Ενα μήνα κλείνουν οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Λίβανο, που οδήγησαν στην πτώση της κυβέρνησης Χαρίρι στις 29 Οκτώβρη, κι ακόμα συνεχίζονται. Την περασμένη Τρίτη, κηρύχτηκε γενική απεργία. Χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους μπλοκάροντας πολλούς από αυτούς σε όλο τον Λίβανο, ενώ οι τράπεζες, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια παρέμειναν κλειστά. Οι διαδηλώσεις δεν ήταν αναίμακτες. Σε μία από αυτές, ο στρατός άνοιξε πυρ για να ανοίξει ένα δρόμο που είχαν μπλοκάρει οι διαδηλωτές, με αποτέλεσμα το θάνατο ενός διαδηλωτή.
Οι διαδηλωτές ζητούν κυβέρνηση «αδιάφθορων» μακριά από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και κατάφεραν να υποχρεώσουν τη Βουλή να αναβάλει τη συνεδρίαση που είχε την Τρίτη, στην οποία θα συζητούνταν διάφορες νομοθετικές προτάσεις, μεταξύ των οποίων περί γενικής αμνηστίας, τροπολογίες στο νόμο κοινωνικής ασφάλισης, κτλ. Οι υποστηρικτές της αναβολής δήλωσαν ότι δεν είναι δυνατόν μία υπηρεσιακή κυβέρνηση, της οποίας ηγείται ο πρώην πρωθυπουργός, να συζητά για νομοθετικές αλλαγές στη Βουλή.
Από τη μεριά της η Χεζμπολά συνεχίζει το βιολί των «προβοκατόρων που εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα», πράγμα που ακόμα κι αν έχει κάποια βάση (αφού οι Σιωνιστές και οι Αμερικάνοι, που επιζητούν την περιθωριοποίησή της και μέσω της πτώσης της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει, φυσικά και χαίρονται), δεν είναι σε καμία περίπτωση πλειοψηφικό φαινόμενο. Ο ηγέτης της Χεζμπολά Χασάν Νασράλα, στην τελευταία του ομιλία, αφού ζήτησε από τους δικαστές που είναι αρμόδιοι για τα θέματα της διαφθοράς να ερευνήσουν πρώτα τη Χεζμπολά, προειδοποίησε για το ενδεχόμενο ξεσπάσματος εμφυλίου πολέμου που θα εκμεταλλευτούν οι Σιωνιστές, που γι’ αυτό το λόγο δηλώνουν «αλληλέγγυοι» με τους αντικυβερνητικούς διαδηλωτές!
Το πρόβλημα όμως δεν είναι η διαφθορά των πολιτικών, αλλά η πολιτική της συντηρητικής ανασυγκρότησης του λιβανέζικου καπιταλισμού, που οδηγεί όλο και πιο πλατιά λαϊκά στρώματα στη φτώχεια, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να επιβιώσουν 1.5 εκατομμύρια σύριοι πρόσφυγες που ισοδυναμούν με το ένα τρίτο του πληθυσμού της χώρας. Οπως έχουμε γράψει σε προηγούμενα φύλλα, ήταν οι ιμπεριαλιστές δανειστές που ζήτησαν από τον Λίβανο να πάρει μέτρα λιτότητας, προκειμένου να μειώσει το ετήσιο έλλειμμα του προϋπολογισμού από το 11.5% του ΑΕΠ στο 7.6%, για να συμφωνήσουν να δώσουν το πολυπόθητο δάνειο των 11 δισ. δολαρίων που συμφώνησαν πέρσι στο Παρίσι. Από την άλλη, το ΔΝΤ θεωρεί ότι δεν αρκεί να μηδενιστεί το έλλειμμα, αλλά θα απαιτηθούν πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 4% με 5% του ΑΕΠ για να μειωθεί το χρέος μακροπρόθεσμα.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σκληρές περικοπές σε μία κοινωνία που ήδη ταλανίζεται από την οικονομική κρίση. Αυτό δεν είναι πρόβλημα «διαφθοράς» αλλά λειτουργίας του κοινωνικοοικονομικού συστήματος της χώρας. Αν αυτό δε λυθεί επαναστατικά, με την αλλαγή του σε πραγματικά σοσιαλιστική κατεύθυνση, τότε θα «λυθεί» με αίμα σε άδικους πολέμους ή ακόμα και σε εμφύλιο.