Με γερμανική μεθοδικότητα

Η φημισμένη γερμανική μεθοδικότητα κάνει και πάλι το θαύμα της. Εκεί που ο Σουλτς δεν ήθελε ν' ακούσει για νέο «μεγάλο συνασπισμό» με τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ και τους συμμάχους της βαυαρούς χριστιανοκοινωνιστές, έχουμε φτάσει σε μια περίοδο εντατικών διαβουλεύσεων ανάμεσα στα τρία κόμματα, με στόχο να καταλήξουν στο κυβερνητικό πρόγραμμα του νέου «μεγάλου συνασπισμού».
 
Το πρώτο που συμφώνησαν Μέρκελ και Σουλτς (με απαίτηση της καγκελαρίου, προφανώς) είναι πως δε θα κάνουν δημόσιες δηλώσεις ή διαρροές για την πορεία της διαπραγμάτευσης, για να μην επαναληφθεί το ατυχές προηγούμενο με την απόπειρα του σχηματισμού κυβερνητικού συνασπισμού «Τζαμάικα». Υστερα, όρισαν επιτροπές που θα συζητήσουν τα διάφορα κεφάλαια του υπό διαμόρφωση κυβερνητικού προγράμματος, ώστε η διαπραγμάτευση να προχωρήσει γρήγορα και τα κεφάλαια να κλείνουν παράλληλα.
 
Η επιτροπή Οικονομικών ήταν η πρώτη που συνεδρίασε και από τη σύνθεσή της φάνηκε ότι οι σοσιαλδημοκράτες δεν προτίθενται να προωθήσουν τίποτα φιλολαϊκές… ακρότητες. Ορισαν ως εκπροσώπους τους τον Ολαφ Σολτς και τον Κάρστεν Σνάιντερ, δυο στελέχη της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος. Προς το παρόν δε διεκδικούν δημόσια το υπουργείο Οικονομικών, γεγονός που προϊδεάζει για την παραμονή του στα χέρια του Πέτερ Αλτμάγερ,  στενού συνεργάτη της Μέρκελ, που διαδέχτηκε τον Σουλτς και εκπροσωπεί και την CDU στην επιτροπή Οικονομικών.
 
Η επιτροπή Μετανάστευσης ήταν η πρώτη που κατέληξε σε κοινό πόρισμα σχετικά με το νόμο για την προσέλκυση μεταναστών εργατών στη γερμανική οικονομία. Αρα, το μέτωπο απέναντι στην ακροδεξιά AfD και στο νεοφιλελεύθερο FDP έχει ήδη διαμορφωθεί από τις μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις της γερμανικής πολιτικής σκηνής.
 
Το «βαρύ πυροβολικό» και των τριών κομμάτων συμμετέχει στην επιτροπή «Ευρώπη»: Μέρκελ και Γκάσπαρι από την CDU, Σουλτς και Μπούλμαν από το SPD, Ζεεχόφερ και Βέμπερ από την CSU. Είναι φανερό ότι ο νέος «μεγάλος συνασπισμός» θα επιφορτιστεί με το καθήκον να ξαναπάρει τα ηνία της Ευρωένωσης για λογαριασμό του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Αρκετά έπαιξε ο Μακρόν, μόλις στο Βερολίνο σχηματιστεί κανονική (και όχι υπηρεσιακή) κυβέρνηση, θα του ζητήσουν να πάρει τη Μπριζίτ και τα κουβαδάκια του και να πάει σε άλλη παραλία. Οσο για κάτι «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», που εισηγείται δημόσια ο Σουλτς, όλοι δείχνουν κατανόηση στις ανάγκες του.