογική. Ισχύει αυτό;

Ζορζ Αμπνταλλά: Δεν συμμετέχουμε σε ιδεολογικό ανταγωνισμό· έχουμε αραβικές μάζες, των οποίων η πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι. Αυτή είναι η οργανική σύνθεση του έθνους μας. Δεν είναι ιδεολογική επιλογή. Αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται με ό,τι έχουν στη διάθεσή τους, είτε είναι το Κοράνι, μια επιστημονική ανάλυση ή ένας πύραυλος. Είναι ευθύνη αυτών που ηγούνται του αγώνα να καθορίσουν τι υπάρχει στη διάθεση των αραβικών μαζών.

Οταν ο Αιγύπτιος παίζει τον μεσολαβητή και ο Καταριανός φιλοξενεί τη μεγαλύτερη αμερικανική βάση, τι μήνυμα δίνω στις αραβικές μάζες; Περιμένω ότι εκείνη η συνάντηση με τις αιγυπτιακές υπηρεσίες πληροφοριών, ώστε να συντονιστούν με τις καταριανές και αμερικανικές υπηρεσίες, θα μου βρει διέξοδο από την κρίση της επανάστασης ή την κρίση του εθνικού σχεδίου; Αμφιβάλλω. Ολες αυτές οι ενέργειες συμβάλλουν στο αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε, συμπεριλαμβανομένης της αδράνειας των αραβικών μαζών.

Palestine Chronicle: Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει σημείο συνάντησης μεταξύ της Αριστεράς και των τρεχουσών ισλαμικών επαναστάσεων;

Ζορζ Αμπνταλλά: Ολα τα απελευθερωτικά κινήματα έχουν καθιερώσει ένα εθνικό σχέδιο εντός του οποίου όλοι οι κοινωνικοί φορείς εργάζονται. Οπου μια επανάσταση θριαμβεύει, το κάνει μέσω εθνικής ενότητας. Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι η συνάντηση ενός ατόμου με ένα άλλο· στην πραγματικότητα συνεπάγεται τη συνάντηση ολόκληρου του λαϊκού μπλοκ για να προωθήσει ένα σχέδιο.

Ας ξαναπιάσουμε το Αλ Αζχάρ. Ως οποιοσδήποτε Αραβας ή αγωνιστής συνδεδεμένος με την Παλαιστίνη, δεν το βλέπω με βάση τη σχέση μεταξύ μαρξιστικής και ισλαμικής ιδεολογίας, αλλά με βάση την αντικειμενική του θέση στο πλαίσιο του κινήματος του λαού μας. Το ίδιο ισχύει για τη Μέκκα. Δεν τη βλέπω από ιδεολογική σκοπιά αλλά από τη σημασία της για τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. Τι έχουν κάνει όσοι ηγούνται του εθνικού σχεδίου με την «Κίμπλα» τους για να κινητοποιήσουν τις μάζες του κόσμου να στραφούν προς την Παλαιστίνη; Δεν το λέω επειδή είμαι κομμουνιστής ή πιστός· το λέω ως οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή σύνδεση με τη σύγκρουση και βλέπει το θέμα και λέει, αυτό είναι απλώς αδιανόητο.

Λίβανος: Αντίσταση vs «Παρακολούθηση»

Palestine Chronicle: Αλλάζοντας θέμα και μεταφερόμενοι στον Λίβανο, αφήνοντας τα συνθήματα, πώς βλέπετε την κατάσταση εκεί;

Ζορζ Αμπνταλλά: Η κατάσταση είναι λεπτή, αλλά είναι και καλή. Η Αντίσταση έχει θυσιάσει τους καλύτερους ηγέτες της ως μάρτυρες.

Palestine Chronicle: Αλλά υπάρχει μια βαθιά διχοτόμηση στη χώρα.

Ζορζ Αμπνταλλά: Αυτό που έχουμε στον Λίβανο δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Σε όλα τα κινήματα αντίστασης στον κόσμο θα βρείτε ανθρώπους που θυσιάζονται για την υπεράσπιση της χώρας τους και δειλούς που απλώς παρακολουθούν. Σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπάρχει χώρα όπου η Αντίσταση απολαμβάνει την υποστήριξη όλου του λαού. Η θρησκευτική ή κοινοτική ταυτότητα είναι ένα άλλο ζήτημα, αλλά ρωτώ: ποιος βρίσκεται πίσω από το σχέδιο που υπερασπίζεται την ταυτότητα και την αξιοπρέπεια του Λιβάνου; Η Αντίσταση. Υπάρχει κατοχή· επομένως, η αντίσταση είναι η αρχική απάντηση. Εκτός της αντίστασης, δεν υπάρχει λύση με εθνικό χαρακτήρα.

