Με τον παραπάνω τίτλο δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» (19/3/05) μια σημαντική έρευνα, η οποία ξεκινά από το Αφγανιστάν με τη διαπίστωση ότι η χώρα αυτή «είναι το κέντρο ενός παγκόσμιου δικτύου κέντρων φυλάκισης, η πρώτη γραμμή στον πόλεμο της Αμερικής κατά της τρομοκρατίας» και συνεχίζει με αναφορές σε άλλες χώρες, όπου οι Αμερικάνοι έχουν απλώσει τα μεσαιωνικά κολαστήριά τους. Οι δυο δημοσιογράφοι που πραγματοποίησαν την έρευνα επικαλούνται πληθώρα στοιχείων και μαρτυριών πρώην κρατουμένων. Ομως τα στενά περιθώρια της εφημερίδας μας επιτρέπουν να παραθέσουμε μερικά μόνο αποσπάσματα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή έρευνα.
«Εξω από την Καμπούλ, το Αφγανιστάν είναι πιο θλιβερό, οι επαρχίες του είναι πιο δυσπρόσιτες και άναρχες απ’ ό, τι ήταν υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν. Αν θέλει κάποιος να φύγει από την πόλη, πρέπει να το κάνει με αυτοκινητοπομπή. Το Αφγανιστάν είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι είναι εύκολο να εξαφανιστούν και επικίνδυνο να ερευνήσει κανείς για την τύχη τους. Ακόμη και ανθρωπιστικές οργανώσεις, όπως οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, αναγκάστηκαν να φύγουν ύστερα από τη δολοφονία πέντε μελών τους τον περασμένο Ιούνιο. Μόνο οι αμερικάνικες δυνάμεις με 17.000 άντρες, με τα Χάμβι και τα επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι ελέγχουν το έδαφος και έχουν χρησιμοποιήσει το φόβο και την αβεβαιότητα που κυριαρχούν στη χώρα για να προωθήσουν μια δρακόντεια φάση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Το Αφγανιστάν έχει γίνει το νέο Γκουαντανάμο.
Η Ουάσιγκτον αρέσκεται να επιδεικνύει το Αφγανιστάν ως ένα υπόδειγμα για το πως ένα σκληρό καθεστώς αντικαταστάθηκε από τη δημοκρατία. Ομως ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα και αφγανοί πολιτικοί κατηγορούν τον αμερικάνικο στρατό ότι έχει κάνει το Αφγανιστάν το κέντρο ενός παγκόσμιου δικτύου κέντρων κράτησης, όπου οι φυλακισμένοι κρατούνται σε απομόνωση και υποβάλλονται σε βασανιστήρια. Η μυστικότητα που το περιβάλλει εμποδίζει κάθε πραγματική ανεξάρτητη έρευνα. Το σύστημα κράτησης στο Αφγανιστάν λειτουργεί ολοκληρωτικά έξω από τους διεθνείς κανόνες, ωστόσο είναι μόνο ένα τμήμα ενός πολύ μεγαλύτερου και πιο φοβερού δικτύου φυλακών, το οποίο εμείς μόνο τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε, μας είπε ο Μάικλ Πόσνερ, διευθυντής του αμερικάνικου Παρατηρητηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα».
Στη συνέχεια αναφέρονται στο δύσκολο ταξίδι τους προς την πόλη Γκαρντέζ, μια εμπορική πόλη, στην οποία δεσπόζουν δυο ταχέως επεκτεινόμενες αμερικάνικες βάσεις.
«Εκεί συναντήσαμε το Ντόκτορ Ραφιουλάχ Μπαϊντάρ, περιφερειακό διευθυντή της Ανεξάρτητης Αφγανικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, που ιδρύθηκε το 2003 με χρηματοδότηση από το Αμερικάνικο Κογκρέσο για να ερευνά τα περιστατικά κατάχρησης εξουσίας από τοπικούς πολέμαρχους και να διασφαλίσει την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών και των παιδιών. Στο γραφείο του στο κέντρο της Γκαρντέζ μας έδειξε ένα τοίχο με αρχεία. Ολο αυτό που κάνω αυτές τις μέρες είναι να καταγράφω τα παράπονα εναντίον του αμερικάνικου στρατού, μας είπε. Πολλές χιλιάδες έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί. Αυτοί που έχουν απελευθερωθεί ισχυρίζονται ότι κρατούνταν μαζί με ξένους που έχουν μεταφερθεί από άλλες χώρες. Σε κανένα δεν απαγγέλλεται κατηγορία. Κανενός τα στοιχεία δεν δίδονται. Κανείς διεθνής παρατηρητής δεν επιτρέπεται να μπει στις αμερικάνικες φυλακές. Τράβηξε ένα μάτσο έγγραφα και συνέχισε: Ανθρωποι που έχουν συλληφθεί ισχυρίζονται ότι έχουν κακοποιηθεί. Η τακτική που χρησιμοποιείται είναι απίστευτη. Οι φυλακές είναι κλειστές σε εξωτερικούς παρατηρητές, κάνοντας αδύνατο να επιβεβαιωθεί η αλήθεια των ισχυρισμών τους.
