Στη διάρκεια του σχεδόν 19μηνου πολέμου γενοκτονίαςτων σιωναζιστών στη Λωρίδα της Γάζας έχουμε δει εκατοντάδες βίντεο από σπίτια που βομβαρδίστηκαν. Βλέπουμε τους ανθρώπους της γειτονιάς να ορμάνε με αυτοθυσία στα χαλάσματα και να προσπαθούν να σώσουν ανθρώπους. Να τους φορτώνουν σε ό,τι μέσο διαθέτουν (από αυτοκίνητα μέχρι κάρα) και να τους μεταφέρουν στα νοσοκομεία. Μόνο από τα κόκκινα γιλέκα ξεχωρίζεις τους διασώστες της Πολιτικής Αμυνας, οι οποίοι είναι πάντοτε λιγότεροι από τους απλούς πολίτες που σπεύδουν να βοηθήσουν στο έργο της διάσωσης. Το ίδιο και στα νοσοκομεία. Μόνο από τις ιατρικές μπλούζες ξεχωρίζεις τους τραυματιοφορείς από τους απλούς πολίτες που μετατρέπονται σε τραυματιοφορείς.
Υπάρχει και η αθέατη πλευρά. Οι άνθρωποι που ετοιμάζουν τους νεκρούς, τους πλένουν, τους σαβανώνουν. Εκείνοι που αναλαμβάνουν να συνδράμουν την οικογένεια σε όλες τις άχαρες διαδικασίες του ενταφιασμού ενός νεκρού. Είναι συγγενείς, φίλοι, γείτονες, που το κάνουν αυτό αφιλοκερδώς.
Η παλαιστινιακή κοινωνία συντηρεί όσο μπορεί τους ξεσπιτωμένους, τους ανήμπορους ηλικιωμένους, τα ορφανά. Τα σπίτια γεμίζουν από εκτοπισμένους, μέχρι να εκτοπιστούν όλοι μαζί, ιδιοκτήτες και φιλοξενούμενοι. Η μπουκιά μοιράζεται με εκείνους που δεν έχουν κτλ. κτλ.
Οι εικόνες μάς φαίνονται αυτονόητες. Είναι η αλληλεγγύη που κρατάει αυτό το λαό ενωμένο και του επιτρέπει να πραγματώνει το θαύμα της Αντίστασης.
Στην άλλη πλευρά του φράχτη, παρά το σιωνιστικό εθνικισμό και ρατσισμό, η κοινωνία παραμένει πιστή στο δόγμα «ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν». Οσοι έχουν διπλή υπηκοότητα και λεφτά την κοπανάνε στο εξωτερικό για να μην υπηρετήσουν στο στρατό ή για να μην κινδυνέψουν από τους ιρανικούς πυραύλους. Κι όσοι έχουν καταφύγιο στην πολυκατοικία τους κλείνουν κατάμουτρα την πόρτα σ’ εκείνους που τυχαίνει να μην έχουν (έχουμε ξαναγράψει ότι τα παλιά κτίρια στο Τελ Αβίβ και τις άλλες πόλεις δε διαθέτουν καταφύγια).
Aυτό ακριβώς καταγράφηκε στο παρακάτω βίντεο που δημοσίευσε η σιωνιστική Israel Hayom. Κάθε δικό μας σχόλιο περιττεύει.