Μπορείς να πεις ό,τι θέλεις για αυτήν την Αντίσταση — ότι πρέπει να εκπροσωπεί όλους τους Λιβανέζους ή ότι πρέπει να είναι έτσι ή αλλιώς. Ωστόσο, για να έχεις το δικαίωμα να μιλήσεις, πρέπει να είσαι με την πλευρά της Αντίστασης, όχι της Κατοχής. Αν είσαι με την πλευρά της Κατοχής, τότε δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλήσεις ή ακόμα και να υπάρξεις. Οταν η χώρα σου βρίσκεται υπό κατοχή, όποιος στέκεται με τον εχθρό, ανεξάρτητα από το status ή τις δικαιολογίες του, δεν έχει κανένα δικαίωμα να υπάρξει.

Palestine Chronicle: Τι κάνουμε, λοιπόν, με αυτούς τους ανθρώπους;

Ζορζ Αμπνταλλά: Αυτή είναι η ευθύνη της Αντίστασης και των μαζών της αντίστασης: να βρουν πώς να απομονώσουν τις δυνάμεις που συνεργάζονται με τον εχθρό και να ανοιχτούν στους ανθρώπους αυτών των δυνάμεων. Δεν πέρασα μια ζωή αιχμαλωσίας, ούτε ο μάρτυρας θυσίασε τη ζωή του για τη χώρα, απλώς για να χαρακτηριστούμε στο τέλος ότι δεν εκπροσωπούμε την κυριαρχία αυτής της χώρας. Οσοι υπερασπίζονται την πατρίδα είναι η κυριαρχία αυτής της χώρας, όχι εκείνοι που είναι έτοιμοι να υποδεχτούν το Ισραήλ.

Το να λέμε ότι υπάρχει αντίθεση μεταξύ στρατού και Αντίστασης είναι λάθος. Κατά την άποψή μου, όπως και κάθε μαχητή της Αντίστασης, καθήκον μας είναι να χτίσουμε έναν πολύ ισχυρό εθνικό στρατό ώστε να μην υπάρχει η ανάγκη για την ύπαρξη οποιασδήποτε Αντίστασης. Αυτή είναι η φιλοδοξία μας. Η φιλοδοξία μας είναι ο στρατιώτης να παίρνει έναν αξιοπρεπή μισθό —όχι είκοσι δολάρια το μήνα— για να μπορεί να στηρίξει την οικογένειά του και να υπερασπιστεί τη χώρα.

Η ηγεσία της Αντίστασης πρέπει να έχει το θάρρος και την καθαρότητα να ανοιχτεί σε όλους με όλες τις δυνάμεις της για να χτίσει ένα εθνικό κράτος που απομονώνει όλους εκείνους που δεν εκπληρώνουν την ευθύνη τους για την κυριαρχία και την υπεράσπιση της πατρίδας για όλους μας. Μιας πατρίδας στην οποία είμαστε όλοι ασφαλείς· αλλιώς, όλοι θα χάσουμε και κανένα κόμμα δεν θα θριαμβεύσει πάνω στο άλλο.

Palestine Chronicle: Λοιπόν, μέχρι να χτίσουμε έναν τέτοιο στρατό, πιστεύετε ότι η Αντίσταση πρέπει να παραμείνει;

Ζορζ Αμπνταλλά: Σίγουρα, τι θα κάνουμε αλλιώς; Σε όλο τον κόσμο, η αντίσταση είναι η πρώτη απάντηση σε οποιαδήποτε επιθετικότητα. Ελπίζω να πετύχουμε να χτίσουμε έναν ισχυρό στρατό ικανό να μας υπερασπιστεί και να αντικαταστήσει όλη την Αντίσταση. Αλλά μέχρι να συμβεί αυτό, θα παραμείνω γυμνός απέναντι στο Ισραήλ; Θα αντιμετωπίσω το Ισραήλ με μια δήλωση εδώ και μια δήλωση εκεί; Θέλω έναν στρατό που θεωρεί το Ισραήλ εχθρό.

Οι στρατιώτες μας είναι έντιμοι· δεν είναι μέλη μαφίας. Προέρχονται από όλο τον Λίβανο, αλλά χρειάζονται καλή εκπαίδευση και εξοπλισμό για να μπορούν να υπερασπιστούν τη χώρα και εμάς. Μας λένε οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία ότι είναι φίλοι μας. Υπέροχα, ας προμηθεύσουν τον στρατό μας με όπλα. Αλλά να έρθουν και να μου πουν ότι οι ΗΠΑ είναι φίλος μας ενώ ταυτόχρονα ζητούν να παραδώσουμε τα όπλα μας και να αναγνωρίσουμε το Ισραήλ, αλλιώς το Ισραήλ θα μας χτυπήσει — αυτό είναι απαράδεκτο. Θα συνεχίσω να αντιστέκομαι με όλα τα μέσα που διαθέτω. Η Αντίσταση δεν έπρεπε να επιτρέψει να καλωσοριστεί ο αμερικανός απεσταλμένος ή οποιοσδήποτε άλλος. Εμείς, ο λαός αυτής της χώρας, πρέπει να συναντηθούμε και να αποφασίσουμε πώς θα αντισταθούμε στον εχθρό, όχι πώς θα υποταχτούμε σ’ αυτόν. Συναντιόμαστε για να αποφασίσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε, όχι πώς θα ομαλοποιήσουμε.