Τον περασμένο Νοέμβρη, ένας άντρας από τη Γκαρντέζ πέθανε από υποθερμία σε μια αμερικάνικη φυλακή. Οταν η οικογένειά του κλήθηκε για να παραλάβει το πτώμα του, της δόθηκε ένα χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων για τη μεταφορά με ταξί, χωρίς καμιά εξήγηση.
Οι μεταφορές κρατουμένων διασχίζουν τη χώρα ανάμεσα σε ένα επεκτεινόμενο δίκτυο εγκαταστάσεων κράτησης. Εκτός από τα στρατόπεδα στην Γκαρντέζ, πιστεύεται ότι υπάρχουν αμερικάνικες εγκαταστάσεις κράτησης στις πόλεις Κοστ, Ασανταμπάντ και Τζαλαλαμπάντ, καθώς και ένα επίσημο αμερικάνικο κέντρο κράτησης στην Κανταχάρ. Υπάρχουν επίσης περισσότερες από 20 εγκαταστάσεις σε απομακρυσμένα αμερικάνικα συγκροτήματα, οι οποίες συμπληρώνουν ένα μεγαλύτερο «κέντρο συγκέντρωσης» στην αμερικάνικη αεροπορική βάση Μπαγκράμ. Η CIA έχει μια εγκατάσταση στην βάση Μπαγκράμ και μια άλλη σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο τούβλων βόρεια της Καμπούλ. Περισσότεροι από 1500 άνθρωποι από το Αφγανιστάν και πολλές άλλες χώρες υπολογίζεται ότι κρατούνται σε τέτοιες φυλακές, αν και κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό, γιατί ο αμερικάνικος στρατός αρνείται να δώσει στοιχεία».
Οι δύο δημοσιογράφοι συνεχίζουν αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι όποιος βρεθεί στο δρόμο μεταγωγής κρατουμένων αντιμετωπίζεται με μεγάλη βία και παραθέτουν ενδεικτικά περιπτώσεις ανθρώπων που τραυματίστηκαν σοβαρά ή έχασαν τη ζωή τους επειδή έτυχε να βρεθούν στο δρόμο τέτοιων αποστολών.
Και συνεχίζουν.
«Υπάρχουν αντάρτες δραστήριοι στην περιοχή της Γκαρντέζ, όπως και σε όλο το νότιο Αφγανιστάν, υπολείμματα του παλιού καθεστώτος και πρόσφατα δυσαρεστημένοι. Κάθε πρωί η αφγανική αστυνομία χρειάζεται μερικές ώρες για να ερευνήσει τον αυτοκινητόδρομο και να ξεθάψει τα εκρηκτικά που τοποθετήθηκαν στη διάρκεια της νύκτας…
Το αμερικάνικο στρατόπεδο Σαλέρμο, η μεγαλύτερη βάση έξω από την Καμπούλ, κυριαρχεί στην περιοχή γύρω από την πόλη Κοστ. Μέσα στην πόλη, ο Καμάλ Σαντάτ, ένας ντόπιος ανταποκριτής του BBC, μας είπε πώς συνελήφθηκε και κλείστηκε σε μια φυλακή γεμάτη με ύποπτους από πολλές χώρες. Παρόλο που έδειξα, μας είπε, τη δημοσιογραφική διαπίστευση, μου έβαλαν μια κουκούλα, με οδήγησαν στο Σαλέρμο και έπειτα με μετέφεραν σε μια άλλη αμερικάνικη βάση. Δεν είχα ιδέα πού βρισκόμουν και γιατί είχα συλληφθεί. Με έβαλαν σε ένα μικρό ξύλινο κελί και οι στρατιώτες χτένισαν τα σημειωματάριά μου και αντέγραψαν τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα. Κάθε φορά που με μετακινούσαν μέσα στη βάση μου φορούσαν κουκούλα. Κάθε κρατούμενος πρέπει να διατηρεί απόλυτη σιωπή. Ακουγα τα ελικόπτερα που πετούσαν από πάνω μας. Κάθε στιγμή έπαιρναν και έφερναν κρατούμενους. Υπήρχαν επίσης κελιά κάτω από μένα, υπόγεια. Επειτα από τρεις μέρες με έφεραν πίσω στην Κοστ και με απελευθέρωσαν, χωρίς καμιά εξήγηση….
Παρόλο που πολλοί Αφγανοί πανηγύρισαν την πτώση των Ταλιμπάν, έχουν από καιρό χάσει την εμπιστοσύνη τους στον αμερικάνικο στρατό. Στην Καμπούλ, ο Ναντέρ Ναντέρι, από την Επιτροπή Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, μας είπε: ότι το Αφγανιστάν μετατρέπεται σε μια τεράστια αμερικάνικη φυλακή. Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια στρατιωτική στρατηγική που γεννά σοβαρές παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ένα σύστημα του οποίου το Αφγανιστάν είναι μόνο ένα τμήμα. Τους τελευταίους 18 μήνες η Επιτροπή έχει καταγράψει περισσότερες από 800 παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων που διαπράχτηκαν από τον αμερικάνικο στρατό.
