Κόλαφος για τη βρετανική πολιτική και τον ίδιο το Βρετανό πρωθυπουργό ήταν η έκθεση του Βασιλικού Ιδρύματος Διεθνών Υποθέσεων (ή Τσάταμ Χάουζ, όπως είναι γνωστό ευρύτερα) και η δημοσκόπηση της εφημερίδας Γκάρντιαν, που κατέρριψαν τα παραμύθια της βρετανικής κυβέρνησης ότι τα πολεμικά χτυπήματα της 7ης Ιούλη στο Λονδίνο δε σχετίζονταν με τον πόλεμο στο Ιράκ.
Η έκθεση του Τσάταμ Χάουζ κατακρίνει τη βρετανική «αντιτρομοκρατική» πολιτική υποστηρίζοντας ότι κατέστησε τη Βρετανία ουραγό των ΗΠΑ και αποφαίνεται ότι «ο πόλεμος στο Ιράκ κατέστησε τη Βρετανία ιδιαίτερα ευάλωτη σε τρομοκρατικά πλήγματα», συμπληρώνοντας ότι η κατάσταση στο Ιράκ έδωσε ώθηση στην προπαγάνδα, τη στρατολόγηση και τη συλλογή πόρων για το δίκτυο της Αλ-Κάιντα. Ηταν τέτοιος ο εκνευρισμός της βρετανικής κυβέρνησης από το πόρισμα της έκθεσης που ο υπουργός Εξωτερικών Τζακ Στρο απάντησε αμέσως απ’ τις Βρυξέλλες, δηλώνοντας «έκπληκτος που το Τσάταμ Χάουζ λέει τώρα ότι δεν θα έπρεπε να σταθούμε στο πλευρό των μακρόχρονων συμμάχων μας», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε κι ο υπουργός Πολέμου.
Σα να μην έφτανε αυτό, την ίδια μέρα δημοσιεύτηκε δημοσκόπηση της εφημερίδας Γκάρτνιαν αποκαλύπτοντας ότι τα 2/3 των Βρετανών πιστεύουν ότι τα χτυπήματα στο Λονδίνο σχετίζονται με τη βρετανική συμμετοχή στον πόλεμο του Ιράκ. Πιστεύουν, μάλιστα, ότι είναι αναπόφευκτο να σημειωθούν κι άλλες επιθέσεις τέτοιου είδους. Και πως απαντούν οι «περήφανοι κάτοικοι της γηραιάς Αλβιώνος»; Με την υποστήριξη της απέλασης των μουσουλμάνων που υποδαυλίζουν την εχθρότητα (σε ποσοστό 71% σύμφωνα με τον Γκάρτνιαν) και τη διατήρηση της εκλογικής δύναμης των «Εργατικών» στα γκάλοπ (αύξησαν μάλιστα το ποσοστό τους κατά μία ποσοστιαία μονάδα σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα, από 38% σε 39%).
Το αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε στην αρχή του πολέμου δεν ανέτρεψε τη θλιβερή πραγματικότητα της συντηρητικοποίησης της βρετανικής κοινωνίας. Μιας συντηρητικοποίησης που οδήγησε στην επανεκλογή του Μπλερ, με την πλειοψηφία να ποιεί την νήσσαν για τις βαναυσότητες που διαπράχτηκαν στο Ιράκ (ανυπαρξία οποιουδήποτε κινήματος κατά της κατοχής). Οι Βρετανοί εισπράττουν το τίμημα για την ιμπεριαλιστική πολιτική της κυβέρνησής τους, όπως ακριβώς οι Ισραηλινοί εισπράττουν το τίμημα της στήριξης του Σαρόν, με τις επιθέσεις αυτοκτονίας μέσα στα κάστρα τους.