Η νίκη του συνασπισμού που ηγείται ο 44χρονος σιίτης κληρικός Μοκτάντα Αλ Σαντρ στις εκλογές που έγιναν το περασμένο Σάββατο στο Ιράκ, δεκαπέντε χρόνια μετά από την αμερικάνικη εισβολή, αποτέλεσε μία έκπληξη για όλους. Οχι μόνο για τους Αμερικάνους, τους οποίους ο Σαντρ με το Στρατό του Μεχντί του οποίου ηγούνταν, πολέμησε δύο φορές στο παρελθόν (πριν μετατραπεί σε εμφυλιοπολεμική μηχανή που κατηγορήθηκε από τις οργανώσεις της ιρακινής αντίστασης ότι ευθύνεται για σωρεία απαγωγών και σφαγών σουνιτών), αλλά και για τους Ιρανούς που τόσα χρόνια ασκούσαν επιρροή στις ιρακινές κυβερνήσεις. Κάποτε και ο ίδιος ο Σαντρ τους υποστήριζε (το 2007 είχε αυτοεξοριστεί στην Τεχεράνη), αλλά από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι.
Στην προεκλογική περίοδο ο συνασπισμός του Σαντρ εμφανίστηκε σαν μία εναλλακτική λύση στη διαφθορά των προηγούμενων κυβερνήσεων, ενάντια τόσο στους Αμερικάνους όσο και στο Ιράν. Κέρδισε έτσι πλατιές λαϊκές μάζες των σιιτών, που όλα αυτά τα χρόνια είναι οικονομικά περιθωριοποιημένες παρά την όποια «ανάπτυξη», που ήρθε μετά το τέλος του πολέμου. Το προφίλ του «αδιάφθορου» με αντιστασιακή ιστορία (την οποία είχε και ο πατέρας του, που σκοτώθηκε από το καθεστώς του Σαντάμ) ήταν σίγουρα ένα ισχυρό ατού για τον Σαντρ που εμφανίστηκε ως «πατέρας των φτωχών» (από τη βίλα του στη Νατζάφ) συνάπτοντας συμμαχία με τους γιαλαντζί «κομμουνιστές» του «Κ»Κ Ιράκ. Οι τελευταίοι ήταν οι πρώτοι που τους άφησαν οι Αμερικάνοι μετά την εισβολή να… διαδηλώσουν ελεύθερα την Πρωτομαγιά του 2003! Δε διαδήλωσαν κατά της κατοχής, αλλά για την… εργατική τάξη! Τέτοιοι ξετσίπωτοι λακέδες των Αμερικάνων ήταν.
Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι το «Κ»Κ Ιράκ που θα βάλει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις. Θα χρειαστεί καιρός για να δούμε αν ο Σαντρ θα κατορθώσει να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία δε θα συμμετέχει ο ίδιος (δεν έβαλε υποψηφιότητα), αλλά κάποιος έμπιστός του. Ας έχουμε υπόψη μας, ότι η μεγάλη αποχή (μόλις το 44% ψήφισε) αδυνατίζει τη νίκη του, αφού ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος γύρισε την πλάτη του στις κάλπες.
Από την άλλη, οι δύο βόμβες που εξερράγησαν σε κτίριά του (η μία στα γραφεία της πολιτοφυλακής του και η δεύτερη σε οργάνωση που ελέγχει), δείχνουν ότι η βία στο Ιράκ δεν πρόκειται να σταματήσει.
Το σίγουρο είναι ότι αυτοί που τον ψήφισαν για να καταπολεμήσει τη διαφθορά δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι κι αυτός είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά με τους άλλους. Αν ήταν διαφορετικός, θα είχε αγωνιστεί να διώξει τους Αμερικάνους και δε θα άφηνε τον στρατό του να μετατραπεί σε εμφυλιοπολεμική μηχανή.