Η αφγανική κυβέρνηση κατ’ ιδίαν συμμερίζεται τους φόβους του Ναντέρι. Ενας υπουργός, που ζήτησε να μη δοθεί το όνομά του, μας είπε: Η Ουάσιγκτον επιδεικνύει το Αφγανιστάν ως μια αναπτυσσόμενη δημοκρατία και ο αμερικάνικος στρατός μας καταπιέζει σκόπιμα, χρησιμοποιώντας τη χώρα μας για να φιλοξενεί ένα σύστημα φυλακών που φαίνεται ότι διοικείται αυθαίρετα, δεσποτικά, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα.
Αυτό που διαφαίνεται είναι ότι υπάρχει σχέδιο να αντικατασταθεί το Γκουαντανάμο από το Αφγανιστάν. (Οι δύο δημοσιογράφοι αφού εξηγούν ότι το Γκουαντανάμο έχασε την πρακτικότητά του, γιατί οι διαδικασίες που εφαρμόζονται προσκρούουν σε νόμους και αποφάσεις αμερικάνικων δικαστηρίων, συνεχίζουν). Το σχέδιο έγινε σαφές την περασμένη βδομάδα, όταν το Πεντάγωνο ανακοίνωσε ότι οι μισοί από τους 540 περίπου κρατούμενους στο Γκουαντανάμο πρόκειται να μεταφερθούν σε φυλακές στο Αφγανιστάν και στη Σαουδική Αραβία.
Μετά την 11η Σεπτέμβρη, μια από τις βασικές στρατηγικές των ΗΠΑ στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» είναι να φυλακίζουν οποιονδήποτε θεωρούν ένοχο. Για το σκοπό αυτό έχουν επιτάξει ξένες φυλακές, έχουν κτίσει συγκροτήματα κελιών σε αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις και έχουν δημιουργήσει μυστικές φυλακές της CIA οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς, από πολυκατοικίες μέχρι φορτηγά πλοία. Το δίκτυο δεν έχει ορατή υποδομή, ούτε μαντρότοιχους, ούτε επισκεπτήρια, ούτε καταλόγους προσωπικού και διαδικασίες παραπόνων. Οι ύποπτοι για τρομοκρατία μεταφέρονται στο Αφγανιστάν και σε δεκάδες εγκαταστάσεις στο Πακιστάν , στο Ουζμπεκιστάν, στην Ιορδανία, στην Αίγυπτο, στην Ταϊλάνδη, στη Μαλαισία, στην Ινδονησία και στο βρετανικό νησί Ντιέγκο Γκαρσία στο νότιο Ινδικό Ωκεανό. Αυτοί οι άνθρωποι κρατούνται σε απομόνωση, χωρίς να τους απαγγέλλονται κατηγορίες ή να δικάζονται, και συχνά πηγαινοέρχονται σε διάφορες φυλακές με μυστικές πτήσεις. Είναι οι «κρατούμενοι φαντάσματα», όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται….
Ολες οι χώρες που φιλοξενούν τέτοιες φυλακές είναι γνωστές για τις φτωχές επιδόσεις τους στα ανθρώπινα δικαιώματα, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα στους ανακριτές (αμερικάνους στρατιώτες, μισθοφόρους και ντόπιους συνεργάτες τους) να επιδίδονται ελεύθερα στο έργο τους. Εχουμε στα χέρια μας επιστολές κρατουμένων, μη απόρρητα αρχεία του FBI, επίσημες καταθέσεις, μαρτυρίες και δηλώσεις αμερικάνων και βρετανών αξιωματούχων που τεκμηριώνουν τις μεθόδους που εφαρμόζονται στο Αφγανιστάν (κατονομάζονται τα βασανιστήρια)…
Οι μόνοι «κρατούμενοι φαντάσματα» τα ονόματα των οποίων έχουν δοθεί από την Ουάσιγκτον είναι χούφτα υψηλόβαθμων στελεχών της Αλ – Κάιντα (αναφέρονται τρεις γνωστές περιπτώσεις). Όμως ο αριθμός των κρατουμένων αυτής της κατηγορίας είναι κυμαινόμενος και, σύμφωνα με αμερικάνους και βρετανούς αξιωματούχους, σήμερα ξεπερνά τις 10.000…
Παρόλο που η πραγματική έκταση του αμερικάνικου εκτός νόμου δικτύου μόνο τώρα αρχίζει να γίνεται φανερή, είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται άνθρωποι από το 2001 όταν οι ΗΠΑ ζήτησαν από τους συμμάχους τους στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή να ερευνήσουν στις κοινότητες των προσφύγων για πιθανούς πυρήνες τρομοκρατών, όπως εκείνο του Μοχάμεντ Ατα που σχεδίασε και εκτέλεσε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη…».
Η έρευνα κλείνει με την αναφορά συγκεκριμένων περιπτώσεων ανθρώπων που συνελήφθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη σε διάφορες χώρες, από τη Σουηδία μέχρι τον Καναδά.
Ιδού η «δημοκρατία» που θέλουν να επιβάλλουν στον κόσμο οι Αμερικάνοι, σ’ όλο της το μεγαλείο!