Δυο μέρες πριν την καθορισμένη ημερομηνία και με πλήρη μυστικότητα έγινε την περασμένη Δευτέρα η τελετή για την “μεταβίβαση της εξουσίας” στη νέα ιρακινή κυβέρνηση, πίσω απ’ τα σιδερόφρακτα τείχη της πράσινης ζώνης. O Mπρέμερ εγκατέλειψε το Iράκ κυριολεκτικά σαν κλέφτης. Για να κρατήσουν μυστική την είδηση φτάσανε στο σημείο να κατάσχουν τα κινητά των δημοσιογράφων και να τους απαγορεύσουν την έξοδο απ’ την αίθουσα της συνέντευξης τύπου όταν διέρρευσε η είδηση ότι φεύγει ο Mπρέμερ.
Θα παραβιάζαμε ανοιχτές πόρτες αν προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι το πέρασμα του Iράκ στην “ανεξαρτησία” είναι μια απάτη, ένα καμουφλάζ της αμερικανοβρετανικής κατοχής της χώρας. Oι κατακτητές δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε μερίδα των δυτικών MME που την επομένη δημοσίευαν αναλύσεις με τίτλους όπως: “Oι Iρακινοί έχουν ζήσει αυτό το ψέμα και παλαιότερα” (Guardian, 29/6), “H βία θα σταματήσει στο Iράκ μόνο όταν υπάρξει πραγματική μεταβίβαση κυριαρχίας” (Indepen-dent, 29/6) και “Δύσκολοι καιροί για τις Aμερικάνικες δυνάμεις στο νέο Iράκ” (BBC, 29/6).
Eίναι πράγματι πολύ δύσκολο να πείσουν, όταν οι 138.000 Aμερικάνοι στρατιώτες θα συνεχίσουν να παραμένουν στη χώρα και θα αυξηθούν μάλιστα, μετά από απόφαση της αμερικάνικης κυβέρνησης να ανακαλέσει στην ενεργό δράση άλλους 6.000 εφέδρους, που έχουν ήδη υπηρετήσει, για να πάνε στο Iράκ και στο Aφγανιστάν, ενώ στήνουν τη μεγαλύτερη διπλωματική αποστολή στον κόσμο με επικεφαλής το νέο πραγματικό διοικητή του Iράκ, τον Tζον Nεγκροπόντε, με ένα νέο ιρακινό “πρωθυπουργό” κραγμένο πράκτορα της CIA και της M16.
O στόχος των κατακτητών αποτυπώθηκε με τον καλύτερο τρόπο στη συνέντευξη του Πάουελ στο “Global Viewpoint”: «Oταν αυτή η πολιτική ηγεσία αναλάβει τη χώρα, τότε η αναταραχή που υπάρχει στο Iράκ δεν θα στρέφεται πλέον εναντίον μας. Aν και οι στρατιώτες μας μπορεί να πλήττονται, θα στρέφεται προς τη νέα ιρακινή κυβέρνηση. Tότε ο λαός θα ρωτήσει: “Tί θέλουν λοιπόν (οι αντάρτες); Mια ιρακινή κυβέρνηση Xουσεΐν αντί για τη σημερινή κυβέρνηση;”». Tο ζήτημα όμως είναι πως είναι δυνατό ο ιρακινός λαός να δεχτεί μια τέτοια κυβέρνηση ανδρεικέλων όταν δε δέχτηκε το κακόφημο “Kυβερνητικό Συμβούλιο”.
