Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στην αμερικάνικη Γερουσία για την παραπέρα αύξηση του ορίου δανεισμού του αμερικάνικου δημοσίου, μία μέρα πριν ξεμείνει από κονδύλια (μόλις 30 δισ. δολάρια είχαν απομείνει στον κρατικό κορβανά), έστειλε τη… μπάλα στην εξέδρα, για να πάρει το «παιχνίδι» την πολυπόθητη παράταση μέχρι τις 7 Φλεβάρη. Ημερομηνία μέχρι την οποία θα μπορεί να αυξάνεται το όριο δανεισμού από τα 17 τρισ. δολάρια περίπου, που βρίσκεται σήμερα.
Σύμφωνα με τη συμφωνία (τις λεπτομέρειες της οποίας δεν γνωρίζουμε τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) η κυβέρνηση θα χρηματοδοτηθεί από διάφορα κονδύλια μέχρι τις 15 Γενάρη του 2014 και η Γερουσία θα αναλάβει δράση για να επιτευχθεί οριστική συμφωνία Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικανών για τον προϋπολογισμό, πριν τις 13 Δεκέμβρη, ενώ δίνεται η δυνατότητα στο κράτος να καταφύγει σε «έκτακτα μέτρα» για να βρει ή να εξοικονομήσει χρήματα ακόμη και μετά τις 7 Φλεβάρη.
Οι Ρεπουμπλικανοί έφαγαν μία ξεγυρισμένη… χυλόπιτα βλέποντας ότι το Obamacare (ο νόμος Ομπάμα για την Υγεία, για τον οποίο γράψαμε σε προηγούμενα φύλλα της «Κ») παραμένει ανέπαφο (όπως ανέπαφο παραμένει και το πρόστιμο για όσους δεν ασφαλιστούν), με τη μόνη διαφορά ότι θα εντα- θούν οι έλεγχοι των δικαιούχων κρατικών επιδοτήσεων ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης.
Τέλος καλό, όλα καλά, λοιπόν; Ως προς αυτό, καλό θα ήταν να υπενθυμίσουμε μερικά πράγματα:
1. Η αύξηση του ορίου δανεισμού δε θα λύσει το πρόβλημα του υπέρογκου δανεισμού του αμερικάνικου δημοσίου, που παρά τη μείωση των ετήσιων ελλειμμάτων συνεχίζει να αυξάνεται, φτάνοντας στα χειρότερα επίπεδα των τελευταίων εξήντα ετών και ξεπερνώντας το ετήσιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας.
2. Περίπου το ένα τρίτο αυτού του χρέους οφείλεται σε δάνεια από το εξωτερικό (σε μακροπρόθεσμη μάλιστα βάση), τα οποία εκτινάχθηκαν κατά 120% από το 2009 μέχρι το 2013.
3. Οι περικοπές που έχουν αποφασιστεί με το περίφημο sequester θα συνεχίσουν κανονικά, πλήττοντας δεκάδες χιλιάδες Αμερικανούς, όπως γράψαμε στο προηγού-μενο φύλλο.
Ο μπαμπούλας του δημόσιου χρέους που όλο και θα διογκώνεται θα εξακολουθήσει να κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τους αμερικανούς εργαζόμενους, τα δικαιώματα των οποίων θα εξακολουθούν να ψαλιδίζονται για χάρη αυτού του τέρατος. Στον καπιταλισμό δε μπορεί να γίνει διαφορετικά. Το δημόσιο χρέος (το «πιστεύω» του κεφαλαίου, κατά τον Μάρξ) διογκώνεται όχι γιατί ικανοποιούνται περισσότερες ανάγκες των εργαζόμενων, αλλά για να στηριχθούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, μέσω των διαφόρων ενισχύσεων και πακέτων «σωτηρίας».
Την ίδια στιγμή, η πλήρης αναρχία στην παραγωγή κάνει αδύνατο τον οποιοδήποτε κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με αποτέλεσμα οι κρατούντες να μη γνωρίζουν πότε θα ξεσπάσει μία ακόμη μεγαλύτερη κρίση που θα ανατρέψει τα πάντα στο διάβα της. Γι’ αυτό και οι «προβλέψεις», ακόμη και του ίδιου του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, συχνά πέφτουν έξω προς το δυσμενέστερο, όπως η πρόβλεψη της έκθεσης για τον προϋπολογισμό, που έγινε το 2009. «Προέβλεπε» ότι το ετήσιο έλλειμμα για φέτος θα είναι τρεις φορές μικρότερο από το επίπεδο που τώρα προβλέπεται ότι θα φτάσει.