Ολοι γνωρίζουν καλά τι απαιτείται από τον Λίβανο σήμερα. Ζητείται από τον Λίβανο να εγκαταλείψει την αραβική του ταυτότητα και ιδιαίτερα το ζήτημα της Παλαιστίνης και να ζήσει ειρηνικά με τον Σιωνιστή εχθρό. Δεν θα υπάρξει συνύπαρξη με αυτόν τον εχθρό, ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Αν κάποιος στέκεται υπέρ αυτής της ομαλοποίησης, η Αντίσταση θα τον πολεμήσει. Αν ένα κόμμα στέκεται υπέρ αυτής της ομαλοποίησης, η Αντίσταση θα το πολεμήσει επίσης. Αν μια θρησκευτική κοινότητα στέκεται υπέρ της ομαλοποίησης, η Αντίσταση θα την πολεμήσει και αυτή. Οποιος θέλει να ρισκάρει, ας το κάνει, αλλά η ομαλοποίηση δεν θα γίνει, γιατί ο λαός μας δε θα τη δεχτεί, και ο λαός μας είναι λαός αντίστασης.

Η υπάρχουσα Αντίσταση μπορεί να έχει ορισμένα ελαττώματα και μπορεί να έχουμε ορισμένες επιφυλάξεις απέναντί της. Πάμε, λοιπόν, να μου φέρετε μια καλύτερη Αντίσταση. Αλλά να έρθει κάποιος και να μου πει ότι αυτή η Αντίσταση δεν είναι καλή και ότι θα μου φέρει έναν ισραηλινό στρατιώτη — τότε θα σε πολεμήσω και εσένα και τον ισραηλινό στρατιώτη. Είναι τόσο απλό, παρά την πολυπλοκότητα της κατάστασης στον Λίβανο.

Εχουμε ένα μοντέλο μερικά μέτρα μακριά μας, στη Δαμασκό, όπου το σχέδιο της αντίστασης πλήττεται, όπως και το κράτος και η κοινωνία. Θέλουν να μετατρέψουν τον Λίβανο σε σέκτες και φυλές! Θέλουν να πλήξουν το κράτος και το στρατό και να μας μετατρέψουν σε αντιμαχόμενες πολιτοφυλακές, προτού έρθουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ για να πουν σε κάθε σέκτα: «Θα σας προστατεύσω από την άλλη».

Αυτό που προτείνεται στον Λίβανο είναι το ίδιο με ό,τι συμβαίνει στη Συρία. Αυτό θα πολεμηθεί από τις μάζες μας της Αντίστασης. Θέλετε καλύτερη Αντίσταση; Δουλέψτε για να χτίσετε μια καλύτερη. Αλλά να έρθει κάποιος και να μου πει ότι πρέπει να υποταχτούμε στο Ισραήλ για χάρη της κυριαρχίας του Λιβάνου — αυτό είναι γελοίο. Η κυριαρχία δεν είναι ένα κοστούμι· η κυριαρχία είναι επιχειρησιακά μέτρα για την προστασία της χώρας. Το Ισραήλ καταλαμβάνει μέρος του λιβανέζικου εδάφους· τι πρέπει να κάνω; Κάποιοι λένε ότι πρέπει να υποταχτούμε και θα ζήσουμε ειρηνικά. Εγώ τους λέω όχι, ο λαός μας έχει ιστορικά προσφέρει εκατομμύρια μάρτυρες και δεν έχει και δεν θα δεχτεί συμμαχία με αυτήν την οντότητα.

Palestine Chronicle: Τέλος, φοβάστε για τη ζωή σας;

Ζορζ Αμπνταλλά: Οχι, δεν φοβάμαι τίποτα. Ο Ζορζ Αμπνταλλά είναι ένας απλός πολίτης όπως όλοι οι άλλοι και δεν είναι γενναίος, παρεμπιπτόντως.

Palestine Chronicle: Πώς περνάτε τον χρόνο σας σήμερα;

Ζορζ Αμπνταλλά: Οπως βλέπετε, τον περνάω ανάμεσα σε συνεντεύξεις και στο να υποδέχομαι φίλους. Αργότερα, θέλω να επισκεφτώ τα στρατόπεδα και να δω τους φίλους μου και να μάθω τα νέα του λαού μου.